Strata netto biuro rachunkowe Łódź

Strata netto – w rachunkowości jest to ujemny wynik finansowy przedsiębiorstwa po uwzględnieniu obowiązkowych zmniejszeń zysku lub zwiększeń straty (głównie podatku dochodowego). Strata netto ustalana jest na koniec okresu sprawozdawczego (miesiąc, kwartał lub rok) poprzez sporządzenie rachunku zysków i strat.

Pokrycie poniesionej przez przedsiębiorstwo straty netto może nastąpić poprzez obniżenie kapitału podstawowego lub z następujących źródeł:

• kapitału zapasowego,
• dopłat (akcjonariuszy, udziałowców, wspólników – w zależności od formy prawnej jednostki),
• zysku z lat ubiegłych, jeśli nie został wcześniej podzielony,
• zysku lat następnych.

Propozycja sposobu pokrycia straty umieszczana jest w informacji dodatkowej do bilansu.

W księgach rachunkowych jednostki wysokość straty netto jest prezentowana przez saldo Ma konta „Wynik finansowy” do czasu zatwierdzenia sprawozdania finansowego przez właściwy organ jednostki (organ zatwierdzający).

Warunki rozliczenia podatkowego strat z lat ubiegłych określają ustawy o podatku dochodowym:

• od osób fizycznych
• od osób prawnych.

Strata rachunkowość biuro rachunkowe Łódź

Strata – w rachunkowości jest to ujemny wynik przedsiębiorstwa. Strata może być prezentowana na różnych poziomach rachunku zysków i strat, jako: strata brutto ze sprzedaży, strata ze sprzedaży, strata z działalności operacyjnej, strata z działalności gospodarczej, strata brutto z działalności, strata netto z działalności. Strata powstaje generalnie wtedy, gdy osiągnięte przychody są niższe od poniesionych kosztów.

Ustawa o rachunkowości definiuje straty tak samo jak koszty, tzn. jako uprawdopodobnione zmniejszenia w okresie sprawozdawczym korzyści ekonomicznych, o wiarygodnie określonej wartości, w formie zmniejszenia wartości aktywów, albo zwiększenia wartości zobowiązań i rezerw, które doprowadzą do zmniejszenia kapitału własnego (lub zwiększenia jego niedoboru), w inny sposób niż wycofanie środków przez udziałowców lub właścicieli (art. 3 ust.1 pkt 31 UoR). Z definicji tej wynika, że straty, tak jak koszty zmniejszają kapitał własny lub zwiększają jego niedobór. Powodują one jednocześnie albo zmniejszenie aktywów, albo zwiększenie zobowiązań i rezerw.

Ponieważ straty w prawie bilansowym ze swej definicji nie różnią się od kosztów, to szereg strat „per saldo” wykazuje się w rachunku zysków i strat w grupie kosztów, np.: w grupie „pozostałe koszty operacyjne” ujawniana jest strata ze zbycia niefinansowych aktywów trwałych. Tego rodzaju strata jednakże ma zwykle charakter jednorazowy w odróżnieniu od takich kosztów, jak np. koszty amortyzacji, wynagrodzeń itp.

Strata to niecelowe i nieekwiwalentne zmniejszenie stanu lub wartości składników majątkowych. Straty mogą występować w związku z normalną działalnością, jako konsekwencja niewłaściwych decyzji czy nieprzewidzianych zmian w otoczeniu przedsiębiorstwa (np. wytworzenie niemodnych wyrobów spowoduje konieczność obniżenia ich ceny lub zniszczenia). Takie straty są ujmowane w pozostałych kosztach operacyjnych. Straty mogą mieć także charakter niepowtarzalny i niezależny od decyzji kierownictwa przedsiębiorstwa. Takie straty określane są jako nadzwyczajne.

Strata netto – w rachunkowości jest to ujemny wynik finansowy przedsiębiorstwa po uwzględnieniu obowiązkowych zmniejszeń zysku lub zwiększeń straty. Strata netto ustalana jest w rachunku zysków i strat, w bilansie prezentowana jest w pozycji „kapitał własny”.

Storno biuro rachunkowe Lódź

Storno (od wł. stornare - odwracać) – zapis anulujący błędną operację księgową. Sposób poprawiania błędów księgowych, polegający na usunięciu ich wpływu na końcowe saldo konta, a w niektórych przypadkach też na obroty. Nie dokonuje się przy tym skreślenia mylnego zapisu (zapis oparty na regule podwójnego zapisu).

Storno czarne

Polega ono na dokonaniu zapisu korygującego na tych samych kontach, na których nastąpiło błędne księgowanie, lecz po odwrotnych stronach.

Poprawienie błędu stornem czarnym powoduje zmianę w obrotach (zwiększenie), nie ma natomiast wpływu na wynik finansowy ani również na sumę bilansową.

Storno czerwone

Polega ono na wykorzystaniu zapisu ujemnego (bilans, konto księgowe). Zapis ten jest powtórzeniem zapisu błędnego (na tych samych kontach i po tych samych stronach), ze znakiem przeciwnym. Powoduje to anulowanie zapisu błędnego. Nie zmienia salda końcowego ani obrotów konta.

Znaku minus nie pisze się dosłownie, natomiast powtarza się zapis kolorem czerwonym (stąd nazwa storno czerwone) lub bierze się go w ramkę. To oznacza, że podczas zamykania konta należy odjąć liczbę, która jest zapisana na czerwono lub jest w ramce, tak jakby przed nią stał znak minus.

Storno czerwone stosuje się w przypadku poprawy zapisów na kontach wynikowych.

Stopa amortyzacji biuro rachunkowe Lódź

Stopa amortyzacji (stawka amortyzacji) – stawka wykorzystywana przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych środka trwałego w działalności gospodarczej. Stopa amortyzacji wyraża w procentach zużycie środka trwałego w danym okresie w stosunku do jego wartości początkowej.

W księgowości stawka amortyzacji powinna odzwierciedlać planowany okres użytkowania danego składnika majątku. W podatkach stopa amortyzacji określona jest w wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych. Odmienne podejście do poziomu stawki amortyzacji w ujęciu księgowym i podatkowym może prowadzić do powstawania różnic w wartości kosztu amortyzacji w księgach finansowych i deklaracji podatkowej przedsiębiorstwa.

W Polsce, w Ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania, ustalone zostały grupy rodzajowe środków trwałych z przypisaną im stawką amortyzacji. Podziału dokonano w oparciu o klasyfikację środków trwałych według symboli określonych przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego.

Zgodnie z Ustawą podatnik może podwyższać lub obniżać poziom stawki amortyzacyjnej zapisanej w wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych w zależności od: warunków w jakich środki trwałe są używane, rodzaju środków trwałych oraz przyjętej metody amortyzowania. Podatnik może indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną m.in. dla: używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika; przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych; wartości niematerialnych i prawnych.

Sprawozdawczość biuro rachunkowe Lódź

Sprawozdawczość finansowa pełni funkcje sprawozdawcze, jej celem jest przygotowanie informacji o stanie działalności gospodarczej jednostki gospodarczej za pomocą sprawozdań finansowych w postaci danych, do odbiorców zewnętrznych. Wszystkie dane ekonomiczne pochodzą z ksiąg rachunkowych jasno obrazując sytuacje majątkową, finansową i dochodową jednostki. Stosuje się jednolitą zasadę według wartości nabycia tzw. kosztu historycznego. Informacje te winny być przedstawione rzetelnie, prawidłowo i istotnie.

Sprawozdanie finansowe powinno zawierać:

• wprowadzenie z informacją o kontynuacji działalności w nie mniejszym istotnie zakresie bez postawienia w stan likwidacji lub upadłości, wycenie – zasadach stosowanych w tym zakresie;
• bilans;
• rachunek zysków i strat;
• informacje zawierające dane uzupełniające bilans i rachunek zysku i strat
• rachunek przepływu środków pieniężnych z działalności operacyjnej, inwestycyjnej, finansowej;
• zestawienie zmian w funduszu własnym – wyjaśniającym przyczyny i wysokość zmian tego kapitału powierzonego i wypracowanego;
• w przypadku spółek akcyjnych i spółek z ograniczoną odpowiedzialnością, spółdzielnie i przedsiębiorstwa państwowe muszą przedstawić sprawozdanie na temat działalności w roku obrotowym przedstawiając zamierzenia i zagrożenia dla ich działalności.

Zasady sprawozdawczości finansowej są regulowane przez ustawę o rachunkowości oraz krajowe i międzynarodowe standardy.

Sprawozdanie z przelywów pieniężnych biuro rachunkowe Lódź

Sprawozdanie z przepływów pieniężnych, rachunek przepływów pieniężnych (rpp) (nazywane też sprawozdaniem z przepływu środków pieniężnych, sprawozdaniem z przepływów finansowych, ang. cash flow statement) – dokument sprawozdawczy podsumowujący przepływ środków pieniężnych w danym przedsiębiorstwie z uwzględnieniem ich źródeł i wykorzystania. Pokazuje zmiany, jakie zaszły w poszczególnych elementach aktywów i pasywów wywołane przez przepływ środków pieniężnych. Przedstawia informacje umożliwiające ocenę stopnia płynności finansowej, skuteczności ściągania należności i zdolności do regulowania zobowiązań.

Rachunek przepływów pieniężnych jest elementem sprawozdania finansowego sporządzanym obligatoryjnie przez jednostki podlegające obowiązkowemu badaniu sprawozdania finansowego. Sporządza się go uwzględniając dane za bieżący i poprzedni rok obrotowy.

Z obowiązku sporządzania rachunku przepływów pieniężnych są wyłączone mikroprzedsiębiorstwa. W Polsce zakres wykazywanych informacji, zasady sporządzania oraz wzór rpp określa ustawa o rachunkowości.

Rachunek przepływów pieniężnych pozwala ocenić zdolność przedsiębiorstwa do generowania gotówki. Pokazuje zmiany, jakie zaszły w poszczególnych elementach aktywów i pasywów wywołane przez przepływ środków pieniężnych. Pozwala także na określenie głównych kierunków odpływu środków pieniężnych oraz badanie mechanizmów powodujących zmianę sytuacji finansowej przedsiębiorstwa. W rachunku przepływów pieniężnych są uchwycone zależności między stanem aktywów, nadwyżkami księgowymi osiąganymi z działalności oraz poziomem płynności finansowej.

Dokument dzieli się na trzy części ukazujące 3 aspekty działalności przedsiębiorstwa:

• przepływy z działalności operacyjnej,
• przepływy z działalności inwestycyjnej,
• przepływy z działalności finansowej.

Zgodnie z ustawą o rachunkowości, rachunek przepływów pieniężnych można sporządzać metodą bezpośrednią lub metodą pośrednią według wzorów określonych w ustawie. Analiza rachunku z przepływów pieniężnych dostarcza wielu cennych informacji uzupełniających wnioski z analizy bilansu oraz rachunku zysków i strat.

Przedstawiona poniżej tabela prezentuje sytuacje, które mogą wystąpić przy wstępnej ocenie tego sprawozdania. Znakiem „+” oznaczono dodatnie przepływy, zaś symbolem „–” ujemne.

Rodzaj strumieni	Przypadki
	1	2	3	4	5	6	7	8
Operacyjny	+	+	+	+	–	–	–	–
Inwestycyjny	+	–	+	–	+	–	+	–
Finansowy	+	–	–	+	+	+	–	–

• Przypadek 1: Dodatnie przepływy pieniężne na wszystkich poziomach. Przedsiębiorstwo gromadzi środki pieniężne na koncie być może aby przeznaczyć je na przyszłe inwestycje.
• Przypadek 2: Wysoka rentowność a zyski przeznaczane są na rozwój przedsiębiorstwa i spłatę zobowiązań.
• Przypadek 3: Sytuacja często spotykana w trakcie działań restrukturyzacyjnych
• Przypadek 4:  Sytuacja typowa dla prawidłowo rozwijającego się przedsiębiorstwa.
• Przypadek 5: Ujemne przepływy z działalności operacyjnej i dodatnie z pozostałych działalności wskazują na przejściowe trudności jednostki gospodarczej.
• Przypadek 6: Sytuacja typowa dla młodych, dopiero rozwijających się przedsiębiorstw, które jeszcze nie osiągnęły rentowności i dużo inwestują.
• Przypadek 7: Niedobory gotówkowe przedsiębiorstwa są pokrywane ze sprzedaży aktywów. Może to oznaczać fazę przed bankructwem jednostki.
• Przypadek 8: Ujemny przepływy we wszystkich poziomach, co jednak nie musi oznaczać bankructwa. Przedsiębiorstwo inwestuje mimo strat i konieczności regulowania wcześniejszych zobowiązań.

Sprawozdanie skonsolidowane biuro rachunkowe Lódź

Sprawozdanie skonsolidowane – sprawozdanie finansowe przygotowane dla grupy jednostek (np. spółek handlowych), które są powiązane ze sobą kapitałowo (tzw. grupa kapitałowa). Sprawozdanie skonsolidowane jest przygotowywane na poziomie jednostki dominującej, tj. podmiotu, który sprawuje kontrolę nad innymi podmiotami z danej grupy (jednostki zależne, jednostki współzależne). Skonsolidowane sprawozdanie obejmuje dane jednostki dominującej i jednostek od niej zależnych wszystkich szczebli, bez względu na ich siedzibę, zestawione w taki sposób, jakby grupa kapitałowa stanowiła jedną jednostkę.

Konsolidacja sprawozdania finansowego oznacza połączenie sprawozdań finansowych jednostek wchodzących w skład grupy kapitałowej poprzez zsumowanie odpowiednich pozycji sprawozdań finansowych jednostki dominującej i jednostek zależnych / współzależnych z uwzględnieniem odpowiednich wyłączeń (np. wynikających z transakcji wewnątrzgrupowych) oraz korekt.

Celem tworzenia skonsolidowanych sprawozdań jest m.in. umożliwienie weryfikacji, czy dana grupa przedsiębiorstw kontrolowana przez tych samych właścicieli nie ma dominującego udziału w rynku (monopol), ujawnienie sytuacji, w których deformowany jest obraz sytuacji finansowej jednostki dominującej poprzez transakcje wewnątrzgrupowe czy też ujawnienie sytuacji, w których część zysków danej grupy jest transferowana do tzw. „rajów podatkowych”.

Skonsolidowane sprawozdanie finansowe składa się z:

1. skonsolidowanego bilansu;
2. skonsolidowanego rachunku zysków i strat;
3. skonsolidowanego rachunku przepływów pieniężnych;
4. zestawienia zmian w skonsolidowanym kapitale własnym;
5. informacji dodatkowej, obejmującej wprowadzenie do skonsolidowanego sprawozdania finansowego oraz dodatkowych informacji i objaśnień.

Do rocznego skonsolidowanego sprawozdania finansowego dołącza się również sprawozdanie z działalności grupy kapitałowej oraz informację o udziałach (akcjach) własnych posiadanych przez jednostkę dominującą, jednostki wchodzące w skład grupy kapitałowej oraz osoby działające w ich imieniu.

Wybór metody konsolidacji danych jednostki należącej do grupy kapitałowej zależy od tego czy jest to jednostka zależna czy też współzależna.

Dane jednostki zależnej (czyli w pełni kontrolowanej przez jednostkę dominującą) konsoliduje się metodą konsolidacji pełnej, o której mowa w art. 60 ust. 1 ustawy o rachunkowości. Metoda ta polega na sumowaniu w pełnej wartości poszczególnych pozycji odpowiednich sprawozdań finansowych jednostki dominującej i jednostek zależnych, dokonaniu wyłączeń (np. wzajemnych należności i zobowiązań jednostek objętych konsolidacją) oraz innych korekt (np. wynikających ze zbycia udziałów w jednostce zależnej w trakcie trwania roku obrotowego).

Dane jednostek współzależnych (czyli współkontrolowanych przez jednostkę dominującą) konsoliduje się metodą konsolidacji proporcjonalnej, o której mowa w art. 61 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 55 ust. 5 ww. ustawy. Metoda ta polega na sumowaniu poszczególnych pozycji sprawozdań finansowych wspólnika jednostki współzależnej, w pełnej wartości, z częścią wartości poszczególnych pozycji sprawozdań finansowych jednostek współzależnych, proporcjonalną do posiadanych przez jednostki grupy kapitałowej objęte konsolidacją udziałów, dokonaniu wyłączeń, oraz innych korekt.

Organem odpowiedzialnym za sporządzenie skonsolidowanego sprawozdania finansowego jest Zarząd jednostki dominującej. Prawidłowe i rzetelne przygotowanie sprawozdania skonsolidowanego oznacza opracowanie:

• zasad rachunkowości grupy kapitałowej,
• zasad sporządzania sprawozdania,
• obowiązków osób przygotowujących sprawozdanie oraz
• przygotowanie dokumentów konsolidacyjnych.

Kierownictwo podmiotu dominującego musi zapewnić właściwy przepływ informacji w obrębie jednostki i grupy kapitałowej. Należy wyznaczyć osoby odpowiedzialne za sporządzenie skonsolidowanego sprawozdania finansowego. Osoby te również muszą dostarczać informacje o wszelkich zmianach w strukturze grupy kapitałowej spółkom podporządkowanym oraz biegłemu rewidentowi. Podmioty dominujące muszą przekazać jednostkom podporządkowanym model sporządzania sprawozdania finansowego oraz pakietu konsolidacyjnego. Wyznacza się do tego osoby odpowiedzialne za przygotowanie sprawozdania. Ważnym elementem jest harmonogram prac związany ze sporządzeniem sprawozdań jednostkowych jednostek podporządkowanych i podmiotu dominującego, badaniem tych sprawozdań przez biegłych rewidentów, przekazaniem danych finansowych do jednostki dominującej, sporządzeniem i badaniem skonsolidowanego sprawozdania finansowego.

Jednostka dominująca może nie sporządzać skonsolidowanego sprawozdania finansowego, jeżeli na dzień bilansowy roku obrotowego oraz na dzień bilansowy roku poprzedzającego rok obrotowy łączne dane jednostki dominującej oraz wszystkich jednostek zależnych każdego szczebla, bez dokonywania wyłączeń konsolidacyjnych, o których mowa w art. 60 ust. 2 i 6, z uwzględnieniem danych jednostek współzależnych, spełniają co najmniej dwa z następujących warunków:

• łączne średnioroczne zatrudnienie w przeliczeniu na pełne etaty wyniosło nie więcej niż 250 osób,
• łączna suma bilansowa w walucie polskiej nie przekroczyła równowartości 7.500.000 euro,
• łączne przychody netto ze sprzedaży produktów i towarów oraz operacji finansowych w walucie polskiej nie przekroczyły równowartości 15 000 000 euro.

Jednostka dominująca, zależna od innej jednostki, mającej siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego, może nie sporządzać skonsolidowanego sprawozdania finansowego, jeżeli:

• jednostka dominująca wyższego szczebla posiada co najmniej 90% udziałów tej jednostki, a wszyscy pozostali udziałowcy tej jednostki wyrazili zgodę,
• jednostka dominująca wyższego szczebla obejmie konsolidacją zarówno zależną od niej jednostkę dominującą, jak i wszystkie jednostki zależne od jednostki dominującej zwolnionej ze sporządzenia skonsolidowanego sprawozdania finansowego.

Jednostka dominująca może nie sporządzać skonsolidowanego sprawozdania finansowego także wtedy, gdy wszystkie jednostki od niej zależne wyłącza się z obowiązku objęcia ich konsolidacją.

Należy podkreślić, że jeżeli jednostka dominująca lub jednostka jej podporządkowana jest emitentem papierów wartościowych dopuszczonych do obrotu, zamierza ubiegać się lub ubiega się o dopuszczenie papierów wartościowych do obrotu na jednym z rynków regulowanych krajów Europejskiego Obszaru Gospodarczego, nie stosuje się zwolnień, o których mowa powyżej.

Konsolidacją nie obejmuje się jednostki zależnej jeżeli:

• udziały tej jednostki zostały nabyte, zakupione lub pozyskane w innej formie, z wyłącznym ich przeznaczeniem do późniejszej odprzedaży, w terminie jednego roku od dnia ich nabycia, zakupu lub pozyskania w innej formie,
• występują ograniczenia w sprawowaniu kontroli lub współkontroli nad jednostką, które wyłączają swobodne dysponowanie jej aktywami, w tym wypracowanym przez tę jednostkę zyskiem netto, lub które wyłączają sprawowanie kontroli nad organami kierującymi tą jednostką.

Konsolidacją można nie obejmować jednostki zależnej lub współzależnej niebędącej spółką handlową, jeżeli dane finansowe tej jednostki są nieistotne dla realizacji obowiązku określonego w art. 4 ust. 1 ustawy o rachunkowości.

Sprawozdanie finansowe

Sprawozdanie finansowe – uporządkowane przedstawienie sytuacji finansowej i finansowych wyników działalności podmiotu gospodarczego. Celem sprawozdań finansowych o ogólnym przeznaczeniu jest dostarczanie informacji na temat sytuacji finansowej, finansowych wynikach działalności i przepływach środków pieniężnych jednostki, które są użyteczne dla szerokiego kręgu użytkowników przy podejmowaniu przez nich decyzji gospodarczych.

Sporządza się je na koniec roku obrachunkowego (dzień bilansowy) lub inny dzień zamknięcia ksiąg rachunkowych wynikający z przepisów prawa podatkowego.

Sprawozdania finansowe w Polsce sporządza się w języku polskim oraz w walucie polskiej. Mogą być sporządzane jednostkowe i skonsolidowane sprawozdania finansowe (sprawozdania skonsolidowane dotyczą grup kapitałowych). Tryb ich sporządzania określają rozdziały 5 i 6 Ustawy o rachunkowości (UoR).

Sprawozdanie finansowe musi spełniać warunki formalne, tj.: wymagane jest podanie w nagłówku pełnej nazwy i adresu firmy, określenie momentu lub okresu, którego dotyczą dane, stwierdzenie czy sprawozdanie dotyczy pojedynczej jednostki gospodarczej czy grupy kapitałowej, w jakiej walucie zostało sporządzone sprawozdanie, jaki poziom zaokrągleń zastosowano. Inne warunki, to załączenie tablic statystycznych zawierających zestawienia liczbowe związane z określonym zagadnieniem. Następnym ważnym warunkiem jest podanie daty sporządzenia sprawozdania oraz podpisanie sprawozdania przez osoby odpowiedzialne za rzetelne i prawidłowe jego sporządzenie. Dane liczbowe można wykazywać w zaokrągleniu do tysiąca złotych, jeżeli nie zniekształci to obrazu jednostki zawartego w sprawozdaniu finansowym oraz w sprawozdaniu z działalności.

Roczne sprawozdanie finansowe jednostki podlega zatwierdzeniu przez organ zatwierdzający nie później niż 6 miesięcy od dnia bilansowego, natomiast skonsolidowane nie później niż 8 miesięcy od dnia bilansowego (art. 63c ust. 4 UoR).

Sporządzanie sprawozdania finansowego jest elementem końcowego etapu cyklu rachunkowości finansowej. Przy przygotowaniu sprawozdania finansowego istotne znaczenie mają dwa podstawowe założenia: kontynuacji działalności i memoriału.

Sprawozdania finansowe dostarczają wielu informacji dla ich odbiorców, dlatego muszą one spełniać pewne standardy jakościowe, aby informacje w nich zawarte nie budziły zastrzeżeń. Dlatego powinny odznaczać się:

1. wiarygodnością (rzetelnością),
2. zrozumiałością dla użytkowników,
3. kompletnością,
4. porównywalnością,
5. sprawdzalnością,
6. terminowością,
7. ciągłością.

Sprawozdania finansowe sporządza się w różnych sytuacjach i warunkach czasowych, organizacyjnych oraz kapitałowych funkcjonowania podmiotów gospodarczych. Informacje sprawozdawcze mogą być prezentowane w odmiennych układach i z niejednakowym stopniem szczegółowości.

Na kompletne sprawozdanie finansowe składają się następujące części składowe:

• wprowadzenie do sprawozdania finansowego,
• rachunek zysków i strat (rachunek wyników),
• bilans,
• zestawienie zmian w kapitale (funduszu) własnym,
• rachunek przepływów pieniężnych,
• dodatkowe informacje i objaśnienia.

Do rocznego sprawozdania finansowego dołącza się sprawozdanie z działalności jednostki, jeżeli obowiązek jego sporządzania wynika z ustawy lub odrębnych przepisów.

Sprawozdania finansowe stanowią obecnie główne źródło informacji o sytuacji finansowej przedsiębiorstw. Są one bardzo praktycznym narzędziem pozwalającym na uporządkowanie informacji finansowych oraz na szybką analizę danych jednostki gospodarczej. Powinny odpowiadać podstawowym potrzebom informacyjnym licznych zewnętrznych i wewnętrznych grup użytkowników.

Głównymi użytkownikami sprawozdań finansowych są:

• inwestorzy oraz doradcy wykorzystujący sprawozdania przy decyzjach inwestycyjnych,
• wierzyciele wykorzystujący sprawozdania przy podejmowaniu decyzji o udzielaniu pożyczki, kredytu bankowego, czy sprzedaży z odroczonym terminem płatności,
• agendy rządowe i samorządy, korzystające ze sprawozdań przy ocenie zgodności działań firmy z obowiązującymi regulacjami prawnymi,
• pracownicy i ich ugrupowania korzystający ze sprawozdań przy ocenie zdolności firmy do wypełnienia zobowiązań wobec pracowników,
• konkurencja wykorzystująca sprawozdania przy ocenie mocnych i słabych stron oraz strategii konkurencyjnej firmy,
• zarządzający wykorzystujący sprawozdania przy decyzjach związanych z zarządzaniem firmą.

Dla zarządzających jednostkami gospodarczymi sprawozdania finansowe mają jednak ograniczoną przydatność, ponieważ np. nie prezentują wielu zasobów (kapitału intelektualnego) będących często krytycznymi czynnikami sukcesu.

Międzynarodowe standardy rachunkowości (MSSF, 2004, s. 66–73) i ustawa o rachunkowości (art. 3 ust. 1 pkt 12, 20, 30, 31) wprowadzają definicje podstawowych kategorii ekonomicznych, ujmowanych w sprawozdaniu finansowym. Przed podjęciem decyzji o prezentacji określonej pozycji w sprawozdaniu finansowym, powinna być ona poddana ocenie, czy spełnia kryteria wyznaczone przez te definicje.

Sprawozdanie finansowe w mikrojednostce

Od 2015 roku mikro jednostki mogą sporządzać uproszczone sprawozdanie finansowe składające się z bilansu, rachunku zysków i strat, informacji uzupełniającej do bilansu. Informacja uzupełniająca powinna zawierać:

• kwotę zobowiązań finansowych z tytułu dłużnych instrumentów finansowych, gwarancji i poręczeń lub zobowiązań warunkowych, które nie zostały uwzględnione w bilansie,
• odrębnie ujawniać zobowiązania dotyczące emerytur oraz jednostek powiązanych lub stowarzyszonych,
• kwotę zaliczek i kredytów udzielonych członkom organów administrujących, zarządzających i nadzorujących (należy wskazać oprocentowanie, warunki, kwoty, które zostały już uregulowane), zobowiązań zaciągniętych w ich imieniu tytułem gwarancji i poręczeń wszelkiego rodzaju,
• wartość udziałów (akcji) własnych (przyczyny ich nabycia, liczba i ich wartość nominalna).

Ze sprawozdaniami finansowymi podmiotów zarejestrowanych w Krajowym Rejestrze Sądowym (m.in. spółek z ograniczoną odpowiedzialnością, spółek jawnych, spółek akcyjnych, spółek komandytowych, spółek komandytowo-akcyjnych, spółek partnerskich, spółdzielni, spółdzielni europejskich, oddziałów przedsiębiorców zagranicznych, przedsiębiorstw zagranicznych i towarzystw ubezpieczeń wzajemnych) można zapoznać się w jednym z 21 wydziałów gospodarczych KRS (właściwym dla siedziby podmiotu). W związku ze zniesieniem od 1 stycznia 2013 „Monitora Polskiego B” jest to obecnie podstawowy sposób pozyskiwania sprawozdań finansowych przedsiębiorstw działających w Polsce. Podmioty, dla których rok obrotowy pokrywa się z rokiem kalendarzowym, są zobowiązane złożyć sprawozdanie finansowe do KRS najpóźniej 15 lipca. Niezłożenie sprawozdania finansowego we właściwym sądzie rejestrowym podlega grzywnie lub karze ograniczenia wolności. Jeżeli podmiot, pomimo wezwania, nie złożył rocznych sprawozdań finansowych za dwa kolejne lata obrotowe, sąd rejestrowy wszczyna z urzędu postępowanie o jego rozwiązanie bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego.

Od 1 stycznia 2013 podmioty, które nie składają rocznych sprawozdań finansowych do KRS, a których sprawozdania finansowe podlegają badaniu przez biegłego rewidenta (m.in. wspólnicy spółek cywilnych, fundusze inwestycyjne i niektóre jednostki sektora finansów publicznych), mają obowiązek ich publikacji w Monitorze Sądowym i Gospodarczym. „Monitor” jest dostępny bezpłatnie na stronach internetowych Ministerstwa Sprawiedliwości.

Sprawozdania finansowe można także uzyskać bezpośrednio od podmiotu (m.in. spółki notowane na warszawskiej Giełdy Papierów Wartościowych publikują je na swoich stronach internetowych).

Dostęp do sprawozdań finansowych jest także możliwy za pośrednictwem specjalistycznych serwisów ekonomiczno-prawnych oraz wywiadowni gospodarczych, które pozyskują je z KRS lub bezpośrednio od przedsiębiorców.

Do 31 grudnia 2012 sprawozdania finansowe podmiotów wskazanych w art. 64 ustawy o rachunkowości były publikowane w „Monitorze Polskim B”. Sprawozdania finansowe spółdzielni, oprócz złożenia do KRS, do 13 września 2015 były publikowane w „Monitorze Spółdzielczym B”.

Sprawozdania finansowe spółek publicznych raportujących wg. MSSF/MSR mogą zostać poddane ocenie w konkursie The Best Annual Report.

SORBNET-EURO biuro rachunkowe Lódź

SORBNET–EURO – system rozrachunku brutto w czasie rzeczywistym (RTGS), obsługujący rachunki bankowe, prowadzone w centrali NBP, w którym dokonywane były rozrachunki międzynarodowe w euro. System został zamknięty dnia 31 grudnia 2011 roku.

Zadaniem systemu SORBNET–EURO jest rozliczenie krajowych płatności wysokokwotowych w euro, jak i płatności transgranicznych, rozliczanych przez system TARGET2. W systemie SORBNET–EURO są prowadzone rachunki bieżące bezpośrednich uczestników systemu Euro Elixir, którzy nie są bezpośrednimi uczestnikami systemu TARGET2. Rachunki bieżące służą do przeprowadzania rozrachunku, tzn. księgowania należności i zobowiązań płynących z kompensaty. Rachunki są też wykorzystywane do obciążania i uznawania banków z tytułu zleceń wysłanych oraz otrzymanych z systemu STEP 2.

Rozrachunek międzybankowy w systemie SORBNET–EURO przeprowadzany jest na podstawie zleceń płatniczych w euro wystawianych przez uczestników systemu, a także przez NBP i instytucje świadczące usługi rozliczeniowe lub rozrachunkowe na podstawie podpisanej umowy.

Smurfing biuro rachunkowe Lódź

Smurfing – jedna z metod prania brudnych pieniędzy. Smurfing jest techniką fazy umiejscowienia. Ta metoda występuje w kilku różnych postaciach:

• otwieranie rachunków przez wielu „smerfów” i wypłacaniu przez nich kwot poniżej limitów
• rozdrobniony zakup surogatów pieniężnych (np. czeków podróżnych), a następnie ich legalny przewóz za granicę
• wpłacanie brudnych pieniędzy na rachunki imigrantów zarobkowych i transferowanie ich potem za granicę do kraju prania.

Skonto biuro rachunkowe Lódź

Skonto – procentowe zmniejszenie sumy należności udzielane nabywcy przez dostawcę towaru, jeżeli odbiorca reguluje zapłatę należności gotówką przed umówionym terminem (tj. w przypadku, gdy nabywca zrezygnuje z zaoferowanego mu przez dostawcę kredytu handlowego).

W praktyce udzielenie skonta wygląda w ten sposób, że sprzedawca ustala termin płatności np. na 30 dni, ale jeżeli nabywca ureguluje należność w terminie np. 15 dni, to suma należności jest obniżana np. o 4%. Podjęcie decyzji o udzieleniu (skorzystaniu) ze skonta wymaga porównania skonta z kredytem handlowym.

Z punktu widzenia podatku od towarów i usług (VAT) podstawą opodatkowania jest obrót, czyli „kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku”. Obrót ten zmniejsza się jednak „o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont)”. Regulacje te stosuje się także do ustalania podstawy opodatkowania w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów, którą jest „kwota, jaką nabywający obowiązany jest zapłacić”. Skonto ma więc wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług (VAT), a tym samym także na wysokość podatku.

Schemat księgowania biuro rachunkowe Lódź

Schemat księgowania – ustrukturyzowany, najczęściej używany systemowy sposób księgowania. W odróżnieniu od manualnego (ręcznego) księgowania zapewnia automatyczny wybór wybranych informacji w trakcie księgowania.

Schematy księgowe mają na celu:

• przyspieszenie procesowania danych/księgowania (wybrane informacje uzupełniane są automatycznie, użytkownik nie musi wybierać/wyszukiwać je manualnie)
• zmniejszenie ryzyka popełnienia błędu (system zapewnia poprawność uzupełnianych automatycznie danych)
• zapewnienie większej jednorodności księgowań – dzięki automatycznym podpowiedziom wybrane księgowania będą posiadały jednorodny zestaw danych (tych, które są automatycznie uzupełniane przez system)

W ramach schematów księgowania, dane uzupełniane automatycznie to najczęściej opisy transakcji, numery kont biorących udział w księgowaniu, powiązania z rejestrami podatkowymi, etc. W bardziej zaawansowanych schematach istnieje możliwość dokonywania alokacji transakcji na odpowiednie wymiary księgowe.

Saldo biuro rachunkowe Lódź

Saldo (łac. solidus) – stan konta księgowego w rachunkowości przedsiębiorstw wykazywany w danym dniu jako różnica między sumami zapisów strony "Wn" (Winien) i strony "Ma" konta. Saldo konta księgowego pozwala ustalić stan składnika ewidencjonowanego na tym koncie (np. stan zapasów magazynowych, stan gotówki w kasie, salda rozrachunków z kontrahentami). W zależności od rodzaju konta, saldo może występować po stronie "Winien" lub "Ma" (niektóre konta dopuszczają występowanie salda tylko po jednej stronie, np. konta ewidencjonujące koszty działalności podstawowej, środki trwałe, umorzenie środków trwałych).

Rzeczowe aktywa trwale biuro rachunkowe Lódź

Rzeczowe aktywa trwałe – część aktywów trwałych jednostki gospodarczej, które posiadają materialną formę (w odróżnieniu od wartości niematerialnych i prawnych). Pojęcie rzeczowych aktywów trwałych dokładniej precyzuje Ustawa o Rachunkowości oraz Międzynarodowy Standard Rachunkowości (tzw. MSR) nr 16.

W skład rzeczowych aktywów trwałych wchodzą:

• środki trwałe,
• środki trwale w budowie,
• zaliczki na środki trwałe w budowie

rzeczowe aktywa trwałe:

• a. grunty
  • budowle, lokale, magazyny
  • urządzenia, maszyny
  • środki transportu
  • ulepszenia w obcych środkach trwałych
• b. środki trwałe w budowie
  • środki trwale w czasie budowy, montażu lub ulepszenia

Ryzyko konwersji biuro rachunkowe Lódź

Ryzyko konwersji - ryzyko występujące przy konsolidacji sprawozdań finansowych filii przedsiębiorstw zagranicznych (podmiotów stowarzyszonych lub zależnych), które mają obowiązek prowadzić rachunkowość zgodnie z przepisami obowiązującymi w danym kraju. Podmiot dominujący musi więc dokonać konwersji wartości wszystkich pozycji bilansu oraz rachunku zysków i strat swych zagranicznych podmiotów zależnych z waluty danego kraju na walutę rodzimą.

Ryczałt paliwowy biuro rachunkowe Lódź

Ryczałt paliwowy – popularna nazwa sposobu rozliczania kosztów podróży służbowych przy użyciu prywatnych środków lokomocji pracowników (niebędących własnością pracodawcy) delegowanych poza siedzibę firmy, w której są zatrudnieni. Obecnie w praktyce dotyczy wyłącznie podróży wykonywanych pojazdami silnikowymi, zazwyczaj samochodami, także motocyklami i motorowerami, choć teoretycznie w kosztach delegacji rozliczane być mogą koszty podróży rowerem albo nawet furmanką.

Zwrot kosztów przejazdu obejmuje zasadniczo koszt zużytego paliwa, ale także innych materiałów eksploatacyjnych (oleje itp.), koszt amortyzacji pojazdu, koszt jego ubezpieczenia, itp.

W praktyce pod pojęciem ryczałtu paliwowego rozumie się dwie formy rozliczeń kosztów podróży:

• ryczałtowo przyznany zwrot kosztów przejazdów w jazdach lokalnych
• zwrot kosztów przejazdów zamiejscowych

Stawka za 1 km przebiegu pojazdu (tzw. kilometrówka) ustalana jest na podstawie decyzji kierownika jednostki, przy czym zgodnie z § 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy z roku 2002 nie mogą być one wyższe niż kwota ustalona w tym rozporządzeniu (kwota ta zmieniana jest w drodze nowelizacji rozporządzenia, stosownie do zmian cen; ostatnia nowelizacja miała miejsce w listopadzie 2007).

W jednostkach budżetowych wysokość tych stawek dla poszczególnych środków lokomocji określa odpowiednie rozporządzenie według obowiązujących w Polsce przepisów i zmieniana jest proporcjonalnie do planowanego średniorocznego wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem przyjętego w ustawie budżetowej na dany rok.

Wiele jednostek (zakładów pracy) przyjmuje stawki określone dla jednostek budżetowych. Kierownik jednostki może jednak określić stawki wyższe lub niższe.

Wysokość stawki zależna jest od rodzaju pojazdu, którym posługuje się pracownik, a jeśli jest to samochód osobowy, to od pojemności skokowej jego silnika i wynosi od 14 listopada 2007:

0,5214 zł dla samochodu z silnikiem do 900 cm³,

0,8358 zł dla samochodu z silnikiem powyżej 900 cm³,

0,2302 zł dla motocykla,

0,1382 zł dla motoroweru.

Koszty te rozliczane są przez przemnożenie stawki za 1 km w zł przez limit kilometrów przyznany pracownikami decyzją pracodawcy na okres jednego miesiąca.

Potrzebę korzystania z samochodu osobowego do jazd lokalnych akceptuje kierownik jednostki wyznaczając pracownikowi stały miesięczny limit kilometrów, który wystarczyć powinien pracownikowi do realizacji jego obowiązków. Limit ten nie może przekraczać:

300 kilometrów miesięcznie – w miejscowościach do 100 tysięcy mieszkańców,

500 kilometrów miesięcznie – w miastach od 100 do 500 tysięcy mieszkańców,

700 kilometrów miesięcznie – w miastach powyżej 500 tysięcy mieszkańców.

Rozliczenie odbywa się na podstawie pisemnego oświadczenia pracownika, w którym określa on m.in. rodzaj posiadanego pojazdu i okres, w którym wykorzystywał go do celów służbowych. Jeśli pracownik w ciągu miesiąca przebywał na urlopie, zwolnieniu lekarskim lub był delegowany poza siedzibę firmy na dłużej niż 8 godzin albo nieobecny z innych powodów (lub też nie dysponował przez pewien czas swoim pojazdem, np. z powodu jego remontu), to przyznany limit zmniejszany jest proporcjonalnie do liczby dni nieobecności o 1/22 całości za każdy dzień nieobecności lub niewykorzystywania pojazdu.

Limit dla pojazdów pracowników w służbie leśnej może zostać podwyższony, maksymalnie do 1500 km, a dla pojazdów pracowników w służbach ratowniczych i w innych podobnych w sytuacji zagrożenia klęską żywiołową, katastrofą ekologiczną lub usuwania ich skutków – maksymalnie do 3000 km.

Ryczałt paliwowy wypłacany pracownikom w ramach limitu przyznanego na przejazdy lokalne od 01 stycznia 2004 obciążany jest 18% (stawka podstawowa) podatkiem dochodowym.

Przyznanie ryczałtu za jazdy lokalne nie wyklucza osobnego rozliczania kosztów wyjazdów zamiejscowych (tzw. "delegacji"), ponieważ jeden wyjazd do odległej o 150 km miejscowości pochłonąłby cały miesięczny limit pracownika (300 km w miejscowościach do 100 tysięcy mieszkańców).

Koszty jazd zamiejscowych rozliczane są przez przemnożenie liczby przejechanych pojazdem kilometrów przez stawkę za 1 km.

Rozliczanie podróży zamiejscowych zazwyczaj dokonuje się w oparciu o odległości na mapach drogowych.

Różnice przejściowe ujemne biuro rachunkowe Lódź

Różnice przejściowe ujemne – to różnice, które powodują powstanie kwot podlegających odliczeniu podatkowemu w toku ustalania dochodu do opodatkowania (straty podatkowej) w przyszłych okresach, gdy wartość bilansowa składnika aktywów lub pasywów zostanie zrealizowana lub rozliczona; są to zatem różnice potrącalne; nie są one kosztem uzyskania przychodu w bieżącym okresie w rozumieniu ustawy o CIT.

W związku z występowaniem ujemnych różnic przejściowych tworzy się aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego w wysokości kwoty przewidzianej w przyszłości do odliczenia od CIT. Ponadto tworzy się również aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego wynikające ze straty podatkowej możliwej do odliczenia, ustalonej z uwzględnieniem zasady ostrożności.

Różnice przejściowe dodatnie biuro rachunkowe Lódź

Różnice przejściowe dodatnie – różnice przejściowe, które powodują powstanie kwot do opodatkowania uwzględnianych w toku ustalania dochodu do opodatkowania (straty podatkowej) w przyszłych okresach, gdy wartość bilansowa składnika aktywów lub zobowiązań zostanie zrealizowana lub rozliczona; są to zatem różnice podlegające opodatkowaniu w przyszłych okresach.

W związku z występowaniem dodatnich różnic przejściowych tworzy się rezerwę z tytułu odroczonego podatku dochodowego w wysokości kwoty CIT, wymagającej w przyszłości zapłaty z uwzględnieniem stawki podatkowej obowiązującej w roku powstania obowiązku podatkowego (tzn. w roku rozliczenia różnic przejściowych).

Różnice przejściowe biuro rachunkowe Lódź

Różnice przejściowe to różnice między księgową a podatkową wartością aktywów i pasywów.

Różnice przejściowe można podzielić ze względu na kryterium czasu:

czasowe – takie które powstają gdy przychód lub koszt wpływa na wynik finansowy w jednym okresie, lecz wchodzi w skład dochodu do opodatkowania w innym okresie (po „odwróceniu się”), np. amortyzacja uwzględniona przy ustalaniu dochodu do opodatkowania (straty podatkowej) za dany okres może się różnić od amortyzacji wpływającej na wynik finansowy brutto tego okresu,

inne – powstałe w okolicznościach, które nie powodują wystąpienia różnic czasowych np. przeszacowano aktywa, ale nie dokonano równoważnej korekty dla celów podatkowych.

Różnica kursowa biuro rachunkowe Lódź

Różnica kursowa – różnice wartości danego zdarzenia gospodarczego, aktywów, pasywów wynikające z ich przeliczenia na polską [waluta|walutę] wg różnych kursów waluty.

Zgodnie z ustawą o rachunkowości księgi rachunkowe prowadzi się w walucie polskiej. W konsekwencji, istnieje konieczność przeliczania transakcji zawieranych przez jednostkę gospodarczą, a także pasywów i aktywów wyrażonych w walucie obcej na walutę polską. Zgodnie z prawem bilansowym i podatkowym określone zdarzenia gospodarcze mogą być ewidencjonowane w różnych momentach w czasie (np. moment sprzedaży produktu, który jest rozpoznawany w księgach zgodnie z zasadą memoriałową oraz związane z nią faktyczne otrzymanie zapłaty, które jest rozpoznawane na zasadzie kasowej), co może powodować zastosowanie różnego kursu waluty obcej do ich przeliczenia.

 12.12.20XX roku spółka ABC sprzedała towar (ale nie otrzymała zapłaty) za 1 000 USD. Średni kurs USD/PLN NBP z dnia 11.12.20XX roku wynosił 4,0, w związku z czym przychód należny wygenerowany przez Spółkę ABC w momencie sprzedaży (tj. 12.12.20XX) wyniósł 4 000 zł. Kontrahent uregulował swoje zobowiązanie (1 000 USD) wobec spółki ABC dnia 20.12.20XX roku. Bank, w którym spółka ABC posiada rachunek bankowy, przeliczył otrzymaną zapłatę (1 000 USD) na złotówki po kursie USD/PLN 4,1 (kurs faktycznie zastosowany). W związku z tym kwota otrzymana przez spółkę ABC w przeliczeniu na złotówki wyniosła 4 100 zł. Różnica 100 zł (tj. 4 100 zł – 4 000 zł) wynikająca ze zmiany kursu dolara pomiędzy dniem sprzedaży towaru (12.12.20XX) a dniem otrzymania zapłaty (20.12.20XX) stanowi różnicę kursową (w tym przykładzie jest to dodatnia różnica kursowa).

Prawo bilansowe i prawo podatkowe zawierają odmienne zasady rozliczania różnic kursowych (prawo podatkowe dopuszcza stosowanie zasad bilansowych – ich zastosowanie wymaga jednak dokonania odpowiedniego zgłoszenia do organów podatkowych).

Rozrachunki biuro rachunkowe Lódź

Rozrachunki – należności lub zobowiązania zarachowane w księgach jednostki gospodarczej na podstawie dokumentów księgowych (zewnętrznych lub wewnętrznych), charakteryzujące się precyzyjnym określeniem wierzyciela i dłużnika, zaakceptowaną przez nich kwotą, będącą przedmiotem rozrachunku, oraz ściśle określonym terminem i sposobem rozliczenia. Rozrachunki wykazywane są w kwotach nominalnych (brutto, tj. wraz z naliczonym podatkiem VAT). W księgach przedsiębiorstw działających w Polsce rozrachunki wykazywane są w walucie polskiej, to znaczy, że rozrachunki wyrażone w walucie obcej przeliczane są zgodnie z obowiązującymi przepisami na walutę polską.

W rachunkowości dzieli się rozrachunki, stosując następujące kryteria:

Podmiotowość:

• z odbiorcami i dostawcami,
• z pracownikami,
• z właścicielami (udziałowcami, wspólnikami, akcjonariuszami),
• z jednostkami publicznoprawnymi,
• z bankami,
• z innymi osobami fizycznymi i prawnymi.

Przedmiotowość:

• z tytułu dostaw i usług,
• podatków i ubezpieczeń społecznych,
• dotacji,
• rozrachunków wewnątrzzakładowych,
• wynagrodzeń,
• zaliczek,
• emisji papierów wartościowych,
• udzielonych i zaciągniętych pożyczek i kredytów,
• niedoborów, szkód i nadwyżek w majątku przedsiębiorstwa
• zobowiązania i należności warunkowe.

Zasięg terytorialny:

• krajowe i zagraniczne

Termin spłaty:

• długoterminowe,
• krótkoterminowe.

Rodzaj działalności jednostki:

• dotyczące działalności operacyjnej,
• finansowej i związane z budową środków trwałych.

Pewność dokonywania rozliczeń:

• pewne,
• wątpliwe, czyli o charakterze spornym,

a także:

• bezwarunkowe,
• warunkowe.

W bilansie rozrachunki ujmowane są zarówno w aktywach (należności długo- i krótkoterminowe), jak i w pasywach (zobowiązania długo- i krótkoterminowe).

Rozliczenie międzyokresowe kosztów biuro rachunkowe Lódź

Rozliczenie międzyokresowe kosztów to sposób rozliczania kosztów działalności w czasie, tak aby została zachowana zasada współmierności kosztów i przychodów.

Stosuje się go, gdy w jednostce wystąpią koszty dotyczące innego okresu sprawozdawczego lub kilku okresów sprawozdawczych.

Koszty rozliczone w czasie:

1. czynsze i dzierżawy,
2. planowane koszty remontów,
3. koszty zakupu,
4. koszty przygotowania nowej produkcji,
5. płace urlopowe pracowników fizycznych,
6. odpis roczny na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych.

W zależności od sposobu rozliczania kosztów w czasie wyróżniamy rozliczenia bierne i czynne.

1. Czynne wykazują saldo debetowe, które oznacza środki zaangażowane w rozliczeniach z tytułu nabytych, lecz nieużytych usług i stanowi składnik aktywów; metoda rozliczenia kosztów w czasie które już zostały poniesione w bieżącym okresie sprawozdawczym i dotyczyć mają następnych okresów sprawozdawczych np. czynsz za lokal.
2. Bierne wykazują saldo kredytowe oznaczające rezerwę na wydatki, które nastąpią w późniejszym okresie; jest składnikiem pasywów.

Rozliczenia międzyokresowe biuro rachunkowe Lódź

Rozliczenia międzyokresowe – termin w rachunkowości określający koszty związane z zawarciem udokumentowanej transakcji w jednym okresie a dotyczące innego okresu lub wielu okresów.

Rozliczenia międzyokresowe kosztów dzieli się na:

• rozliczenia międzyokresowe czynne, prezentowane po stronie aktywów – występują w przypadku gdy transakcja została zawarta i udokumentowana (otrzymano fakturę) w jednym okresie (np. miesiącu), a dotyczy także przyszłych okresów. dotyczące przyszłych okresów (np. koszt ubezpieczenia, prenumeraty, abonamentu itp.);
• rozliczenia międzyokresowe bierne, prezentowane po stronie pasywów – występują w przypadku gdy jednostka gospodarcza poniosła koszt danego okresu, ale nie otrzymała jeszcze faktury na ten koszt. Przykładem może być np. zużycie wody, odczytywane na podstawie licznika, na które faktura przychodzi raz na kwartał na koniec okresu rozliczeniowego.

Przedsiębiorstwo wykupuje prenumeratę czasopisma fachowego na okres od listopada jednego roku do października następnego roku. Faktura w wysokości 1200 zł otrzymana jest w momencie podpisania umowy prenumeraty. Faktura księgowana jest na rozliczenia międzyokresowe czynne i w każdym kolejnym miesiącu 1/12 otrzymanej faktury księgowana jest w koszty okresu.

Zgodnie z Ustawą o Rachunkowości, rozliczenia międzyokresowe przychodów dokonywane są z zachowaniem zasady ostrożności, obejmują w szczególności:

• równowartość otrzymanych lub należnych od kontrahentów środków z tytułu świadczeń, których wykonanie nastąpi w następnych okresach sprawozdawczych;
• środki pieniężne otrzymane na sfinansowanie nabycia lub wytworzenia środków trwałych, w tym także środków trwałych w budowie oraz prac rozwojowych, jeżeli stosownie do innych ustaw nie zwiększają one kapitałów (funduszy) własnych (zaliczone do rozliczeń międzyokresowych przychodów kwoty zwiększają stopniowo pozostałe przychody operacyjne, równolegle do odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych od środków trwałych lub kosztów prac rozwojowych sfinansowanych z tych źródeł);
• ujemną wartość firmy;
• przyjęte nieodpłatnie, w tym także w drodze darowizny, środki trwałe w budowie, środki trwałe oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Rok podatkowy biuro rachunkowe Lódź

Rok podatkowy, rok obrotowy – w prawie podatkowym, okres rozliczeniowy składający się zwykle z dwunastu kolejno następujących po sobie miesięcy, najczęściej pokrywających się z rokiem kalendarzowym. Przykładowo jednak w Wielkiej Brytanii rok podatkowy zaczyna się 6 kwietnia, zaś w Stanach Zjednoczonych 1 października.

W rachunkowości stosowana jest nazwa roku obrotowego, przez który rozumie się zwykle rok kalendarzowy lub inny okres trwający 12 kolejnych pełnych miesięcy kalendarzowych, stosowany również do celów podatkowych. Rok obrotowy lub jego zmiany określa statut lub umowa, na podstawie której utworzono jednostkę. W przypadku, gdy jednostka rozpoczęła działalność w drugiej połowie przyjętego roku obrotowego, to można księgi rachunkowe i sprawozdanie finansowe za ten okres połączyć z księgami rachunkowymi i sprawozdaniem finansowym za rok następny. Natomiast w przypadku zmiany roku obrotowego pierwszy po zmianie rok obrotowy powinien być dłuższy niż 12 kolejnych miesięcy.

Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa definiuje rok podatkowy w art. 11 jako: „(...) rok kalendarzowy, chyba że ustawa podatkowa stanowi inaczej.”

Wyjątki od reguły roku kalendarzowego są wykazane w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, w art. 8, który stanowi, że rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy, chyba że podatnik postanowi inaczej w statucie albo w umowie... wówczas rokiem podatkowym jest okres kolejnych dwunastu miesięcy kalendarzowych.

Ustawa wymienia następujące wyjątki od tej reguły:

• W przypadku podjęcia po raz pierwszy działalności, pierwszy rok podatkowy trwa od dnia rozpoczęcia działalności do końca roku kalendarzowego albo do ostatniego dnia wybranego roku podatkowego, nie dłużej jednak niż dwanaście kolejnych miesięcy kalendarzowych. (art. 8 ust. 2)
• W przypadku podjęcia po raz pierwszy działalności w drugiej połowie roku kalendarzowego i wybrania roku podatkowego pokrywającego się z rokiem kalendarzowym, pierwszy rok podatkowy może trwać od dnia rozpoczęcia działalności do końca roku kalendarzowego następującego po roku, w którym rozpoczęto działalność. (art. 8 ust. 2a)
• W razie zmiany roku podatkowego, za pierwszy po zmianie rok podatkowy uważa się okres od pierwszego miesiąca następującego po zakończeniu poprzedniego roku podatkowego do końca roku podatkowego nowo przyjętego. Okres ten nie może być krótszy niż dwanaście i dłuższy niż dwadzieścia trzy kolejne miesiące kalendarzowe. (art. 8 ust. 3)
• Jeżeli z odrębnych przepisów wynika obowiązek zamknięcia ksiąg rachunkowych (sporządzenia bilansu) przed upływem przyjętego przez podatnika roku podatkowego, za rok podatkowy uważa się okres od pierwszego dnia miesiąca następującego po zakończeniu poprzedniego roku podatkowego do dnia zamknięcia ksiąg rachunkowych. (art. 8 ust. 6)

Rodzaje zużycia środków trwalych biuro rachunkowe Lódź

Zużycie fizyczne środków trwałych oznacza zużycie substancji materialnej, z której dany składnik jest zbudowany. Zużycie fizyczne następuje zarówno na skutek używania składnika w działalności jednostki, jak i z przyczyn naturalnych, związanych ze starzeniem się zasobów majątkowych.

Zużycie ekonomiczne składników środków trwałych, nazywane inaczej zużyciem moralnym, oznacza utratę wartości użytkowych składników spowodowana postępem technicznym. W wyniku tego postępu niektóre składniki środków trwałych tracą swoja wartość, pomimo ze nie zostały jeszcze zużyte pod względem fizycznym.

Rezerwy na świadczenia pracownicze biuro rachunkowe Lódź

Rezerwy na świadczenia pracownicze (ang. provisions for employee benefits) – rezerwy na przyszłe zobowiązania podmiotu gospodarczego w stosunku do obecnie zatrudnionych pracowników, ujmowane w księgach rachunkowych spółki według ich wartości bieżącej na datę bilansową. Zobowiązania te wynikają z przepisów prawa pracy, regulaminów wynagrodzeń, układów zbiorowych pracy i innych wiążących porozumień pracodawców z pracownikami lub zwyczaju panującego w danej spółce.

Ustawa o rachunkowości precyzuje, że ujmowanie rezerw na świadczenia pracownicze powinno być przeprowadzone zgodnie z Krajowym Standardem Rachunkowości Nr 6 „Rezerwy, bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów, zobowiązania warunkowe” lub Międzynarodowy Standard Rachunkowości Nr 19 – „Świadczenia pracownicze”. Oba te standardy nakazują użycie metodologii aktuarialnej i nakazują (KSR 6) bądź zalecają (MSR 19), aby modelowanie zostało wykonane przez wykwalifikowanego aktuariusza.

Niektóre polskie firmy prowadzą dodatkowo równoległą sprawozdawdczość na potrzeby właścicieli zagranicznych według innych standardów (np. US GAAP).

Spółkom korzystającym z MSR 19 punkt 57 zaleca przy tym korzystanie z usług wykwalifikowanego aktuariusza, przy czym standard nie narzuca takiego obowiązku. Jedyną dopuszczalną przez standard metodą jest metoda prognozowanych uprawnień jednostkowych (ang. Projected Unit Credit Method). MSR 19 nakłada dużo większe obowiązki ujawnieniowe niż KSR 6. W szczególności wymaga się (MSR 19 120A), aby aby sprawozdanie zawierało uzgodnienie sald otwarcia i zamknięcia wartości bieżącej zobowiązania z tytułu określonych świadczeń prezentujące odrębnie pozycje tzw. rachunku zysków i strat aktuarialnych, tj:

• koszty bieżącego zatrudnienia,
• koszty odsetek,
• składki wpłacane przez uczestników,
• zyski i straty aktuarialne
• zmiany kursów wymiany walut obcych stosowanych w programach wycenianych w walucie innej niż waluta prezentacji jednostki,
• wypłacone świadczenia,
• koszty przeszłego zatrudnienia
• połączenie jednostek gospodarczych,
• ograniczenia oraz
• uregulowanie zobowiązań.

Krajowy Standard Rachunkowości nr 6 odwołuje się bezpośrednio do metodologii i zaleceń MSR 19, czyli do metody prognozowanych uprawnień jednostkowych, wskazując jednak przy tym obowiązek uczestnictwa licencjonowanego aktuariusza w procesie wyceny (KSR 6 punk 4.7) wskazując że wynika to z potrzeby przyjęcia szeregu założeń z makroekonomii i demografii oraz biegłego się nimi posługiwania. KSR 6 został on przygotowany z myślą o specyfice polskich świadczeń odroczonych i wymienia on w związku z tym explicite świadczenia, które muszą być rezerwowane:

• nagrody jubileuszowe,
• odprawy emerytalne, pośmiertne, rentowe,
• dodatki stażowe,
• opieka medyczna, itd.

Jednak w praktyce zakres ten jest dużo szerszy z powodu odesłania do MSR 19, który nakazuje tworzenie rezerw dla wszystkich świadczeń odroczonych, tj. takich na które pracuje się w innym okresie niż są one realizowane. Są to takie świadczenia jak deputaty węglowe, ekwiwalent z tytułu prawa do ulgi w taryfie energetycznej, kolejowe świadczenia przejazdowe, czy świadczenia dla emerytów płatne z tytułu zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W internecie możliwe jest samodzielne oszacowanie rezerw przy pomocy bezpłatnych narzędzi, jednak zgodnie z KSR 6 nie mogą być one podstawą księgowań bez poświadczenia przez licencjonowanego aktuariusza.

Rezerwy na świadczenia emerytalne biuro rachunkowe Lódź

Rezerwy na świadczenia emerytalne - zobowiązania wynikające z przeszłych zdarzeń oraz obowiązki wykonania świadczeń o wiarygodnie określonej wartości, które spowodują wykorzystanie już posiadanych lub przyszłych aktywów a ich termin wymagalności nie jest pewien.

Podmioty gospodarcze zobligowane są przepisami bilansowymi do dokonania tzw. biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów w wysokości prawdopodobnych zobowiązań przypadających na bieżący okres sprawozdawczy, wynikających z obowiązku wykonania, związanych z bieżącą działalnością, przyszłych świadczeń na rzecz pracowników, w tym świadczeń emerytalnych, których kwotę można oszacować w sposób wiarygodny, mimo że data powstania zobowiązania nie jest jeszcze znana. Te zobowiązania powinny być prezentowane jako rezerwy na zobowiązania.

Rezerwy na odprawy emerytalne tworzy się tylko wtedy, gdy z przepisów prawa, układu pracy lub umów o pracę jednoznacznie wynika, że na pracodawcy ciąży obowiązek ich wypłaty i ich wysokość jest istotna, w związku z czym ich nieuwzględnienie w sprawozdaniu finansowym zniekształciłoby obraz sytuacji finansowej i majątkowej oraz wynik finansowy jednostki.

Jest wiele metod liczenia rezerw na odprawy emerytalne. Krajowy Standard Rachunkowości wskazuje, aby przy wycenie świadczeń emerytalnych i podobnych kierować się postanowieniami MSR 19 „Świadczenia pracownicze”. Zalecaną metodą szacowania rezerw na te świadczenia jest wycena aktuarialna. Wycena rezerw uwarunkowana jest wieloma czynnikami (np. warunki makroekonomiczne, rotacja pracowników, ryzyko śmierci).

Rentowność biuro rachunkowe Lódź

Rentowność, dochodowość – parametr odzwierciedlający efektywność posiadanych przez przedsiębiorcę kapitałów oraz efektywność gospodarowania aktywami. Wskaźniki rentowności nazywane są także wskaźnikami zyskowności lub stopami zwrotu. Mierzą one ekonomiczność wyrażaną relacją efektów do nakładów.

Miarą efektów w przypadku wskaźników rentowności jest zysk operacyjny lub zysk netto. Tak więc to wypracowywany zysk decyduje o poziomie rentowności (efektywności) wykorzystywanych zasobów. Z kolei pojęcie zyskowności rezerwowane jest zazwyczaj do określania efektywności działań przedsiębiorstwa przejawiającej się uzyskiwanymi przez przedsiębiorstwo przychodami ze sprzedaży. Tak więc zyskowność odnosi się do strumienia, podczas gdy rentowność do stanu. Wielkości osiągniętej rentowności powinny być porównywane z poprzednimi okresami, z planem, z innymi przedsiębiorstwami, bezpośrednimi konkurentami czy wskaźnikami branżowymi.

Rodzaje rentowności:

• rentowność aktywów (ROA),
• rentowność kapitałów własnych (ROE),
• rentowność – zwrot z inwestycji (ROI),
• wskaźnik rentowności sprzedaży (ROS).

Remanent biuro rachunkowe Lódź

Remanent to pojęcie związane z praktyką handlową. Jest to czynność mająca na celu najpierw zbadanie faktycznej ilości towarów posiadanych przez przedsiębiorstwo, a następnie uzgodnienie tego stanu z ilością wynikającą z odpowiednich dokumentów takich jak faktury, PZ-ki, raporty kasowe, oraz ze stanami w komputerowym programie handlowo-magazynowym.

Jeżeli w trakcie remanentu okaże się, że ilości są niezgodne, należy skorygować stan w systemach informatycznych poprzez wprowadzenie dodatkowych dokumentów ujawnienia i likwidacji towaru zgodnie z odpowiednimi przepisami prawa, bądź też regułami obowiązującymi w danym przedsiębiorstwie.

Pojęcie remanent jest często zamiennie stosowane z pojęciem inwentaryzacja lub spis z natury.

Dokument magazynowy zwany „Inwentaryzacja” musi być sporządzany w każdym roku, a dokładniej na jego końcu – przypada to na koniec roku obrachunkowego (najczęściej 31 grudnia). Oznacza to, iż inwentaryzacja będzie pokazywała ilość danych towarów na dzień sporządzenia inwentaryzacji.

W remanencie nie muszą występować tylko towary, które fizycznie znajdują się w sklepie lub magazynie, ale również należy ująć w nim towary, które zostały zakupione przez sprzedawce, ale nie zostały jeszcze dostarczone - sprzedawca musi je również uwzględnić w inwentaryzacji.

Remanent dotyczy w dużej mierze towarów handlowych, ale nie tylko. Ponieważ mogą to być również jeszcze niegotowe towary, a więc np. materiały, które służą do wyrobu danego towaru lub gotowe wyroby czy półwyroby.

W przepisach prawa (§ 27 ust. 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów) wypisane są te rzeczy, które mogą być ujęte w remanencie. Między innymi są to:

• towary handlowe,
• materiały (surowce) podstawowe i pomocnicze,
• półwyroby,
• produkcję w toku,
• wyroby gotowe,
• braki i odpady.

Dla wyjaśnienia ww. elementów, poniżej znajduje się ich szerszy opis (wyjaśnienie):

• Towary handlowe – to wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym
• Materiały podstawowe – to materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu
• Materiały pomocnicze – to materiały niebędące materiałami podstawowymi, które są zużywane w związku z działalnością gospodarczą i bezpośrednio oddają wyrobowi swoje właściwości,
• Wyroby gotowe – to wyroby własnej produkcji, których proces przerobu został całkowicie zakończony
• Braki – to m.in. towary handlowe, które na skutek uszkodzenia lub zniszczenia w czasie transportu bądź magazynowania utraciły częściowo swą pierwotną wartość,
• Odpady – to materiały, które na skutek procesów technologicznych lub na skutek zniszczenia albo uszkodzenia utraciły całkowicie swą pierwotną wartość użytkową.

Obowiązkowe elementy danych jakie muszą znaleźć się w dokumencie spisu z natury (inwentaryzacja) to:

• imię i nazwisko przedsiębiorcy (nazwę firmy),
• datę sporządzenia,
• numer kolejny pozycji arkusza spisu z natury,
• szczegółowe określenie towaru i innych składników majątku,
• jednostkę miary,
• ilość materiałów i towarów wyliczoną w czasie spisu,
• cenę w złotych i groszach za jednostkę miary,
• wartość wynikającą z przemnożenia ilości towaru przez jego cenę jednostkową,
• łączną wartość spisu z natury,
• w razie wyksięgowania kosztu z KPiR w związku z jego nieopłaceniem w ustawowo przewidzianym terminie – wartość pomniejszenia, ze wskazaniem pozycji spisu z natury i pozycji w księdze, z którymi związane jest pomniejszenie,
• klauzulę „Spis zakończono na pozycji…”.
• podpisy osób sporządzających spis oraz podpis właściciela zakładu (wspólników).

Reguła podwójnego zapisu biuro rachunkowe Lódź

Reguła podwójnego zapisu – jedna z podstawowych zasad rachunkowości.

Zgodnie z nią, każda operacja gospodarcza jest ewidencjonowana na co najmniej dwóch różnych kontach, po dwóch różnych stronach i w identycznej wartości na stronach różnych kont (zapis jednakowy). Np. zakup towaru handlowego za gotówkę jest ewidencjonowany po stronie Ma konta "Kasa" (co odzwierciedla zmniejszenie się stanu gotówki) i po stronie Winien konta "Rozliczenie zakupu towarów" (dając informacje, że zakupiono i zapłacono za towary, ale bez informacji czy otrzymano te towary).

Dzięki stosowaniu tej reguły możliwe jest zachowanie zasady równowagi bilansowej, która zakłada że suma wartości wszystkich składników majątku jest równa sumie wartości źródeł ich finansowania.

Raport kasowy biuro rachunkowe Lódź

Raport kasowy (RK) – dokument księgowy stosowany w obrocie gotówkowym. Jest to dokument zbiorczy operacji kasowych w ciągu określonego okresu, potwierdzonych dokumentami:

• KP (kasa przyjmie) – pokwitowanie odbioru gotówki przez kasę firmy,
• KW (kasa wyda) – pokwitowanie wypłaty gotówki z kasy firmy.

Rachunkowość społeczna biuro rachunkowe Łódź

Rachunkowość społeczna – w ujęciu szerszym to dyscyplina statystyczno-ekonomiczna, która bada w sposób zintegrowany strumienie materialno-rzeczowe oraz strumienie finansowe w skali gospodarki narodowej. W ujęciu węższym jest to technika statystyczna, która obrazuje gospodarkę danego kraju w formie ilościowej.

Rachunkowość społeczna dzieli gospodarkę narodową na 4 sektory:

• I — ludność i gospodarstwa domowe
• II — przedsiębiorstwa;
• III — podmioty wchodzące w skład systemu budżetowego;
• IV — podmioty zagraniczne

W wyniku obliczeń dokonanych techniką rachunkowości społecznej powstaje wartość produktu społecznego, która może być wyrażona w produkcie krajowym brutto, produkcie narodowym brutto, produkcie narodowym netto oraz w dochodach osobistych.

Rachunkowość podatkowa biuro rachunkowe Lódź

Rachunkowość podatkowa – dotyczy ewidencji gospodarczej, która wynika z uregulowań prawa podatkowego i jego wpływu na księgi rachunkowe prowadzone zgodnie z prawem bilansowym.

Zajmuje się kalkulowaniem i ewidencjonowaniem podatków a także operacjami gospodarczymi potrzebnymi do ustalenia dochodów i obciążeń podatkowych związanych z działalności gospodarczej. Jej odbiorcą jest Urząd Skarbowy natomiast podmiotami są osoby fizyczne i spółki cywilne.

Rachunkowość funduszy inwestycyjnych biuro rachunkowe Lódź

Rachunkowość funduszy inwestycyjnych – szczególna forma rachunkowości wykonywanej w odniesieniu do funduszu inwestycyjnego.

Fundusz samodzielnie prowadzi księgi rachunkowe. Zasady wyceny i rachunkowości fundusz spisuje w 'polityce rachunkowości', której najistotniejsze elementy prezentowane są w prospekcie informacyjnym każdego funduszu oraz w rocznym (i półrocznym) sprawozdaniu finansowym.

Podstawowe przepisy wskazujące zasady rachunkowości:

• ustawa o rachunkowości (Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości)
• szczególne przepisy, w których określono zasady rachunkowości funduszy inwestycyjnych (Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości funduszy inwestycyjnych).

Dodatkowo - niektóre specyficzne zasady rachunkowości funduszy inwestycyjnych wynikają wprost z Ustawy z dnia 27 maja 2004 r.o funduszach inwestycyjnych (Dz.U Nr 146 poz. 1546 ze zmianami)

Rachunkowość budżetowa biuro rachunkowe Lódź

Rachunkowość budżetowa – dotyczy jednostek sektora budżetowego i dostarcza informacji finansowych o wykonaniu poszczególnych budżetów, niezbędnych w procesach ich planowania, kontroli i analizy. Tworzy informacje niezbędne do ochrony i kontroli mienia publicznego oraz do rozliczania zarządzających tym mieniem z odpowiedzialności przed społeczeństwem.

Ten rodzaj rachunkowości wyróżnia ujednolicenie, wyrażone poprzez stosowanie:

• jednolitego planu kont
• takiej samej klasyfikacji budżetowej
• jednolitych zasad tworzenia sprawozdań finansowych.

Podmioty rachunkowości budżetowej:

• Jednostki budżetowe – metoda finansowania brutto: środki otrzymane z budżetu jednostki przeznaczają na swoje wydatki, a osiągnięte dochody odprowadzają do budżetu. Z końcem roku budżetowego do budżetu trafiają również otrzymane a niewykorzystane środki na wydatki.
• Samorządowe zakłady budżetowe – koszty swej działalności pokrywają z osiągniętych przychodów oraz otrzymanych dotacji (które w przypadku niewykorzystania należy zwrócić z końcem roku budżetowego). Zakłady rozliczają się z budżetem metodą finansowania netto, czyli poprzez wynik finansowy.
• Agencje wykonawcze – odprowadzają do budżetu nadwyżkę środków finansowych.
• Instytucje gospodarki budżetowej – koszty i zobowiązania pokrywają z uzyskanych przychodów.
• Fundusze celowe – ich przychody pochodzą ze środków publicznych, a koszty ponoszone są na realizację zadań publicznych.

Dochody budżetowe realizowane są przez urzędy skarbowe, wydziały finansowe jednostek samorządu i jednostki budżetowe; ujmuje się je na subkoncie 130-2 zakładowego planu kont. Z ewidencyjnego punktu widzenia oraz techniki realizacji dochodów budżetowych stosuje się podział dochodów na przypisane i nieprzypisane.

• Dochody przypisane – mają odzwierciedlenie w odpowiednim dokumencie; powodują wystąpienie należności z tytułu dochodów budżetowych oraz zwiększenie przychodów w ujęciu zgodnym z zasadą memoriałową.
• Dochody nieprzypisane – to wpływy z tytułu opłat za wykonane czynności, które nie są wpłacane na podstawie wcześniejszego udokumentowania.

Zrealizowane dochody jednostki państwowe odprowadzają na rachunek urzędu skarbowego, a samorządowe na rachunek jednostek samorządu terytorialnego. Zrealizowane dochody przeksięgowuje się na podstawie okresowych sprawozdań Rb-27 lub Rb-27S.

Wydatkiem budżetowym jest każda kwota podjęta z rachunku bieżącego (subkonto 130-1 zakładowego planu kont), niezależnie od jej przeznaczenia. Wyjątek stanowią środki przekazywane dysponentom niższego stopnia. Każdy wydatek jest klasyfikowany zgodnie z klasyfikacją paragrafową, najczęściej w postaci kart wydatków. Suma dokonanych wydatków powinna być równa z otrzymaną z budżetu kwotą środków na wydatki oraz zgodna z sumą wydatków ujętą w planie wydatków budżetowych jednostki. Przekroczenie tej sumy oznaczałoby naruszenie dyscypliny finansów publicznych. Dokonanie nieplanowanych wydatków dopuszczalne jest jedynie w sytuacjach nadzwyczajnych – losowych.

Rachunkowość bankowa biuro rachunkowe Łódź

Rachunkowość bankowa (księgowość bankowa) – system ewidencji działalności banku, którego celem jest odzwierciedlenie sytuacji majątkowej, finansowej i ekonomicznej objętego nim podmiotu. Rachunkowość bankowa, stanowiąc część rachunkowości, wypełnia wszystkie uniwersalne zadania rachunkowości oraz wykorzystuje wszystkie właściwe dla rachunkowości metody i zasady.

Przedmiotem rachunkowości bankowej jest działalność podstawowa banku określona w prawie bankowym i statucie podmiotu, a także wszystkie inne czynności realizowane przez bank niezwiązane bezpośrednio z działalnością podstawową (działalność gospodarcza), których celem jest zapewnienie funkcjonowania banku.

Podmiotem rachunkowości bankowej jest bank, czyli podmiot działający na podstawie przepisów prawa bankowego.

Rachunkowość bankowa dostarcza danych dla: zarządu banku, akcjonariuszy, klientów, kontrahentów, organów nadzoru finansowego, banku centralnego.

W Polsce banki jako jednostki organizacyjne działające na podstawie ustawy Prawo bankowe są objęte nadrzędnym i uniwersalnym aktem regulującym system rachunkowości, tj. Ustawą o rachunkowości z dn. 29 września 1994 r. W związku z odmiennym charakterem działalności bankowej, banki w zakresie rachunkowości podlegają również szczególnym zapisom utworzonym przez Ministra Finansów (m.in. jest to Rozporządzenie Ministra Finansów z dn. 1 października 2010 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości banków (Dz. U. z 2013 r. poz. 329)). Ponadto zasady rachunkowości bankowej oparte są o rozporządzenia Komitetu Międzynarodowych Standardów Rachunkowości.

Rachunek zysków i strat biuro rachunkowe Lódź

Rachunek zysków i strat (ang. income statement) zwany również rachunkiem wyników – jeden z podstawowych i obligatoryjnych elementów sprawozdania finansowego jednostki. Informuje jaka jest efektywność poszczególnych rodzajów działalności oraz jaki jest ogólny wynik finansowy przedsiębiorstwa.

Rachunek zysków i strat podsumowuje przychody i koszty przedsiębiorstwa i ukazuje jego zdolność do generowania zysków i samofinansowania. W zestawieniu znajdują się różne kategorie zwiększające lub zmniejszające wynik finansowy.

W państwach należących do Unii Europejskiej treść i układ rachunku zysków i strat jest określony przez Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE z 26 czerwca 2013 r.

+		Przychody ze sprzedaży netto
–		Koszty wytworzenia sprzedanych wyrobów
=		Zysk/strata na sprzedaży (brutto)
–		Koszty ogólne zarządu
–		Koszty sprzedaży
=		Zysk/strata na sprzedaży (netto)
+		Pozostałe przychody operacyjne
–		Pozostałe koszty operacyjne
=		Zysk/strata na działalności operacyjnej (EBIT)
+		Przychody finansowe
–		Koszty finansowe
=		Zysk/strata brutto (EBT)
–		Podatek dochodowy
=		Zysk/strata netto (EAT)

Przychody ze sprzedaży netto są przychodami ze sprzedaży wyrobów, usług oraz towarów po potrąceniu VAT. Natomiast koszty wytworzenia sprzedanych wyrobów obejmują koszty związane z ich wytworzeniem, przede wszystkim należy do nich zaliczyć: zużycie materiałów i energii, wynagrodzenia (tylko pracowników związanych z produkcją), amortyzację, usługi obce (np. częściowy przerób produktów przez inną jednostkę), ubezpieczenia społeczne i inne (głównie konta zesp. 4). Po odjęciu od przychodów kosztów otrzymuje się wynik na sprzedaży brutto.

Otrzymany wynik na sprzedaży brutto następnie korygowany jest o koszty, które nie są bezpośrednio związane z główną działalnością jednostki, ale są niezbędne do jej prowadzenia. Czyli:

1. koszty ogólnego zarządu (administracyjne) – obejmują głównie wynagrodzenia pracowników administracji, materiałów biurowych, ale także np. koszty prenumeraty czasopism, reklamy itp.
2. koszty sprzedaży – koszty związane ze sprzedażą wyrobów gotowych ponoszone przez jednostkę np. rozładunek, transport, ubezpieczenie transportu itp.

Otrzymuje się w ten sposób wynik na sprzedaży netto, czyli faktyczny zysk/stratę z podstawowej działalności jednostki.

Jednostka może również otrzymywać przychody i ponosić koszty niezwiązane z główną działalnością. Klasycznym przykładem takich kosztów mogą być np. kary, grzywny, likwidacja środka trwałego itp. Przykładami przychodów mogą być przedawnione zobowiązania, dotacje. Po dodaniu tych przychodów i odjęciu kosztów od wyniku ze sprzedaży netto otrzymujemy zysk/stratę na działalności operacyjnej.

Jednostka może prowadzić działalność finansową. Przychodami finansowymi są głównie wszelkiego typu odsetki (np. od środków na rachunkach bankowych, udzielonych pożyczek), kosztami zaś np. dyskonto weksli obcych, odsetki za nieterminowe płatności. Po ich uwzględnieniu w rachunku zysków i strat otrzymuje się zysk/stratę na działalności gospodarczej.

Następnym etapem ustalania wyniku finansowego jest uwzględnienie zdarzeń, których nie można było przewidzieć, a miały one wpływ na działalność jednostki, takie jak np. pożar, kradzież lub odszkodowania za poniesione straty w majątku trwałym i obrotowym spowodowane wypadkami losowymi.

Po dokonaniu powyższych korekt otrzymuje się zysk/stratę brutto. W przypadku wystąpienia zysku pomniejsza się go o podatek dochodowy od osób prawnych (CIT) otrzymując w ten sposób zysk netto. W przypadku wystąpienia straty pozostawia się ją do rozliczenia.

Rachunek wyników może być sporządzany na dwa sposoby:

1. wariant porównawczy
2. wariant kalkulacyjny

Różnią się one pomiędzy sobą sposobem ujmowania kosztów wytworzenia wyrobów ponoszonych przez jednostkę, co jest wynikiem przyjętego sposobu ewidencji księgowej.

Wariant kalkulacyjny

A.	Przychody netto ze sprzedaży produktów, towarów i materiałów, w tym:
	– od jednostek powiązanych
	I.	Przychody netto ze sprzedaży produktów
	II.	Przychody netto ze sprzedaży towarów i materiałów
B.	Koszty sprzedanych produktów, towarów i materiałów, w tym:
	– jednostkom powiązanym
	I.	Koszt wytworzenia sprzedanych produktów
	II.	Wartość sprzedanych towarów i materiałów
C.	Zysk (strata) brutto ze sprzedaży (A-B)
D.	Koszty sprzedaży
E.	Koszty ogólnego zarządu
F.	Zysk (strata) ze sprzedaży (C-D-E)
G.	Pozostałe przychody operacyjne
	I.	Zysk z tytułu rozchodu niefinansowych aktywów trwałych
	II.	Dotacje
	III.	Aktualizacja wartości aktywów niefinansowych
	IV.	Inne przychody operacyjne
	V.	Zyski nadzwyczajne*
H.	Pozostałe koszty operacyjne
	I.	Strata z tytułu rozchodu niefinansowych aktywów trwałych
	II.	Aktualizacja wartości aktywów niefinansowych
	III.	Inne koszty operacyjne
	IV.	Straty nadzwyczajne*
I.	Zysk (strata) z działalności operacyjnej (F+G-H)
J.	Przychody finansowe
	I.	Dywidendy i udziały w zyskach, w tym:
	a) od jednostek powiązanych, w tym: – w których jednostka posiada zaangażowanie w kapitale
	b) od jednostek pozostałych, w tym: – w których jednostka posiada zaangażowanie w kapitale
	II.	Odsetki, w tym:
	– od jednostek powiązanych
	III.	Zysk z tytułu rozchodu aktywów finansowych, w tym:
	– w jednostkach powiązanych
	IV.	Aktualizacja wartości aktywów finansowych
	V.	Inne
K.	Koszty finansowe
	I.	Odsetki, w tym:
	– dla jednostek powiązanych
	II.	Strata z tytułu rozchodu aktywów finansowych, w tym:
	– w jednostkach powiązanych
	III.	Aktualizacja wartości aktywów finansowych
	IV.	Inne
L.	Zysk (strata) brutto (I+J-K)
M.	Podatek dochodowy
N.	Pozostałe obowiązkowe zmniejszenia zysku (zwiększenia straty)
O.	Zysk (strata) netto (L-M-N)

 

Wariant porównawczy

A.	Przychody netto ze sprzedaży i zrównane z nimi, w tym:
	– od jednostek powiązanych
	I.	Przychody netto ze sprzedaży produktów
	II.	Zmiana stanu produktów (zwiększenie + / zmniejszenie -)
	III.	Koszt wytworzenia produktów na własne potrzeby jednostki
	IV.	Przychody netto ze sprzedaży towarów i materiałów
B.	Koszty działalności operacyjnej
	I.	Amortyzacja
	II.	Zużycie materiałów i energii
	III.	Usługi obce
	IV.	Podatki i opłaty, w tym:
		– podatek akcyzowy
	V.	Wynagrodzenia
	VI.	Ubezpieczenia społeczne i inne świadczenia, w tym:
		– emerytalne
	VII.	Pozostałe koszty rodzajowe
	VIII.	Wartość sprzedanych towarów i materiałów
C.	Zysk (strata) ze sprzedaży (A-B)
D.	Pozostałe przychody operacyjne
	I.	Zysk z tytułu rozchodu niefinansowych aktywów trwałych
	II.	Dotacje
	III.	Aktualizacja wartości aktywów niefinansowych
	IV.	Inne przychody operacyjne
	V.	Zyski nadzwyczajne*
E.	Pozostałe koszty operacyjne
	I.	Strata z tytułu rozchodu niefinansowych aktywów trwałych
	II.	Aktualizacja wartości aktywów niefinansowych
	III.	Inne koszty operacyjne
	IV.	Straty nadzwyczajne*
F.	Zysk (strata) z działalności operacyjnej (C+D-E)
G.	Przychody finansowe
	I.	Dywidendy i udziały w zyskach, w tym:
		a) od jednostek powiązanych, w tym: – w których jednostka posiada zaangażowanie w kapitale
		b) od jednostek pozostałych, w tym: – w których jednostka posiada zaangażowanie w kapitale
	II.	Odsetki, w tym:
		– od jednostek powiązanych
	III.	Zysk z tytułu rozchodu aktywów finansowych, w tym:
		– w jednostkach powiązanych
	IV.	Aktualizacja wartości aktywów finansowych
	V.	Inne
H.	Koszty finansowe
	I.	Odsetki, w tym:
		– dla jednostek powiązanych
	II.	Strata z tytułu rozchodu aktywów finansowych, w tym:
		– w jednostkach powiązanych
	III.	Aktualizacja wartości aktywów finansowych
	IV.	Inne
I.	Zysk (strata) brutto (F+G-H)
J.	Podatek dochodowy
K.	Pozostałe obowiązkowe zmniejszenia zysku (zwiększenia straty)
L.	Zysk (strata) netto (I-J-K)

• Zyski nadzwyczajne oraz straty nadzwyczajne zarówno w wariancie kalkulacyjnym, jak i porównawczym zgodnie z treścią zaktualizowanej ustawy o rachunkowości (wrzesień 2015), zostały przeniesione z osobnej rubryki do pozostałych kosztów/przychodów operacyjnych.