Metody wyodrębniania kosztów stalych i zmiennych biuro rachunkowe Lódź

Metody wyodrębniania kosztów stałych i zmiennych – są to metody pozwalające na wyodrębnienie z kosztów przedsiębiorstwa kosztów stałych i zmiennych. Wyróżnia się trzy podstawowe metody takiego wyodrębniania - są to: metoda księgowa, metoda inżynierska oraz metody statystyczne.

• Metoda księgowa polega na subiektywnym zaliczaniu poszczególnych pozycji kosztów do grupy kosztów stałych lub zmiennych przez księgowego albo innego specjalistę w oparciu o jego doświadczenie i rozsądny osąd,
• Metoda inżynierska to subiektywna ocena zużycia czynników produkcji oparta na szczegółowej analizie produktu i procesu technologicznego na etapie projektowania produktu,
• Metody statystyczno-matematyczne oparte są na założeniu, że całkowite koszty działalności operacyjnej przedsiębiorstwa są w sposób liniowy zależne od skali działania podmiotu. Metody statystyczne bazują na danych historycznych.

Do metod statystycznych należą:

• Metoda wizualna (graficzna) – polega na naniesieniu na układ współrzędnych poniesionych kosztów i odpowiadającej im produkcji, a w dalszym postępowaniu na wyznaczeniu linii kosztów najlepiej dopasowanej do umieszczonych na płaszczyźnie punktów. Punkt przecięcia wyznaczonej linii z osią rzędnych (powyżej punktu zero) wyznacza poziom kosztów stałych. Znając maksymalny poziom kosztów całkowitych oraz wielkości produkcji, wyznacza się koszt zmienny.
• Metoda wielkości ekstremalnych – polega na wyróżnieniu z szeregu czasowego wielkości produkcji i odpowiadającym im wielkościom kosztu całkowitego dwóch obserwacji ekstremalnych (skrajnych): minimalnej i maksymalnej. Z użyciem tych wielkości obliczany jest koszt krańcowy, który jest określany jako przyrost kosztów całkowitych między wybranymi punktami ekstremalnymi, przypadający na dodatkową jednostkę produkcji. Na tej podstawie szacuje się poziom kosztów stałych jako różnicę między kosztami całkowitymi a kosztami danej produkcji.
• Metoda średnich podokresów – polega na uszeregowaniu według rosnącej wartości produkcji par liczbowych określających wielkości produkcji i przypisane im wielkości kosztów całkowitych, następnie podzieleniu tego zbioru na dwie grupy, obliczeniu wartości średnich produkcji i kosztów całkowitych każdej z grup, a następnie wyliczeniu kosztów stałych i zmiennych zgodnie z zasadą wykorzystywaną przy metodzie wartości ekstremalnych (wartości ekstremalne w metodzie średnich podokresów zastępuje się wartościami średnimi, obliczonymi dla każdej z grup).
• Metoda regresji – polega na wykorzystaniu metody najmniejszych kwadratów do określenia funkcji najlepiej opisującej zależność kosztu całkowitego od wielkości produkcji oraz określenia stopnia dopasowania wyznaczonej funkcji do danych statystycznych.

Metody amortyzacji w prawie bilansowym biuro rachunkowe Lódź

Metoda amortyzacji powinna być odzwierciedleniem sposobu czerpania korzyści z amortyzowanego składnika aktywów. Prawo bilansowe nie narzuca konkretnej metody dokonywania odpisów amortyzacyjnych. W praktyce dla celów sprawozdawczości finansowej jednostki gospodarcze stosują:

• metodę liniową,
• metody degresywne (przyspieszoną podwójną, sumy cyfr rocznych)
• metody progresywne,
• metody oparte na nakładach i efektach (metodę godzin pracy, metodę wydajności pracy środka trwałego).

Zastosowana metoda amortyzacji nie ma wpływu na łączną kwotę odpisów amortyzacyjnych, które zawsze będą równe wartości odtworzeniowej obiektu. Determinuje ona jednak nie tylko długość okresu amortyzacji, ale także kwoty obciążeń podatkowych, które stanowią konsekwencję wysokości osiągniętego dochodu.

Metoda liniowa (inaczej równomierna lub proporcjonalna) polega na równomiernym rozłożeniu w czasie zużycia środka trwałego. Jest ona oparta na założeniu, że użyteczność środka trwałego zmniejsza się w takim samym stopniu w każdym kolejnym okresie użytkowania środka. Metoda liniowa stanowi najpopularniejszą, a zarazem najprostszą metodę amortyzacji. Zalecana jest w sytuacji, gdy spadek użyteczności środka lub wydatki związane z jego utrzymaniem są równomierne w całym okresie eksploatacji środka np. dla budynków.

Często amortyzację obliczaną tą metodą przedstawia się jako stopę procentową, którą ustala się przy uwzględnieniu planowanego czasu użytkowania środka.

Metody degresywne (metody przyspieszone), to metody uznające większy odpis amortyzacyjny we wcześniejszych okresach użytkowania środków, gdy dają one więcej korzyści bo są bardziej wydajne, wymagają mniej napraw i konserwacji. Zakłada się, że z czasem korzyści związane z tymi środkami maleją, maleją też kwoty odpisów amortyzacyjnych.

W ramach metod przyspieszonych w praktyce stosuje się metodę przyspieszoną podwójną i sumy cyfr rocznych.

Metoda przyspieszona podwójna opiera się na zasadzie metody liniowej, której stawka ulega podwojeniu. Należy pamiętać, że w tym przypadku wartość rezydualna nie jest uwzględniania przy obliczaniu stopy amortyzacji i nie odejmuje się jej od wartości początkowej. Dodatkowo kwotę amortyzacji ustala się w każdym okresie użytkowania w oparciu o wartość księgową netto środka z końca poprzedniego okresu, a nie w oparciu o wartość początkową środka trwałego a w ostatnim okresie dopasowuje się odpis, tak aby pozostała minimalna wartość odzysku.

Metoda przyspieszona jest stosowana także w zmienionej postaci dla celów podatkowych. Wtedy odpisy zmniejszają się aż do momentu zrównania się z odpisem z metody liniowej. Gdyby wartość odpisywanej raty metodą degresywną będzie mniejsza niż metodą liniową, to dalsze odpisy powinny być naliczane metodą liniową.

Roczną amortyzację oblicza się przy tej metodzie mnożąc wartość początkową środka (pomniejszoną o wartość odzysku) przez zmieniający się w poszczególnych latach ułamek. Licznik ułamka: to liczba lat, przez jaką będzie jeszcze użytkowany środek trwały. W kolejnych latach licznik będzie się zmniejszał o 1. Mianownik ułamka: to suma cyfr całkowitego okresu użytkowania środka np. 1+2+3+4+5 = 15, gdy środek będzie użytkowany w firmie przez 5 lat.

Metoda progresywna to metoda rosnących odpisów amortyzacyjnych. Oparta jest na założeniu, że wraz z upływem czasu zużycie środka trwałego i utrata jego wartości następują coraz szybciej. Argumentem propagującym wykorzystanie metody progresywnej jest stopniowe osiąganie maksymalnego potencjału produkcyjnego przez środek trwały, gdy wartość narastających odpisów ma racjonalne uzasadnienie w ilościowych przyrostach wytworzonych przedmiotów.

Podstawowym założeniem naturalnych metod amortyzacji jest intensywność z jaką wykorzystywane są środki trwałe w przedsiębiorstwie. Wartość rzeczywiście wykonanej przez nie pracy określa się w jednostkach naturalnych (takich jak metry czy kilogramy) oraz umownych (w maszyno- i roboczogodzinach bądź tonokilometrach). Metody naturalnej amortyzacji stosuje się najczęściej do składników o charakterze typowo produkcyjnym. Wśród metod naturalnych można wyróżnić metodę godzin pracy oraz metodę wydajności pracy środka trwałego.

• Metoda godzin pracy środka trwałego - za pomocą metody godzin pracy określa się stosunek wartości środka trwałego do ilości godzin jego eksploatacji. Okresowy odpis amortyzacyjny ustala się przez pomnożenie godzin pracy przez amortyzację na godzinę pracy środka. Metoda pozwala zachować współmierność przychodów i kosztów - koszty amortyzacji zależą od faktycznego czasu pracy środka.

• Metoda wydajności pracy środka trwałego – w tej metodzie odpis amortyzacyjny zależy od ilości jednostek wyprodukowanych przy użyciu środka trwałego (wyrobów, usług, np. przejechanych tonokilometrów przez środki transportu) w danym okresie i zmienia się wraz z rozmiarami produkcji.

Często pojęcie amortyzacji podatkowej jest utożsamiane z amortyzacją bilansową, gdy tymczasem są to dwa odrębne zagadnienia. Amortyzacja bilansowa wynika z przepisów, które są zawarte w ustawie o rachunkowości, natomiast podatkowa jest regulowana przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i prawnych. Amortyzacja jest generalnie kosztem podatkowym. Jednakże o ile przepisy prawa bilansowego zakładają, że stawka amortyzacyjna powinna odzwierciedlać planowany okres ekonomicznego użytkowania danego składnika majątku i dają duża swobodę w ustalaniu tego okresu (aktywa), o tyle w ujęciu podatkowym istnieją z góry ustalone w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (CIT) stawki amortyzacji uznawanej podatkowo przez urzędy skarbowe w Polsce (Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych). Taka sytuacja powoduje to, że koszty amortyzacji w danym okresie w ujęciu księgowym, czyli w sprawozdaniu finansowym i w księgach rachunkowych różnią się niekiedy od amortyzacji wykazywanej jako koszt w deklaracji podatkowej. Przejściowe różnice między amortyzacją w ujęciu księgowym a tą w ujęciu podatkowym skutkują powstawaniem aktywów bądź rezerw z tytułu odroczonego podatku dochodowego w sprawozdaniach finansowych firm. Aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego ustala się w związku z ujemnymi różnicami przejściowymi (gdy np. wartość bilansowa środka trwałego jest niższa niż jego wartość podatkowa). Rezerwę z tytułu odroczonego podatku dochodowego tworzy się w związku z występowaniem dodatnich różnic przejściowych, które spowodują zwiększenie podstawy obliczenia podatku dochodowego w przyszłości.

Material biuro rachunkowe Lódź

Materiał – słowo wieloznaczne. W najbardziej ogólnym sensie jest to surowiec w postaci pierwotnej lub częściowo przetworzony, z którego wytwarza się produkty.

W języku potocznym nazwą tą określa się tkaniny. W dziedzinie naukowo-technicznej nazywanej badaniami materiałowymi materiał definiuje się jako każdą substancję, z której zrobione są analizowane wyroby. Wyróżnia się materiały konstrukcyjne, czyli takie, które wykorzystuje się do budowy urządzeń zwielokrotniających siłę ludzkich mięśni oraz materiały funkcjonalne, stosowane do budowy urządzeń zwielokrotniających działanie ludzkiego umysłu.

Przykłady:

• W przemyśle i zarządzaniu materiał to to, co wchodzi do procesu produkcji. Materiały w tym sensie dzieli się na materiały surowe i częściowo przetworzone, czyli półprodukty
• w rachunkowości materiały należą do aktywów obrotowych, są zapasami, i dzielą się na:
  • materiały podstawowe,
  • materiały pomocnicze,
  • paliwa,
  • części zamienne maszyn i urządzeń,
  • opakowania,
  • odpady,
  • inwentarz żywy.
• W botanice materiałem zapasowym są substancje gromadzone i zużywane przez roślinę na poszczególnych etapach rozwoju.
• W przemyśle tekstylnym materiałami są:
  • włókno – surowiec do produkcji przędz i nici
  • przędza – półprodukt do produkcji tkanin, dzianin, włóknin itp.
• w przemyśle odzieżowym materiały to: tkaniny, dzianiny, włókniny, które są półproduktami do produkcji odzieży.

Klasy materiałów:

• tkaniny
• metale
• półprzewodniki
• tworzywa sztuczne
• tworzywa naturalne
• minerały
• ceramika
• nanomateriały

Marża brutto biuro rachunkowe Lódź

Marża brutto (ang. gross margin) – stosunek zysku brutto ze sprzedaży do przychodów ze sprzedaży badanego przedsiębiorstwa w danym okresie. Zależność tę można przedstawić za pomocą następującego równania (wynik w procentach):

Marża brutto = ((Przychody-Koszty sprzedanych towarów i materiałów)/Przychody) * 100

${\displaystyle Marza\ Brutto\ =\left({\frac {Przychody-Koszt\ sprzedanych\ produktow\ towarow\ i\ materialow}{Przychody}}\right)\cdot 100}$

Koszty sprzedanych produktów, towarów i materiałów odnoszą się do całości nakładów połączonych bezpośrednio z produktem, np.: koszty energii, koszty pracy, koszty materiałów w danym okresie. Nie wlicza się do nich kosztów administracji, wydatków na biuro, czynsz itp.

W ujęciu bezwzględnym marża brutto jest synonimem wyniku brutto ze sprzedaży:

Marża Brutto = Przychody ze sprzedaży - Koszt sprzedanych produktów, towarów i materiałów

Podręczniki rachunkowości zarządczej utożsamiają często marżę brutto z tzw. marżą pokrycia (ang. contribution margin), zdefiniowaną jako różnica między przychodami ze sprzedaży a kosztami zmiennymi.

Manko biuro rachunkowe Lódź

Manko – nieusprawiedliwiony bądź zawiniony brak towarów lub pieniędzy w kasie danego przedsiębiorstwa. Taka sytuacja może powstać we wszystkich ogniwach łańcucha handlowego, przez co obciąża materialnie odpowiedzialnego za to pracownika oraz powoduje pociągniecie go do odpowiedzialności karnej.

Źródłem słowa jest francuski czasownik manquer, który oznacza „brakować”.

Przeciwieństwem manka jest superata.

LT dokument biuro rachunkowe Lódź

LT dowód księgowy (likwidacja środka trwałego), to dokument rozchodowy środka trwałego. Jest to usunięcie go z eksploatacji i wycofanie go z ewidencji składników rzeczowych aktywów przedsiębiorstwa. Na podstawie tego dokumentu może nastąpić likwidacja fizyczna, oraz następuje likwidacja księgowa, co oznacza wyksięgowanie wartości danego środka trwałego z konta "Środki trwałe" oraz z konta "Umorzenie środków trwałych". Dokument ten sporządza zazwyczaj komisja likwidacyjna, lub dział zarządzający majątkiem, a następnie zatwierdza kierownik jednostki. Często zdarza się, że środki trwałe w momencie postawienia w stan likwidacji są już całkowicie umorzone, czyli ich wartość w bilansie jest równa 0.

Dokument zawiera:

• nazwę jednostki, w której wystawia się dowód LT i jej dokładny adres
• numer dowodu, umożliwiający w sposób jednoznaczny i niepowtarzalny oznaczyć dokument, zgodnie z metodą numeracji przyjętą w jednostce (w przypadku druków akcydensowych) lub w systemie komputerowym w module "Środki trwałe"
• datę wystawienia
• nazwę środka trwałego, jaka powinna jednoznacznie identyfikować likwidowany środek trwały
• numer inwentarzowy środka trwałego, który powinien jednoznacznie identyfikować likwidowany środek trwały
• orzeczenie komisji likwidacyjnej podające przyczynę oraz sposób likwidacji środka trwałego
• podpisy członków komisji likwidacyjnej
• podpis pracownika upoważnionego za gospodarkę środkami trwałymi w jednostce
• podpis upoważnionego pracownika księgowości
• podpis kierownika jednostki
• uwagi, miejsce na podanie cech charakteryzujących likwidowany środek trwały, np. rok produkcji danego środka trwałego

Powody sporządzania:

• wycofanie środka trwałego na skutek jego zużycia i przeznaczenie go do likwidacji
• uszkodzenie, awaria
• dewastacja, wandalizm
• budowa nowego środka trwałego
• kradzież lub zaginięcie środka trwałego

Załączniki: 

• protokół likwidacji komisji likwidacyjnej
• protokół fizycznej likwidacji, z którego będzie wynikać, że środek trwały nie będzie odsprzedawany

Lista plac biuro rachunkowe Lódź

Lista płac – rodzaj dokumentu księgowego stosowany w rachunkowości potwierdzający naliczenie wynagrodzeń dla pracowników wraz ze wszystkimi obowiązującymi składkami płaconymi zarówno przez pracodawcę jak i pracownika. Dokument ten może być podstawą rozchodu kasowego.

Nie ma nakazu sporządzania listy płac, jednak praktycznie wszyscy przedsiębiorcy tworzą ją co miesiąc by na jej podstawie wypłacić wynagrodzenia swym pracownikom. Jest ona także punktem wyjścia dla prawidłowego wypełnienia deklaracji podatkowej oraz dokumentów ubezpieczeniowych, służy także poprawnemu zaksięgowaniu płac.

Gdy liczba pracowników jest duża, z reguły w liście płac ujmuje się zbiorcze wyliczenie pensji pracowników zakładu, a przedsiębiorstwa z niewielką liczbą zatrudnionych ograniczają się najczęściej do miesięcznego wypełnienia indywidualnych kart przychodów.

Przedsiębiorcy zatrudniający pracowników, bez względu na formę organizacyjną, prowadzą karty przychodów. Nie ma jednego, powszechnie obowiązującego, jej wzoru. Rozporządzenia ministra finansów określają ich minimalne części składowe:

• imię i nazwisko pracownika,
• kwota przychodów w naturze i gotówce, którą osiągnął w danym miesiącu,
• koszty uzyskania przychodów,
• potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia społeczne z przychodu pracownika: emerytalne (9,76 proc. podstawy wymiaru), rentowe (1,5 proc.) i chorobowe (2,45 proc.),
• dochód osiągnięty w danym miesiącu,
• dochód narastająco od początku roku (pracodawcy muszą kontrolować, czy pracownicy nie przekroczyli kolejnej skali podatkowej; wówczas trzeba pobierać wyższą zaliczkę na podatek dochodowy),
• kwota zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych,
• kwota składki na powszechne ubezpieczenie zdrowotne,
• kwota należnej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych do przekazania do urzędu skarbowego,
• datę przekazania zaliczki podatkowej.

Dodatkowo, gdy chodzi o ryczałtowców, karty przychodów przez nich sporządzane muszą jeszcze określać NIP pracownika i miesiąc wypłaty.

Lista płac sporządzana jest dla wszystkich pracowników na podstawie innych dokumentów płacowych i kadrowych, m.in. umowy o pracę, wykazu godzin nadliczbowych, wykazu prowizji, nagród, zwolnień lekarskich.

Lista płac powinna zawierać pewne stałe elementy takie jak:

• nazwę pracodawcy,
• numery stron,
• oznaczenie lub nazwę listy płac,
• miesiąc, którego dotyczy,
• datę sporządzenia,
• podpisy osoby sporządzającej i akceptującej.

Lista płac sporządzana jest zazwyczaj co miesiąc (tak najczęściej rozlicza się wypłaty wynagrodzeń <art. 85 § 1 KP>), jednak pracodawcy mogą sporządzać listy płac znacznie częściej np. co 2 tygodnie, co tydzień, a także wtedy, kiedy mając być wypłacone dodatkowe składniki pensji takie jak premia, odszkodowanie, wyrównanie, itp.

Lista płac może być mniej lub bardzie rozwinięta. Związane jest to z ilością składników wynagrodzenia oraz obowiązków związanych z płaceniem składek na ubezpieczenie chorobowe, emerytalne, rentowe i zdrowotne, a także z m.in. obowiązkami podatkowymi.

Najważniejsze jest, aby w liście płac wynagrodzenia brutto były podzielone na „składkowe” i „nieskładkowe”. Ważne jest to ze względu na obowiązki względem ubezpieczeń społecznych. W grupie wynagrodzeń "nieskładkowych" trzeba wyodrębnić wynagrodzenie za czas choroby, ponieważ dodaje się to do do podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Bardzo ważne jest również rozróżnienie składki na ubezpieczenie zdrowotne (w roku 2008 nadal wynosi 9% podstawy wymiaru) od składki zdrowotnej odliczanej od podatku (stanowiącej 7,75% podstawy wymiaru składki).

W firmach zatrudniających wielu pracowników, na liście płac oprócz imienia i nazwiska, umieszczony powinien być dodatkowy identyfikator pracownika (np. PESEL), dzięki któremu można uniknąć pomyłek w przypadku powtarzających się nazwisk i imion.

Ważne jest również, aby na liście płac znajdowała się rubryka "Pracownik pobrał", zwłaszcza w odniesieniu do tych zatrudnionych, którzy wypłaty odbierają co miesiąc w zakładowej kasie.

Ewidencję wynagrodzeń można prowadzić w formie elektronicznej, pod dwoma jednak warunkami:

1. zawsze powinna być możliwość odtworzenia jej na papierze,
2. musi być tak zabezpieczona, by została zachowana zasada poufności wynagrodzeń.

Księgowość uproszczona biuro rachunkowe Lódź

Księgowość uproszczona – księgowość prowadzona przez osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, u których przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy nie przekroczyły równowartości w walucie polskiej 1 200 000 euro. Powyżej tej granicy, a w przypadku spółek handlowych, a także innych osób prawnych, z wyjątkiem Skarbu Państwa i Narodowego Banku Polskiego, bez względu na przychody, obowiązuje prowadzenie ksiąg handlowych (tzw. pełna księgowość).

Formy uproszczonej księgowości:

1. Karta podatkowa
2. Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych
3. Podatkowa księga przychodów i rozchodów

Zalety:

• mało kosztowna forma księgowości
• łatwa w prowadzeniu
• monitorowanie zdarzeń gospodarczych firmy, jakie miały miejsce w przedsiębiorstwie
• alternatywa prowadzenia systemu księgowego z wykorzystaniem programu księgowego lub księgowości online

Wady:

• dostępna wyłącznie dla wybranych podmiotów gospodarczych
• brak możliwości dokonywania szerszych analiz ekonomicznych
• samodzielne prowadzenie księgowości wymaga znajomości aktualnych regulacji prawnych
• pełna odpowiedzialność prawna za błędy w zdarzeniach gospodarczych
• ograniczany zakres kategorii, który jest przyczyną niejasności w przypadku konieczności ewidencji nietypowych informacji

Księgowość biuro rachunkowe Lódź

Księgowość (buchalteria) – jest podstawowym elementem składowym rachunkowości. Księgowość stanowi część rejestracyjną rachunkowości.

Księgowość polega na rejestracji w ujęciu pieniężnym, a niekiedy w ujęciu ilościowym, odpowiednio udokumentowanych zdarzeń gospodarczych, które powodują zmiany w majątku jednostki gospodarującej i źródłach jego pochodzenia.

Księgowanie rachunkowość biuro rachunkowe Lódź

Księgowanie – dokonywanie zapisów w księgach rachunkowych.

Zapisy dotyczą zaszłości gospodarczych mających wpływ na zmianę stanu majątkowego przedsiębiorstwa. Podstawą zapisów są dowody księgowe. Zapis księgowy powinien określać (co najmniej): rodzaj zaszłości ("treść"), datę zaszłości, kwotę, dane identyfikujące dokument będący dowodem księgowym. Zapisu dokonuje się równocześnie na co najmniej dwu urządzeniach księgowych:

• w dzienniku, w porządku chronologicznym
• na kontach księgowych, przedmiotowo, zgodnie z dekretacją

Księgowanie jest zadaniem księgowości. Wykwalifikowany pracownik księgowości to księgowy. Pracownik pomocniczy, zajmujący się księgowaniem na kontach to kontysta.

Księgi rachunkowe biuro rachunkowe Lódź

Księgi rachunkowe prowadzone są na podstawie dowodów księgowych i ujmują zapisy zdarzeń w porządku chronologicznym i systematycznym. Obejmują one zbiory zapisów księgowych, obrotów i sald, które tworzą dziennik, księgę główną, księgi pomocnicze, zestawienia: obrotów i sald kont księgi głównej oraz sald kont ksiąg pomocniczych, a także wykaz składników aktywów i pasywów.

Księgi rachunkowe prowadzi się w siedzibie jednostki. Mogą być prowadzone poza siedzibą jednostki, w przypadku powierzenia ich prowadzenia jednostce uprawnionej – zgodnie z obowiązującymi przepisami – do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych. W takiej sytuacji kierownik jednostki jest obowiązany:

• powiadomić właściwy urząd skarbowy o miejscu prowadzenia ksiąg w terminie 15 dni od dnia ich wydania poza siedzibę jednostki,
• zapewnić dostępność ksiąg rachunkowych do badania przez upoważnione organy kontrolne.

Otwarcia ksiąg rachunkowych dokonuje się na:

• dzień rozpoczęcia działalności,
• początek każdego następnego roku obrotowego,
• dzień zmiany formy prawnej, połączenia lub podziału jednostki,
• dzień rozpoczęcia likwidacji lub postępowania upadłościowego.

Księgi otwiera się w ciągu 15 dni od dnia wymienionych zdarzeń. Otwarcia ksiąg rachunkowych pod datą rozpoczęcia działalności dokonuje się przez wprowadzenie do ewidencji księgowej stanu aktywów i pasywów, potwierdzonego spisem z natury rzeczowych składników majątku i gotówki (inwentaryzacja).

Księgi rachunkowe zamyka się na:

• dzień kończący rok obrotowy,
• dzień zakończenia działalności, w tym również sprzedaży i zakończenia likwidacji lub postępowania upadłościowego,
• dzień poprzedzający zmianę formy prawnej, postawienia w stan likwidacji lub upadłości.

Księgi zamyka się nie później niż w ciągu trzech miesięcy od dnia tych zdarzeń. Ostateczne zamknięcie ksiąg jednostki powinno być dokonane nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia zaistnienia tych zdarzeń.

Księgi rachunkowe obejmują:

1. dziennik – służy do zapisywania w porządku chronologicznym, dzień po dniu, danych o operacjach gospodarczych. Zapisy w dzienniku muszą być kolejno numerowane, a sumy zapisów (obroty) liczone w sposób ciągły
2. konta księgi głównej – wprowadza się pod datą otwarcia ksiąg rachunkowych salda początkowe aktywów i pasywów, a następnie dokonuje zapisów wszystkich operacji za kolejne miesiące, zarejestrowanych uprzednio lub jednocześnie w dzienniku
3. konta ksiąg pomocniczych (ewidencji analitycznej) – prowadzi się w szczególności dla:
   1. środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonanych od nich odpisów amortyzacyjnych (umorzeniowych)
   2. rozrachunków z kontrahentami
   3. rozrachunków z pracownikami
   4. operacji sprzedaży (kolejno numerowane własne faktury i inne dowody, ze szczegółowością niezbędną do celów podatkowych)
   5. operacji zakupu (obce faktury i inne dowody)
   6. kosztów
4. zestawienie obrotów i sald księgi głównej oraz zestawienia sald kont ksiąg pomocniczych
5. wykaz składników aktywów i pasywów

Księgi rachunkowe mogą być prowadzone przez:

• osoby fizyczne posiadające certyfikat księgowego
• biegłych rewidentów
• doradców podatkowych
• inne podmioty (od 10 sierpnia 2014 roku prowadzeniem ksiąg rachunkowych mogą zajmować się wszystkie podmioty posiadające zdolność prawną, niekarane w zakresie określonych przepisów (przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów, mieniu, obrotowi gospodarczemu, obrotowi pieniężnemu, obrotowi papierami wartościowymi, przestępstwa skarbowe, inne określone w ustawie o rachunkowości) oraz posiadające ubezpieczenie OC).

Zalety:

• możliwość szerokiej analizy finansowej podmiotu gospodarczego,
• bieżące monitorowanie przychodów, kosztów, wydatków oraz innych kategorii,
• opracowanie własnej polityki rachunkowości, wybór rozwiązań dostosowanych do specyfiki działalności.

Wady:

• wysokie koszty prowadzenia ksiąg rachunkowych,
• skomplikowany i zaawansowany system,
• obowiązek spełniania wielu wymagań narzuconych przez ustawę o rachunkowości.

Krótkoterminowe aktywa finansowe biuro rachunkowe Lódź

Krótkoterminowe aktywa finansowe – zgodnie z ustawą o rachunkowości są to aktywa obrotowe płatne i wymagalne lub przeznaczone do zbycia w ciągu 12 miesięcy od dnia bilansowego lub od daty ich założenia, wystawienia lub nabycia. Przez krótkoterminowe aktywa finansowe rozumie się aktywa pieniężne (np. środki pieniężne w kasie lub na rachunku bankowym), instrumenty kapitałowe wyemitowane przez inne jednostki (np. udziały lub akcje), a także wynikające z kontraktu prawo do otrzymania aktywów pieniężnych (np. udzielone pożyczki) lub wymiany instrumentów finansowych z inną jednostką na korzystnych warunkach (np. umowa forward).

Kreatywna księgowość biuro rachunkowe Lódź

Kreatywna księgowość (ang. creative accounting) – rejestrowanie, ewidencjonowanie, przetwarzanie i prezentowanie zdarzeń gospodarczych z wykorzystaniem obowiązujących przepisów i właściwie interpretowanych zasad rachunkowości w sposób, który nie jest bezpośrednio w tych przepisach wskazany, a który jest wynikiem zastosowania pomysłowego, twórczego i niestandardowego podejścia do tych przepisów i zasad.

Kreatywna księgowość (rachunkowość) – to prowadzenie rejestracji, ewidencji, przetwarzanie i prezentacja zdarzeń gospodarczych przy zastosowaniu obowiązujących przepisów i właściwie interpretowanych zasad rachunkowości w sposób, który nie jest bezpośrednio w tych przepisach wskazany, a który jest wynikiem pomysłowego, twórczego i niestandardowego zastosowania tych przepisów i zasad.

Agresywna księgowość (rachunkowość) – to świadome, zamierzone i celowe prowadzenie rejestracji, ewidencji, przetwarzanie i prezentacja zdarzeń gospodarczych w sposób sprzeczny z przepisami lub przy niewłaściwie i tendencyjnie interpretowanych przepisach oraz zasadach rachunkowości, które może zaszkodzić użytkownikom informacji księgowych poprzez przedstawieni innej (lepszej lub gorszej) niż rzeczywista sytuacji ekonomicznej jednostki.

Celem kreatywnej księgowości jest m.in.:

• chęć ukrycia prawdziwej sytuacji przedsiębiorstwa przed interesariuszami,
• chęć zmniejszenia obciążeń podatkowych,
• chęć ukrycia nielegalnych transferów pieniędzy.

Określenie zyskało popularność w związku z ujawnionymi przypadkami nieprawidłowości księgowych, które wystąpiły w znanych korporacjach międzynarodowych. Należy zauważyć, że termin kreatywna księgowość nie jest określeniem wartościującym i nie jest jednoznaczny ze zjawiskiem łamania przepisów prawa. Biorąc jednak pod uwagę choćby znaczenie wyrazu „kreatywny”, co oznacza: „posiadający umiejętność tworzenia nowych jakości, operatywny, pomysłowy, pozwalający na dokonywanie istotnych zmian i ulepszeń, mający zdolność tworzenia” wielu autorów dla omawianego zjawiska proponuje wprowadzenie nowej nazwy, najczęściej agresywna księgowość.

Krajowa Izba Bieglych Rewidentów biuro rachunkowe Lódź

Krajowa Rada Biegłych Rewidentów powstała z mocy uchwalonej 19 października 1991 ustawy o badaniu i ogłaszaniu sprawozdań finansowych oraz biegłych rewidentach i ich samorządzie, która weszła w życie 1 stycznia 1992.

13 października 1994 Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uchwalił odrębną ustawę o biegłych rewidentach i ich samorządzie, poświęconą wyłącznie sprawom samorządu zawodowego. Zgodnie z tą ustawą KIBR jest niezależna w wykonywaniu swoich zadań i działa na podstawie przepisów ustawy oraz postanowień statutu. Przynależność do KIBR jest obowiązkowa i powstaje po wpisaniu do rejestru biegłych rewidentów. Od 6 czerwca 2009 r. obowiązuje Ustawa z dnia 7 maja 2009 r. o biegłych rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz o nadzorze publicznym (Dz.U. 2009 nr 77 poz. 649). Krajowa Izba Biegłych Rewidentów posiada osobowość prawną, a jej siedzibą jest miasto stołeczne Warszawa.

Do zadań Krajowej Izby Biegłych Rewidentów należy:

1. reprezentowanie członków oraz ochrona ich interesów zawodowych
2. ustanawianie norm wykonywania zawodu biegłego rewidenta
3. ustalanie zasad etyki zawodowej biegłych rewidentów
4. określanie teoretycznych i praktycznych kwalifikacji kandydatów na biegłych rewidentów i nadawanie im tytułu biegłego rewidenta
5. sprawowanie nadzoru nad należytym wykonywaniem zawodu i przestrzeganiem zasad etyki zawodowej przez członków KIBR oraz przestrzeganie przez podmioty uprawnione do badania sprawozdań finansowych przepisów ustawy o biegłych rewidentach i ich samorządzie oraz innych przepisów dotyczących samorządu biegłych rewidentów i przepisów dotyczących przedmiotu działalności podmiotów uprawnionych do badania sprawozdań finansowych
6. doskonalenie zawodowe członków Krajowej Izby Biegłych Rewidentów
7. nakładanie na członków KIBR kar dyscyplinarnych za naruszanie prawa i norm wykonywania zawodu oraz etyki zawodowej

KIBR opracowuje też materiały szkoleniowe dla kandydatów na biegłych rewidentów oraz może prowadzić działalność wydawniczą i szkoleniową.

Ponadto Krajowa Rada Biegłych Rewidentów prowadzi rejestr biegłych rewidentów oraz listę podmiotów uprawnionych do badania sprawozdań finansowych.

Koszty rodzajowe biuro rachunkowe Lódź

Koszty rodzajowe w rachunkowości – inaczej koszty w układzie rodzajowym, to koszty proste bieżącej działalności, które zostały poniesione w danym okresie sprawozdawczym, przedstawione w podziale na rodzaje. Koszty rodzajowe informują o wartości i rodzaju kosztów, które zostały poniesione w ramach podstawowej działalności operacyjnej (działalności statutowej) prowadzonej przez jednostkę gospodarczą.

Przykładowa prezentacja kosztów rodzajowych:

1. Zużycie materiałów i energii:
   • zużycie materiałów podstawowych i pomocniczych,
   • zużycie opakowań,
   • zużycie materiałów biurowych,
   • zużycie energii elektrycznej i cieplnej,
   • zużycie ciepłej i zimnej wody,
   • zużycie gazów,
   • zużycie pary wodnej.
2. Usługi obce:
   • transportowe,
   • budowlane,
   • remontowe,
   • składowania,
   • łączności (telekomunikacyjne, pocztowe itp.),
   • poligraficzne,
   • informatyczne,
   • bankowe,
   • wykonanie ekspertyz i badań,
   • tłumaczenie tekstu,
   • pozostałe usługi np. (pranie odzieży, utrzymanie czystości).
3. Podatki i opłaty:
   • podatek od nieruchomości,
   • podatek od środków transportu,
   • podatek akcyzowy,
   • opłaty skarbowe,
   • opłaty sądowe i notarialne,
   • opłaty za wieczyste użytkowanie gruntów,
   • roczne opłaty licencyjne uprawniające do wykonywania działalności.
4. Wynagrodzenia:
   • wartości wynagrodzenia brutto wypłacanego w formie pieniężnej,
   • wartości świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalent,
5. Ubezpieczenia społeczne i inne świadczenia z tytułu wynagrodzeń:
   • składki z tytułu ubezpieczeń społecznych opłaconych ze środków pracodawcy,
   • składki na fundusz pracy,
   • składki na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych,
   • odzież ochronna i robocza,
   • świadczenia rzeczowe związane z bezpieczeństwem i higieną pracy,
   • szkolenie pracowników,
   • dopłaty do okresowych biletów za dojazdy pracowników do pracy.
6. Amortyzacja:
   • planowe zużycie środków trwałych,
   • planowe zużycie wartości niematerialnych i prawnych.
7. Pozostałe koszty:
   • ubezpieczenia majątkowe,
   • koszty krajowych i zagranicznych podróży służbowych,
   • koszty reprezentacji i reklamy,
   • koszty wynajęcia kwater lub ryczałtu za noclegi w przypadku czasowego zatrudnienia pracowników poza miejscem stałego zatrudnienia,
   • wypłaty ryczałtów za używanie przez pracowników własnych samochodów dla celów służbowych.

Koszty rodzajowe ujmowane są na kontach zespołu 4 Zakładowego Planu Kont (Koszty według rodzaju i ich rozliczanie). Do kosztów ujmowanych w zespole 4 nie zalicza się m.in. kosztów przypadających, zgodnie z zasadą współmierności, na bieżący okres, ale jeszcze nieponiesionych (rozliczeń międzyokresowych biernych), kosztów związanych z utrzymaniem inwestycji w nieruchomości i wartości niematerialne i prawne, kosztów działalności socjalnej (zakładowych stołówek, hoteli robotniczych). Układ rodzajowy kosztów jest wykorzystywany dla potrzeb sprawozdawczości finansowej:

• jednostki gospodarcze sporządzające rachunek zysków i strat w wersji porównawczej wykazują w nim koszty według rodzaju;
• jednostki prezentujące kalkulacyjny rachunek zysków i strat ujawniają dane o kosztach rodzajowych w informacji dodatkowej.

Informacje o kosztach według rodzaju są w małym stopniu przydatne do zarządzania przedsiębiorstwem, ponieważ nie pokazują, w jakim celu zostały poniesione koszty. Stanowią one jedynie punkt wyjścia do dalszego rozliczania kosztów według miejsc ich powstawania oraz do kalkulacji kosztów różnych obiektów, w tym m.in. produktów.

Koszty przerobu biuro rachunkowe Lódź

Koszty przerobu - to koszty procesu produkcyjnego, obejmujące koszty bezpośrednie wytworzenia (pomniejszone o koszty materiałów bezpośrednich) oraz koszty wydziałowe.

Koszty przerobu obejmują dwie główne kategorie: płace bezpośrednie oraz koszty wydziałowe. Płace bezpośrednie to wynagrodzenia pracowników wydziałów produkcyjnych, zależne od wielkości produkcji. Z kolei koszty wydziałowe to koszty pośrednio związane z procesem produkcyjnym, do których zalicza się m.in. amortyzację maszyn produkcyjnych, ogrzewanie pomieszczeń produkcyjnych czy ubezpieczenie hali produkcyjnej.

Koszty płac bezpośrednich można w sposób jasny odnieść na określony wyrób. Poprzez ewidencję wynagrodzeń i rozdzielnik płac możliwe jest ustalenie jaka część wynagrodzeń przypada na określony produkt. Z kolei koszty wydziałowe należy rozliczyć na produkty przy pomocy tak zwanych kluczy rozliczeniowych.

Wycena produkcji gotowej i w toku uzależniona jest od charakteru procesu produkcyjnego. Możliwe są dwie następujące sytuacje:

1. materiały wydawane są sukcesywnie w procesie produkcyjnym,
2. materiały wydawane są w całości w momencie rozpoczęcia produkcji.

Koszty pośrednie biuro rachunkowe Lódź

Koszty pośrednie – jeden z rodzajów kosztów w przedmiotowym układzie ujmowania kosztów działalności gospodarczej. Koszty pośrednie obejmują te składniki kosztów, które nie mogą być bezpośrednio odnoszone do produkowanych wyrobów lub usług bądź rodzajów działalności, tzn. nie można przyporządkować ich poszczególnym nośnikom na podstawie pomiarów i dowodów źródłowych lub takie przyporządkowanie jest nieopłacalne. Koszty pośrednie są przypisywane poszczególnym nośnikom na podstawie procedur rozliczeniowych. W momencie poniesienia koszty pośrednie grupuje się wspólnie, a następnie rozlicza w wymaganym przekroju z wykorzystaniem kluczy rozliczeniowych (np. płace bezpośrednie, koszty bezpośrednie, koszty produkcji).

Z punktu widzenia odmian działalności koszty pośrednie dzieli się na:

• Koszty pośrednie działalności podstawowej,
• Koszty działalności pomocniczej,
• Koszty zarządu (ogólnoadministracyjne).

W układzie funkcjonalnym koszty pośrednie dzieli się na:

• Koszty zakupu,
• Koszty pośrednie działalności właściwej,
• Koszty sprzedaży.

Koszty finansowe biuro rachunkowe Lódź

Koszty finansowe – to koszty i straty wynikające z transakcji związanych z działalnością inwestycyjną i z działalnością finansową jednostki gospodarczej. Są one księgowane w zespole 7 zakładowego planu kont (Przychody i koszty związane z ich osiągnięciem) na koncie Koszty finansowe.

Do kosztów finansowych należą w szczególności:

1. wartość sprzedanych inwestycji w aktywa finansowe,
2. zapłacone i zarachowane odsetki oraz prowizje od zaciągniętych kredytów bankowych i otrzymanych pożyczek, jeżeli nie służą finansowaniu nabycia lub wytworzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także wytworzenia produktów lub przygotowania towarów do sprzedaży – w przypadkach uzasadnionych długotrwałym okresem wytworzenia lub przygotowania,
3. zapłacone i zarachowane odsetki od przeterminowanych zobowiązań cywilnoprawnych i od należności budżetowych,
4. zapłacone i zarachowane odsetki i dyskonto od wyemitowanych papierów dłużnych oraz od wystawionych weksli własnych,
5. nadwyżka ujemnych różnic kursowych nad dodatnimi z wyceny aktywów finansowych wyrażonych w walutach obcych,
6. koszty z tytułu aktualizacji wyceny inwestycji w aktywa finansowe.

Kontrola dokumentów biuro rachunkowe Lódź

Kontrola dokumentów sprawdzanie poprawności dokumentów pod względem formalnym, merytorycznym i rachunkowym. Dokument oceniony pozytywnie nabiera charakteru dowodu księgowego i może być podstawą dokonywania zapisów księgowych.

Kontrola formalna dotyczy zgodności zaszłości gospodarczej i opisującego ją dokumentu pod względem zgodności z uregulowaniami prawnymi.

Kontrola merytoryczna polega na sprawdzeniu zgodności treści dokumentu z rzeczywistym przebiegiem opisywanej w nim zaszłości gospodarczej.

Kontrola rachunkowa dotyczy poprawności obliczeń na sprawdzanym dokumencie.

Kontownica biuro rachunkowe Lódź

Kontownica, płyta do kontowania (księgowania), aparat do kontowania (księgowania) – urządzenie ułatwiające prowadzenie zapisów księgowych w księgowości przebitkowej.

W najprostszej wersji składa się z gładkiej płyty pełniącej rolę podkładki pisarskiej z przytwierdzonymi do niej szynami do przytrzymywania formularza dziennika i karty kontowej. W wersjach rozbudowanych dodane są pomoce ułatwiające ustalenie położenia formularzy względem siebie, umożliwiające zamocowanie dodatkowego dokumentu (np. czeku, kwitu kasowego), linie ułatwiające sumowanie, podkładki pod rękę chroniące przed zabrudzeniem formularza i inne.

Kontowanie biuro rachunkowe Lódź

Kontowanie – prace związane z obsługą księgową konta:

• dokonywanie zapisu na koncie
• wykonywanie wyciągu z konta

Konto wynikowe biuro rachunkowe Lódź

Konto wynikowe – w rachunkowości rodzaj konta, służącego do rejestrowania i grupowania operacji gospodarczych odzwierciedlających wartościowo przebieg procesów prowadzonej przez jednostkę działalności w zakresie przychodów i kosztów, strat i zysków nadzwyczajnych oraz wyniku finansowego.

Prawidłowe ustalenie wyniku finansowego jednostki wymaga prowadzenia kont służących ewidencji: kosztów i strat oraz przychodów i zysków. Koszty i straty oznaczają wiarygodnie ustalone zmniejszenie korzyści ekonomicznych w formie zmniejszenia wartości aktywów, albo zwiększenia wartości zobowiązań i rezerw, co prowadzi do zmniejszenia kapitału własnego lub zwiększenia jego niedoboru w inny sposób niż wycofanie środków przez udziałowców lub właścicieli.

Koszty wpływające na wynik finansowy można podzielić na:

• koszty „normalnej” działalności operacyjnej (osiągnięcia przychodów),
• pozostałe koszty operacyjne,
• koszty finansowe.

Ujemnie na wynik finansowy wpływają też straty nadzwyczajne.

Przychody i zyski oznaczają natomiast wiarygodnie ustalone korzyści ekonomiczne w postaci zwiększenia wartości aktywów, albo zmniejszenia wartości zobowiązań, co prowadzi do wzrostu kapitału własnego lub zmniejszenia jego niedoboru w inny sposób niż wniesienie środków przez udziałowców lub właścicieli.

Wśród przychodów można wyodrębnić:

• przychody z normalnej działalności operacyjnej jednostki,
• pozostałe przychody operacyjne,
• przychody finansowe.

Charakter porównywalny z przychodami mają też zyski nadzwyczajne.

Cechą charakterystyczną kont wynikowych jest brak salda początkowego. Wynika to z faktu, że konta wynikowe po przeniesieniu salda na konto wyniku finansowego wykazują saldo zerowe na początku kolejnego okresu rozliczeniowego. Pokazują wyłącznie dane o przebiegu określonego rodzaju działalności w ciągu okresu sprawozdawczego. Konta te otwiera się zatem z chwilą rozpoczęcia okresu (na początek każdego roku obrotowego), a zamyka z końcem okresu (na dzień kończący rok obrotowy).

Na kontach wynikowych księguje się koszty po stronie Winien (strona debetowa) a przychody po stronie Ma (strona kredytowa). Konta wynikowe kosztów i strat działają podobnie jak konta aktywów, to znaczy na stronie Winien (Dt) księguje się bieżąco poniesione koszty i straty nadzwyczajne, natomiast na stronie Ma (Ct) – wszelkie ich zmniejszenia oraz okresowe przeniesienia zbiorczych kwot w celu ustalenia wyniku finansowego. Konta wynikowe przychodów i zysków działają podobnie jak konta pasywów, to znaczy ujmuje się bieżąco na stronie Ma (Ct) osiągnięte przychody i zyski nadzwyczajne, a strona Winien (Dt) służy do księgowania ich zmniejszeń oraz okresowych przeniesień zbiorczych kwot na konto wyniku finansowego. Konto wyniku finansowego ujmuje dwie przeciwstawne sobie wielkości: przychody i zyski nadzwyczajne oraz koszty osiągnięcia tych przychodów i straty nadzwyczajne. Rezultat porównania tych wielkości może być zyskiem (saldo Ma) lub stratą (saldo Winien).

Zarejestrowane i pogrupowane na kontach wynikowych wielkości kosztów i strat nadzwyczajnych oraz przychodów i zysków nadzwyczajnych (salda debetowe i kredytowe tych kont) przenosi się – pod datą zamknięcia ksiąg rachunkowych (na dzień bilansowy) na konto służące do ustalania wyniku finansowego z prowadzonej przez daną jednostkę działalności. W związku z tym następuje zamknięcie tych kont i w przeciwieństwie do kont bilansowych, nie wykazują one już sald. Salda te tworzą wynik finansowy, który ustala się (na przeznaczonym do tego celu koncie) jako różnicę pomiędzy sumą sald kredytowych przeniesionych z kont przychodów i zysków, a sumą sald debetowych przeniesionych z kont kosztów i strat. Różnica ta w postaci wyniku finansowego może być dodatnia stanowiąca zysk, względnie ujemna – stanowiąca stratę.

Konto 86 „Wynik finansowy” pełni rolę szczególną. Poprzez to konto obie grupy kont (konta bilansowe i konta wynikowe) są wzajemnie powiązane, gdyż w rachunku zysków i strat na koniec roku obrotowego ustalony na tym koncie zysk lub strata znajduje równocześnie odzwierciedlenie w bilansie.

Przykłady kont wynikowych:
 Numer

	Nazwa konta
700	sprzedaż produktów
701	koszt sprzedaży produktów
711	koszt wytworzenia sprzedanych wyrobów
730	sprzedaż materiałów i towarów
731	wartość sprzedanych materiałów i towarów
750	przychody finansowe
751	koszty finansowe
760	pozostałe przychody operacyjne
761	pozostałe koszty operacyjne
770	zyski nadzwyczajne
771	straty nadzwyczajne
790	obroty wewnętrzne
791	koszt obrotów wewnętrznych

Konto księgowe biuro rachunkowe Lódź

Konto księgowe – specyficzne dla rachunkowości urządzenie ewidencyjne, które służy do bieżącego ujmowania operacji gospodarczych. Operacje gospodarcze zapisane na koncie podlegają sumowaniu, tworząc obroty konta, czyli sumę zapisów po jednej stronie konta.

Konto księgowe służy do grupowania jednorodnych operacji gospodarczych w celu odzwierciedlenia stanu i zmian określonego składnika aktywów, pasywów lub wyników (kosztów, przychodów, strat i zysków nadzwyczajnych). Zapisy na kontach dokonywane są najczęściej w mierniku pieniężnym.

Z pojęciem obrotu konta związane jest saldo konta, które jest różnicą pomiędzy obrotami konta. 

Konto księgowe może wykazywać dwa rodzaje sald:

• saldo początkowe (Sp) – określające stan składnika na początek okresu sprawozdawczego, oraz
• saldo końcowe (Sk) – mówiące o stanie składnika na koniec okresu sprawozdawczego.

Każde konto księgowe zawiera następujące elementy:

1. Nazwę konta (dostosowaną do istoty ujmowanych na nim składników lub zjawisk gospodarczych).
2. Symbol cyfrowy (ułatwiający jego identyfikację).
3. Dane identyfikacyjne operacji, tj: datę dokonania operacji, datę zapisu, numer dowodu księgowego, treść operacji.
4. Kwotę operacji.

Konto księgowe dwustronne, tzw. ”konto teowe (T)” wykazuje dwie strony:

• Strona lewa – nosząca nazwę Debet (Dt) lub Winien (Wn), gdzie zapisanie operacji gospodarczych określa się jako: obciążenia konta lub zapisanie w ciężar konta,
• Strona prawa – nosząca nazwę Credit (Ct) lub Ma (Ma), w przypadku którego zapisanie operacji nosi nazwę: uznania konta lub zapisania na dobro konta.

Z funkcjonowaniem kont księgowych wiążą się następujące czynności:

1. założenie konta,
2. otwarcie konta,
3. ewidencja operacji gospodarczych,
4. zamknięcie konta.

Można wyróżnić następujące (podstawowe) rodzaje kont:

1. Konta bilansowe (konta księgi głównej) – ewidencjonuje się na nich składniki aktywów i pasywów bilansowych:
   • konta aktywne – odpowiadają składnikom aktywów,
   • konta pasywne – odpowiadają składnikom pasywów,
   • konta aktywno-pasywne – mogą występować jednocześnie po stronie aktywów i pasywów bilansu;
2. Konta wynikowe (procesowe) – służące do ewidencji kosztów (strat) i przychodów (zysków);

Dodatkowo, ze względu na szczegółowość prezentowanych informacji, konta księgowe można podzielić na:

1. Konta syntetyczne – charakteryzujące się wyższym stopniem agregowania operacji gospodarczych niż konta analityczne.
2. Konta analityczne (konta ksiąg pomocniczych) – prowadzone są do kont syntetycznych (księgi głównej) w celu prowadzenia szczegółowej ewidencji. Sumy obrotów i sald kont analitycznych muszą zgadzać się z obrotami i saldami konta syntetycznego, do którego są prowadzone.

Konto bilansowe biuro rachunkowe Lódź

Konto bilansowe służy do ewidencji zmian w stanie składników aktywów oraz pasywów ujętych w bilansie i jego zadaniem jest:

• przejęcie stanów początkowych z bilansu otwarcia (bilansu początkowego),
• ujęcie zmian tych stanów spowodowanych zaistniałymi operacjami gospodar­czymi,
• wykazanie stanów końcowych poszczególnych składników aktywów i pasywów celem ich prezentacji w bilansie zamknięcia (bilansie końcowym).

Aktywa i pasywa są ujęte w bilansie na zasadzie przeciwstawności, co pociąga za sobą konsekwencję przeciwstawnego funkcjonowania kont aktywów i pasywów.

Zasady funkcjonowania kont aktywów:

1. Po stronie debetowej zapisywany jest stan początkowy danego składnika pochodzący z bilansu otwarcia oraz wszystkie jego zwiększenia zaistniałe w ciągu roku obrotowego.
2. Po stronie kredytowej są zapisywane wszystkie zmniejszenia danego skład­nika bilansu zaistniałe w ciągu roku obrotowego.
3. Obrót debetowy kont aktywów jest większy lub równy obrotowi kredytowemu.
4. Saldo końcowe kont aktywów jest debetowe (zapisywane dla równowagi po stronie kredytowej) lub nie występuje.

Zasady funkcjonowania kont pasywów:

1. Po stronie kredytowej zapisywany jest stan początkowy danego składnika pochodzący z bilansu otwarcia oraz wszelkie zwięk­szenia składnika bilansu zaistniałe w ciągu roku obrotowego.
2. Po stronie debetowej zapisywane są wszystkie zmniejszenia danego składnika bilansu zaistniałe w ciągu roku obrotowego.
3. Obrót kredytowy kont pasywów jest większy lub równy obrotowi debetowemu.
4. Saldo końcowe kont pasywów jest kredytowe (zapisywane dla równowagi po stronie debetowej) lub nie występuje.

Konta bilansowe otwierane są oddzielnie dla każdej pozycji bilansowej i noszą nazwę składnika majątkowego, dla którego są prowadzone.

Kompensata rachunkowość biuro rachunkowe Lódź

Kompensata w rachunkowości to sposób zniesienia wzajemnych rozrachunków pomiędzy podmiotami lub zniesienia różnic księgowych w księgach jednostki, w następujących formach:

1. Zgodnie z Kodeksem Cywilnym w rozrachunkach, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, możliwe jest potrącenie własnej wierzytelności z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są:

• pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku,
• obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym.

Nie mogą być kompensowane:

• wierzytelności nieulegające zajęciu;
• wierzytelności o dostarczenie środków utrzymania;
• wierzytelności wynikające z czynów niedozwolonych;
• wierzytelności, co do których potrącenie jest wyłączone przez przepisy szczególne.

Kompensatę inicjuje oświadczenie złożone drugiej stronie. W wyniku kompensaty obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Kompensaty zwykle dotyczą rozrachunków handlowych, mogą to być także potrącenia publicznoprawne. Kompensaty mogą być:

• dwustronne (wzajemne),
• wielostronne, gdy są umową wielu podmiotów, a w jej ramach dochodzi do umownych relacji dwustronnych.

2. Podczas inwentaryzacji, gdy niedobory i nadwyżki inwentaryzacyjne:

• zostały stwierdzone w toku tego samego spisu z natury,
• powstały w wyniku niezawinionej pomyłki,
• dotyczą jednej osoby materialnie odpowiedzialnej,
• dotyczą tych samych lub podobnych składników majątkowych,

Można je skompensować o mniejszą ilość ze stwierdzonych różnic (nadwyżki lub niedoboru) oraz niższą z cen kompensowanych składników majątkowych.

Komitet Międzynarodowych Standardów Rachunkowości biuro rachunkowe Lódź

Komitet Międzynarodowych Standardów Rachunkowości (KMSR, ang. IASC – International Accounting Standards Committee) – założony w 1973 r. przez 16 organizacji zawodowych z dziedziny rachunkowości z 9 krajów (Australia, Kanada, Francja, Niemcy, Japonia, Meksyk, Holandia, Wielka Brytania, Stany Zjednoczone).

1 kwietnia 2001 roku KMSR został zastąpiony przez Radę Międzynarodowych Standardów Rachunkowości (RMSR, ang. IASB – International Accounting Standards Board). Publikowane odtąd standardy określa się jako Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej (w skrócie MSSF).

RMSR skupia obecnie 122 organizacje zawodowe z 91 państw, w tym także z Polski (Stowarzyszenie Księgowych w Polsce).

Główny cel organizacji to ujednolicenie zasad rachunkowości stosowanych przez przedsiębiorstwa i inne organizacje w sprawozdawczości rachunkowej na świecie. Jest on realizowany przez:

• formułowanie i publikację Międzynarodowych Standardów Rachunkowości (a obecnie MSSF), które powinny być przestrzegane przy sporządzaniu i prezentacji sprawozdań finansowych;
• promocję stosowania MSR i MSSF, w celu uzyskania powszechnej akceptacji zawartych w nich zasad
• prace nad doskonaleniem i harmonizacją standardów rachunkowości, procedur i regulacji związanych z przygotowywaniem i publikowaniem sprawozdań finansowych.

Od momentu powstania Komitet i Rada wydały 41 Międzynarodowych Standardów Rachunkowości oraz 8 Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej – ujednoliconych zasad rachunkowości, sprawozdawczości oraz rewizji finansowej. Aktualnie obowiązują:

• MSSF 1 – Zastosowanie MSSF jako podstawy rachunkowości po raz pierwszy
• MSSF 2 – Płatności dokonywane w oparciu o akcje
• MSSF 3 – Połączenie jednostek gospodarczych
• MSSF 4 – Umowy ubezpieczeniowe
• MSSF 5 – Aktywa trwałe przeznaczone do zbycia i zaniechanie działalności
• MSSF 6 – Poszukiwanie i szacowanie złóż surowców mineralnych
• MSSF 7 – Ujawnianie instrumentów finansowych
• MSSF 8 – Segmenty operacyjne
• MSSF 9 – Instrumenty finansowe
• MSR 1 – Prezentacja sprawozdań finansowych,
• MSR 2 – Zapasy,
• MSR 3 – (zastąpiony przez MSR 27 oraz MSR 28),
• MSR 4 – Amortyzacja,
• MSR 5 – (zastąpiony przez MSR 1),
• MSR 6 – (zastąpiony przez MSR 15),
• MSR 7 – Sprawozdanie z przepływu środków pieniężnych,
• MSR 8 – Zasady (polityka) rachunkowości, zmiany wartości szacunkowych i korygowanie błędów,
• MSR 9 – (zastąpiony przez MSR 38),
• MSR 10 – Zdarzenia warunkowe oraz zdarzenia następujące po dniu bilansowym,
• MSR 11 – Umowy o budowę,
• MSR 12 – Podatek dochodowy,
• MSR 13 – (zastąpiony przez MSR 1),
• MSR 14 – Sprawozdawczość dotycząca segmentów działalności,
• MSR 15 – (nie jest obowiązkowy),
• MSR 16 – Rzeczowy majątek trwały,
• MSR 17 – Leasing,
• MSR 18 – Przychody,
• MSR 19 – Świadczenia pracownicze,
• MSR 20 – Dotacje państwowe oraz ujawnianie informacji na temat pomocy państwa,
• MSR 21 – Skutki zmian kursów wymiany walut obcych,
• MSR 22 – (zastąpiony przez MSSF 3),
• MSR 23 – Koszty finansowania zewnętrznego,
• MSR 24 – Informacje ujawnione na temat podmiotów powiązanych,
• MSR 25 – (zastąpiony przez MSR 39 i MSR 40),
• MSR 26 – Rachunkowość i sprawozdawczość programów świadczeń emerytalnych,
• MSR 27 – Skonsolidowane sprawozdania finansowe i inwestycje w jednostkach zależnych,
• MSR 28 – Inwestycje w jednostkach stowarzyszonych,
• MSR 29 – Sprawozdawczość finansowa w warunkach hiperinflacji,
• MSR 30 – (zmodyfikowany przez MSR 39, a następnie zastąpiony przez MSSF 7),
• MSR 31 – Sprawozdawczość finansowa dotycząca udziałów we wspólnych przedsięwzięciach,
• MSR 32 – Instrumenty finansowe: ujawnianie i prezentacja,
• MSR 33 – Zysk przypadający na jedną akcję,
• MSR 34 – Śródroczna sprawozdawczość finansowa,
• MSR 35 – (zastąpiony przez MSSF 5),
• MSR 36 – Utrata wartości aktywów,
• MSR 37 – Rezerwy, zobowiązania warunkowe i aktywa warunkowe,
• MSR 38 – Wartości niematerialne,
• MSR 39 – Instrumenty finansowe – ujawnianie i wycena,
• MSR 40 – Nieruchomości inwestycyjne,
• MSR 41 – Rolnictwo.

Komisja Nadzoru Audytowego biuro rachunkowe Lódź

Komisja Nadzoru Audytowego – kadencyjny organ administracji publicznej, niezależny w swoim działaniu, kolegialny, finansowany z budżetu państwa, działający na mocy ustawy z dnia 7 maja 2009 r. o biegłych rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz o nadzorze publicznym (Dz. U. Nr 77, poz. 649 i Dz. U. z 2010 r. Nr 182, poz. 1228).

Kadencja Komisji Nadzoru Audytowego trwa 4 lata. Komisja działa na posiedzeniach, które mają odbywać się co najmniej raz w miesiącu i być zwoływane i prowadzone przez Przewodniczącego KNA, a także w trybie obiegowym, z tym że podejmowanie uchwał następuje na posiedzeniach.

Komisja Nadzoru Audytowego sprawuje nadzór publiczny nad:

1. wykonywaniem zawodu biegłego rewidenta;
2. działalnością podmiotów uprawnionych do badania sprawozdań finansowych;
3. działalnością Krajowej Izby Biegłych Rewidentów.

Klasyfikacja Rodzajowa Środków Trwalych biuro rachunkowe Lódź

Klasyfikacja Rodzajowa Środków Trwałych (KRŚT) - usystematyzowany wykaz obiektów majątku trwałego, tj. środków pracy i przedmiotów długotrwałego użytkowania zaliczonych do środków trwałych według funkcji, jaką te obiekty spełniają w procesie wytwarzania dóbr i usług materialnych lub w toku nieprodukcyjnego użytkowania.

KRŚT została wprowadzona do stosowania na mocy Zarządzenia Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 17 grudnia 1991 r. - stanowiła załącznik do tego zarządzenia wydany odrębnie w serii wydawniczej GUS "Zeszyty Metodyczne", Warszawa 1991.

KRŚT przeznaczona była do stosowania przez wszystkie podmioty gospodarki narodowej prowadzące ewidencję księgową środków trwałych. Klasyfikacja stosowana była w sprawozdawczości statystycznej i w ewidencji księgowej środków trwałych.

W związku ze zmianą definicji środka trwałego została opracowana Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) uwzględniająca powiązania z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) oraz Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych (PKOB) i wprowadzona do stosowania rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1317).

Od dnia 1 stycznia 2011 r. obowiązuje Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) według Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. (Dz.U. Nr 242, poz. 1622).

Certyfikowane biuro rachunkowe Lódź

Świadczy kompleksową obsługę księgowo – podatkową oraz obsługę kadr i płac dla podmiotów o różnym profilu działalności  i formie prawnej. Naszymi klientami są zarówno spółki prawa handlowego jak i małe jednoosobowe firmy prowadzące książki przychodów i rozchodów bądź opodatkowane w sposób zryczałtowany,

Nasze biuro wpisane jest do Ewidencji Działalności Gospodarczej prowadzonej przez Burmistrza miasta Konstantynowa Łódzkiego. Posiadamy certyfikat księgowy uprawniający do usługowego prowadzenia ksiąg wydany przez Ministerstwo Finansów. Jesteśmy ubezpieczeni od odpowiedzialności cywilnej w zakresie prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Zdajemy sobie sprawę, że nasz sukces jest w 100 % zależny od sukcesu naszych Klientów. Nasza praca nie ogranicza się tylko do skrupulatnego księgowania operacji gospodarczych i terminowego wypełniania deklaracji podatkowych. Każdą Firmę traktujemy indywidualnie.

Pomagamy przy rozpoczęciu działalności. Służymy Państwu doświadczeniem i wiedzą. Ciągle podnosimy swoje kwalifikacje, aby zapewnić Państwu jak najwyższy poziom oferowanych usług. Księgowość i finanse to nasza pasja.

Kierownik jednostki biuro rachunkowe Lódź

Kierownik jednostki – zgodnie z ustawą o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. (art.3, ust.1 pkt.6) – członek zarządu lub innego organu zarządzającego, a jeżeli organ jest wieloosobowy – członkowie tego organu, powołani do pełnienia tej funkcji zgodnie z postanowieniami umowy spółki, statutu lub innymi obowiązującymi jednostkę przepisami prawa. Wyłączeniu podlegają pełnomocnicy ustanowieni przez jednostkę.

W przypadku spółki jawnej i cywilnej za kierownika jednostki uważa się wspólników prowadzących sprawy spółki; w przypadku spółki partnerskiej – wspólników prowadzących sprawy spółki albo zarząd; a w odniesieniu do spółki komandytowej i spółki komandytowo-akcyjnej – komplementariuszy prowadzących sprawy spółki. W przypadku osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą za kierownika jednostki uważa się tę osobę. Przepis ten stosuje się odpowiednio do osób wykonujących wolne zawody.

Za kierownika jednostki uważa się również likwidatora, a także syndyka lub zarządcę ustanowionego w postępowaniu restrukturyzacyjnym.

Kasa rachunkowość biuro rachunkowe Lódź

Kasa - w rachunkowości jednostek gospodarczych konto lub grupa kont księgowych ewidencjonujących stan gotówkowych środków finansowych krajowych i zagranicznych, wykazywanych w bilansie jednostki w pozycji Inwestycje krótkoterminowe.

Kapital zapasowy biuro rachunkowe Lódź

Kapitał zapasowy – składnik kapitału własnego podmiotu przeznaczony na pokrycie ewentualnych strat finansowych. Kapitał zapasowy jest rezerwą finansową, która wspomaga i stabilizuje działalność przedsiębiorstwa. Kapitał zapasowy nie jest obowiązkowy dla spółek osobowych, umowy spółki oraz osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą.

W spółce akcyjnej powinno się przeznaczać na kapitał zapasowy co najmniej 8% zysku za dany rok obrotowy, dopóki kapitał ten nie osiągnie co najmniej jednej trzeciej kapitału zakładowego. Do kapitału zapasowego należy przelewać wszelkie nadwyżki osiągnięte przy emisji akcji powyżej ich wartości nominalnej, a pozostałe – po pokryciu kosztów emisji akcji. Koszty emisji akcji bezpośrednio przy powstaniu spółki akcyjnej pokrywane są z rezerw znajdujących się w kapitale zapasowym. Do kapitału zapasowego również wpływają dopłaty, które uiszczają akcjonariusze w zamian za przyznanie szczególnych uprawnień ich dotychczasowym akcjom, o ile te dopłaty nie będą użyte na wyrównanie nadzwyczajnych odpisów albo strat.

O użyciu kapitału zapasowego rozstrzyga walne zgromadzenie akcjonariuszy. Jednakże część kapitału zapasowego (w wysokości jednej trzeciej kapitału zakładowego) można użyć jedynie na pokrycie wszelkich strat, które zostały wykazane w sprawozdaniu finansowym. Jeżeli bilans sporządzony przez zarząd wykaże stratę przewyższającą sumę kapitału zapasowego oraz jedną trzecią kapitału zakładowego, zarząd jest zobowiązany niezwłocznie zwołać walne zgromadzenie, którego celem jest podjęcie uchwały dotyczącej dalszego istnienia spółki.

Zmiany w kapitale zapasowym pociąga za sobą decyzja o umorzeniu akcji własnych. Dodatnią różnicę między wartością nominalną akcji a ich ceną nabycia należy odnieść na kapitał zapasowy. Powoduje to zwiększenia kapitału zapasowego spółki. Natomiast gdy różnica jest ujemna, trzeba ją ująć jako zmniejszenie kapitału zapasowego. Pozostałą stratę (jeżeli ta przewyższa kapitał zapasowy) przewyższającą kapitał zapasowy należy wykazać jako stratę z lat ubiegłych i opisać ten fakt w informacji dodatkowej do sprawozdania finansowego za rok, w którym nastąpiło obniżenia kapitału zakładowego. Podobnie należy robić w razie zbycia akcji własnych z zyskiem lub stratą.

W spółce z o.o. utworzenie kapitału zapasowego powinna przewidywać umowa spółki albo uchwały zgromadzenia wspólników. Do kapitału zapasowego spółki z o.o. mogą zaliczać się następujące pozycje: nadwyżka obejmowanych udziałów powyżej ich wartości nominalnej, zysk netto na mocy uchwały wspólników o podziale zysku, dodatkowe świadczenia na rzecz spółki dotyczące udziałów o szczególnych uprawnieniach, dodatnie różnice między wynagrodzeniem za umorzone udziały a ich wartością nominalną, gdy umorzenie nastąpiło drogą obniżenia kapitału zakładowego, nadwyżki z  aktualizacji wyceny rozchodowanych środków trwałych.

Zmiany kapitału zapasowego na początek okresu rozliczeniowego:

1. Zwiększenie (z tytułu):
   • emisji akcji powyżej wartości nominalnej,
   • podziału zysku (ustawowo),
   • podziału zysku (ponad wymaganą ustawowo minimalną wartość),
2. Zmniejszenie (z tytułu):
   • pokrycia straty,
   • zwiększenia kapitału zakładowego,
   • koszty emisji akcji podczas powstania spółki,
   • koszty organizacyjne związane z połączeniem lub przejęciem spółki.

Kapital zakladowy spólki akcyjnej biuro rachunkowe Lódź

Kapitał zakładowy spółki akcyjnej – kapitał zakładowy w spółce akcyjnej, w obowiązującym do 2000 roku kodeksie handlowym nazywany kapitałem akcyjnym. Termin ten odnoszony jest również do kapitału zakładowego spółek komandytowo-akcyjnych. Stanowi podstawę majątkową działalności spółki i odpowiedzialności wobec wierzycieli. W statucie spółki wymienia się go jako kwotę pieniężną wpłacaną przez jej akcjonariuszy. Musi być pokryty poprzez wniesienie wkładów w postaci gotówkowej, wkładami niepieniężnymi albo w jeden i drugi sposób łącznie. Kapitał zakładowy dzieli się na akcje o równej wartości nominalnej. Wysokość kapitału zakładowego musi być kwotowo wskazana w statucie spółki.

W obowiązującym stanie prawnym kapitał zakładowy spółki akcyjnej musi wynosić minimum 100 tysięcy złotych. Przepisy szczególne mogą ten wymóg zaostrzać. Przykładowo spółka akcyjna prowadząca giełdę zobowiązana jest posiadać kapitał zakładowy na poziomie minimum 40 mln złotych).

Kapitał zakładowy jest niepodzielny. Spółka musi utrzymywać go w całości i nie może rozdzielać pomiędzy akcjonariuszy.

Kapitał akcyjny nie powinien być wykorzystywany na zaspokojenie roszczeń ubezpieczeniowych.

Każdorazowa zmiana kapitału zakładowego wymaga skomplikowanej procedury. Ma to służyć realizacji zasady stałości kapitału zakładowego.

Kapitał zakładowy spółki akcyjnej może być podwyższony lub obniżony.

Podwyższenie kapitału zakładowego może zostać – według kodeksu spółek handlowych przeprowadzone na cztery sposoby:

• Podwyższenie ze środków własnych spółki – uchwałę w tej sprawie podejmuje walne zgromadzenie, przeznaczając na ten cel wolne środki zgromadzone na funduszach zapasowym i rezerwowych spółki. Nowe akcje przysługują akcjonariuszom wyłącznie proporcjonalnie do ich dotychczasowej partycypacji w kapitale zakładowym.
• Podwyższenie zwykłe – następuje w drodze zmiany statutu poprzez emisję nowych lub podwyższenie wartości nominalnej dotychczasowych akcji. Zmiana statutu wymaga większości 3/4 głosujących na walnym zgromadzeniu. Po uchwale następuje subskrypcja akcji.
• Podwyższenie docelowe – dokonywane jest przez zarząd spółki na mocy upoważnienia wyrażonego w statucie. Upoważnienie to może zezwalać na podwyższenie kapitału zakładowego w okresie nie dłuższym niż 3 lata. Podwyższenie to może być kilkukrotne, jednakże nie może przekroczyć 3/4 wartości kapitału z chwili powstania upoważnienia. Upoważnienie może też być przewidziane w uchwale walnego zgromadzenia zmieniającej statut większością 3/4 głosów w obecności akcjonariuszy reprezentujących co najmniej połowę kapitału zakładowego. W przypadku braku kworum druga uchwała wymaga reprezentacji 1/3 kapitału.
• Podwyższenie warunkowe – dokonuje go walne zgromadzenie z zastrzeżeniem, że osoby, które uzyskały prawo objęcia akcji, wykonają je zgodnie z warunkami przewidzianymi w uchwale. Wysokość kapitału podwyższonego nie może przekraczać dwukrotności kapitału z chwili podjęcia uchwały o podwyższeniu.

Każde podwyższenie kapitału zakładowego wymaga zgłoszenia tego do KRS.

Obniżenie kapitału zakładowego wymaga zmiany statutu powziętą przez walne zgromadzenie, większością co najmniej 3/4 głosów. Kapitał można obniżyć w drodze zmniejszenia wartości nominalnej akcji, połączenia akcji lub umorzenia akcji. Granicą do której można obniżyć kapitał jest kwota 100 tys. zł.

Kapital zakladowy biuro rachunkowe Lódź

Kapitał zakładowy (kapitał spółki) – pierwotny wkład właścicieli wniesiony przy założeniu spółki, stąd inne określenie: kapitał założycielski. Wysokość kapitału zakładowego może być zmieniana w trakcie rozwoju firmy. Jego wartość musi być zgodna z danymi rejestru handlowego, umową spółki lub statutem jednostki gospodarczej. Kapitał zakładowy jest elementem kapitału własnego, zgodnie z Ustawą o rachunkowości ujmowanym w pasywach bilansu, a także w zestawieniu zmian w kapitale własnym.

Prawo większości krajów europejskich określa minimalny kapitał zakładowy, jaki jest potrzebny do zawiązania spółki. Do wyjątków w tej kwestii zalicza się m.in. Wielka Brytania. W Polsce według Kodeksu spółek handlowych wynosi on od 8 stycznia 2009:

• 5 000 zł w wypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością,
• 50 000 zł w wypadku spółki komandytowo-akcyjnej,
• 100 000 zł w wypadku spółki akcyjnej.

W pozostałych formach prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce występowanie minimalnego kapitału zakładowego przewidziano także w:

• spółdzielni europejskiej – 30 000 euro,
• spółce europejskiej – 120 000 euro.

Źródła tworzenia kapitału zakładowego spółki akcyjnej:

• równowartość wyemitowanych akcji w cenie nominalnej opłaconych gotówką i/lub aportami rzeczowymi,
• przekształcenie kapitału udziałowego w kapitał akcyjny,
• część zysku netto do podziału na pokrycie umorzenia akcji.

Źródła tworzenia kapitału zakładowego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością:

• równowartość udziałów pieniężnych i aportów rzeczowych wniesionych przez poszczególnych wspólników,
• podwyższenie kapitału w drodze objęcia nowych udziałów,
• przekształcenia kapitału akcyjnego w kapitał udziałowy,
• zysk przeznaczony na umorzenie udziałów,
• dopłaty do kapitału udziałowego.

Źródła tworzenia kapitału zakładowego spółki komandytowo-akcyjnej: Kodeks spółek handlowych stanowi, iż w zakresie kapitału zakładowego stosować należy „odpowiednio” przepisy dotyczące kapitału zakładowego spółki akcyjnej. Kodeks stanowi poza tym, że komplementariusz, wnosząc do spółki wkład, może go wnieść – według uznania – na kapitał zakładowy bądź na inne fundusze. Fakt, iż wniesie wkład na kapitał zakładowy, nie powoduje wyłączenia jego nieograniczonej odpowiedzialności za zobowiązania spółki.

Kapital z aktualizacji wyceny biuro rachunkowe Lódź

Kapitał z aktualizacji wyceny obejmuje:

• różnice między wartością netto środków trwałych przed i po aktualizacji, kapitał ten pomniejszają różnice z aktualizacji wyceny rozchodowanych środków trwałych np. sprzedanych, wniesionych jako aport do innej jednostki, podarowanych, zlikwidowanych, oraz odpisy z tytułu trwałej utraty wartości środków trwałych objętych aktualizacją wyceny,
• różnice z wyceny długoterminowych aktywów finansowych.

Kapital staly biuro rachunkowe Lódź

Kapitał stały (pasywa stałe) – długoterminowy kapitał zaangażowany w działalność gospodarczą przedsiębiorstwa obejmujący kapitał własny i kapitał obcy długoterminowy.

Ta część kapitału stałego, która finansuje aktywa obrotowe, jest nazywana kapitałem obrotowym netto (ang. net working capital). Z uwagi na swój długoterminowy charakter kapitał stały powinien finansować najmniej płynne aktywa, czyli aktywa trwałe – jest to tzw. złota reguła bankowa.

Kapital obrotowy netto biuro rachunkowe Lódź

Kapitał obrotowy netto (kapitał pracujący) – w ujęciu bilansowym stanowi nadwyżkę aktywów obrotowych nad pasywami bieżącymi:

Kapitał obrotowy netto = Aktywa obrotowe - Zobowiązania bieżące

W ujęciu kapitałowym kapitał obrotowy netto to część kapitału stałego przedsiębiorstwa (kapitału własnego i zobowiązań długoterminowych), która finansuje aktywa obrotowe:

Kapitał obrotowy netto = Kapitał stały - Aktywa trwałe

Wartość kapitału obrotowego netto w przedsiębiorstwie ulega zmianom pod wpływem zmian wartości aktywów trwałych (majątku trwałego) i kapitału stałego. Poziom kapitału obrotowego netto wpływa na koszt pozyskania kapitału na finansowanie bieżącej działalności przedsiębiorstwa oraz poziom ryzyka utraty płynności ponoszonego przez przedsiębiorstwo.

Kapitał obrotowy netto błędnie nazywany jest majątkiem obrotowym netto. Majątek obrotowy netto jest pojęciem węższym i w porównaniu z kapitałem obrotowym netto nie uwzględnia on m.in.: zobowiązań krótkoterminowych powstałych z tytułu otrzymanych pożyczek czy kredytów, środków pieniężnych z wyjątkiem tzw. rezerwy transakcyjnej oraz inwestycji krótkoterminowych w aktywa finansowe.

Kapital obrotowy brutto biuro rachunkowe Lódź

Kapitał obrotowy brutto – kapitał zaangażowany w finansowanie całkowitej wartości aktywów obrotowych przedsiębiorstwa, tj. finansowania działalności bieżącej przedsiębiorstwa. Wartość kapitału obrotowego brutto stanowią następujące aktywa obrotowe:

• zasoby pieniężne (gotówka, depozyty na rachunkach bankowych, lokaty w krótkoterminowych papierach wartościowych),
• należności (z tytułu dostaw i usług; z tytułu podatków i ceł; z tytułu dotacji; z tytułu ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych, i innych świadczeń; inne należności; należności dochodzone na drodze sądowej),
• zapasy (materiały, produkcja w toku, wyroby gotowe, towary, części zamienne maszyn i urządzeń, opakowania, paliwo),
• rozliczenia międzyokresowe krótkoterminowe.

Kapital obrotowy biuro rachunkowe Lódź

Kapitał obrotowy (zwany kapitałem pracującym) stanowi nadwyżkę aktywów obrotowych nad zobowiązaniami krótkoterminowymi:

KON = AKTYWA OBROTOWE – ZOBOWIĄZANIA BIEŻĄCE (krótkoterminowe)

Kapitał obrotowy netto jest to również ta część kapitałów stałych przedsiębiorstwa, która finansuje aktywa obrotowe, a nie finansuje aktywów trwałych: KON = KAPITAŁ STAŁY – AKTYWA TRWAŁE

Firmy muszą utrzymywać odpowiedni poziom kapitału obrotowego netto aby zapewnić właściwe relacje między tempem wzrostu firmy, jej sprzedaży a poziomem majątku obrotowego. Na przykład wzrost sprzedaży powoduje konieczność utrzymywania wyższego poziomu zapasów a to z kolei określa zapotrzebowanie na środki niezbędne do ich finansowania.

Odpowiedni poziom kapitału obrotowego netto pozwala uniknąć:

• wysokich kosztów pozyskania kapitału na finansowanie bieżącej działalności przedsiębiorstwa,
• strat wynikających z konieczności szybkiej sprzedaży majątku (nawet poniżej ich wartości) w celu pozyskania kapitału na bieżącą działalność firmy.

Strategie zarządzania wysokością kapitału obrotowego netto są dwie:

Konserwatywna:

• polega na utrzymywaniu wysokiego stanu aktywów obrotowych i niskiej wartości zobowiązań bieżących,
• w efekcie daje firmie wysoką płynność finansową, ale też obniża jej rentowność.

Agresywna:

• celem jest utrzymywanie niskiej wartości aktywów obrotowych w relacji do zobowiązań bieżących,
• skutkiem jest obniżenie płynności finansowej przedsiębiorstwa,
• w efekcie zwiększa się rentowność firmy.

W skład kapitału obrotowego wchodzą takie czynniki, które w przedsiębiorstwie pozostają przez okres krótszy od 12 miesięcy. Do podstawowych składników bilansu w części aktywa i drugiej literze (B aktywa obrotowe) wchodzą:

• Zapasy
  • Materiały
  • Półprodukty i produkty w toku
  • Produkty gotowe
  • Towary
  • Zaliczki na dostawy
• Należności krótkoterminowe
  • Należności od jednostek powiązanych
    • Z tytułu dostaw i usług, w okresie spłaty:
      • do 12 miesięcy
      • powyżej 12 miesięcy (jest to wyjątek, co do zasady ujmowane są tu zasoby „żyjące” krócej niż 12 miesięcy)
  • Inne
  • Należności od pozostałych jednostek
    • Z tytułu dostaw i usług, w okresie spłaty:
      • do 12 miesięcy
      • powyżej 12 miesięcy
    • z tytułu podatków, dotacji, ceł, ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych oraz innych świadczeń
    • dochodzone na drodze sądowej
    • inne
• Inwestycje krótkoterminowe
  • Krótkoterminowe aktywa finansowe
    • w jednostkach powiązanych
    • w pozostałych jednostkach
    • Z tytułu dostaw i usług, w okresie spłaty:
      • do 12 miesięcy
      • powyżej 12 miesięcy
    • środki pieniężne i inne aktywa pieniężne
      • środki pieniężne w kasie i na rachunkach bankowych
      • inne środki pieniężne
      • inne aktywa pieniężne
  • Inne inwestycje krótkoterminowe
• Krótkoterminowe rozliczenia międzyokresowe.

Istnieje też pojęcie kapitału obrotowego brutto (KOB), które oznacza całkowitą wartość aktywów obrotowych przedsiębiorstwa. Stąd też pod pojęciem „kapitału pracującego” rozumie się często kapitał obrotowy netto.

Kapital obcy biuro rachunkowe Lódź

Kapitał obcy cechuje się tym, że jest oddany do dyspozycji przedsiębiorstwa na czas określony, po terminie umowy musi być zwrócony. W przypadku, gdy jest to kapitał obcy oprocentowany (np. kredyt, pożyczka, obligacja), korzystanie z niego związane jest z określonym kosztem - w postaci odsetek. Dawcy kapitału obcego z reguły mają wpływ na jego wykorzystanie, natomiast nie mają prawa podejmowania decyzji dotyczących całokształtu funkcjonowania przedsiębiorstwa. Do czasu zwrotu kapitał obcy stanowi zobowiązania.

Wśród zobowiązań można wymienić:

• kredyty bankowe - równowartość pozyskanych z banku środków pieniężnych,
• zobowiązania wobec dostawców materiałów, towarów lub usług,
• zobowiązania z tytułu zaciągniętych pożyczek od różnych osób prawnych (nie wliczając banków) lub fizycznych,
• zobowiązania publicznoprawne, np. rozliczenia z budżetem państwa,
• zobowiązania wobec własnych pracowników i inne,
• zobowiązania związane z wyemitowanymi papierami dłużnymi (np. obligacjami czy papiery komercyjne przedsiębiorstw).

Kapitały obce, zgodnie z kryterium wymagalności (terminu zwrotu) dzielą się na:

• zobowiązania długoterminowe, do których wliczamy: długoterminowe pożyczki i obligacje, długoterminowe kredyty bankowe i inne zobowiązania długoterminowe o terminie spłaty powyżej 1 roku licząc od dnia bilansowego,
• zobowiązania krótkoterminowe, do których wliczamy: pożyczki, obligacje, kredyty bankowe i różne zobowiązania z tytułu dostaw, podatków i wynagrodzeń o terminie spłaty do 1 roku licząc od dnia bilansowego.