Strata netto biuro rachunkowe Łódź

Strata netto – w rachunkowości jest to ujemny wynik finansowy przedsiębiorstwa po uwzględnieniu obowiązkowych zmniejszeń zysku lub zwiększeń straty (głównie podatku dochodowego). Strata netto ustalana jest na koniec okresu sprawozdawczego (miesiąc, kwartał lub rok) poprzez sporządzenie rachunku zysków i strat.

Pokrycie poniesionej przez przedsiębiorstwo straty netto może nastąpić poprzez obniżenie kapitału podstawowego lub z następujących źródeł:

• kapitału zapasowego,
• dopłat (akcjonariuszy, udziałowców, wspólników – w zależności od formy prawnej jednostki),
• zysku z lat ubiegłych, jeśli nie został wcześniej podzielony,
• zysku lat następnych.

Propozycja sposobu pokrycia straty umieszczana jest w informacji dodatkowej do bilansu.

W księgach rachunkowych jednostki wysokość straty netto jest prezentowana przez saldo Ma konta „Wynik finansowy” do czasu zatwierdzenia sprawozdania finansowego przez właściwy organ jednostki (organ zatwierdzający).

Warunki rozliczenia podatkowego strat z lat ubiegłych określają ustawy o podatku dochodowym:

• od osób fizycznych
• od osób prawnych.

Strata rachunkowość biuro rachunkowe Łódź

Strata – w rachunkowości jest to ujemny wynik przedsiębiorstwa. Strata może być prezentowana na różnych poziomach rachunku zysków i strat, jako: strata brutto ze sprzedaży, strata ze sprzedaży, strata z działalności operacyjnej, strata z działalności gospodarczej, strata brutto z działalności, strata netto z działalności. Strata powstaje generalnie wtedy, gdy osiągnięte przychody są niższe od poniesionych kosztów.

Ustawa o rachunkowości definiuje straty tak samo jak koszty, tzn. jako uprawdopodobnione zmniejszenia w okresie sprawozdawczym korzyści ekonomicznych, o wiarygodnie określonej wartości, w formie zmniejszenia wartości aktywów, albo zwiększenia wartości zobowiązań i rezerw, które doprowadzą do zmniejszenia kapitału własnego (lub zwiększenia jego niedoboru), w inny sposób niż wycofanie środków przez udziałowców lub właścicieli (art. 3 ust.1 pkt 31 UoR). Z definicji tej wynika, że straty, tak jak koszty zmniejszają kapitał własny lub zwiększają jego niedobór. Powodują one jednocześnie albo zmniejszenie aktywów, albo zwiększenie zobowiązań i rezerw.

Ponieważ straty w prawie bilansowym ze swej definicji nie różnią się od kosztów, to szereg strat „per saldo” wykazuje się w rachunku zysków i strat w grupie kosztów, np.: w grupie „pozostałe koszty operacyjne” ujawniana jest strata ze zbycia niefinansowych aktywów trwałych. Tego rodzaju strata jednakże ma zwykle charakter jednorazowy w odróżnieniu od takich kosztów, jak np. koszty amortyzacji, wynagrodzeń itp.

Strata to niecelowe i nieekwiwalentne zmniejszenie stanu lub wartości składników majątkowych. Straty mogą występować w związku z normalną działalnością, jako konsekwencja niewłaściwych decyzji czy nieprzewidzianych zmian w otoczeniu przedsiębiorstwa (np. wytworzenie niemodnych wyrobów spowoduje konieczność obniżenia ich ceny lub zniszczenia). Takie straty są ujmowane w pozostałych kosztach operacyjnych. Straty mogą mieć także charakter niepowtarzalny i niezależny od decyzji kierownictwa przedsiębiorstwa. Takie straty określane są jako nadzwyczajne.

Strata netto – w rachunkowości jest to ujemny wynik finansowy przedsiębiorstwa po uwzględnieniu obowiązkowych zmniejszeń zysku lub zwiększeń straty. Strata netto ustalana jest w rachunku zysków i strat, w bilansie prezentowana jest w pozycji „kapitał własny”.

Storno biuro rachunkowe Lódź

Storno (od wł. stornare - odwracać) – zapis anulujący błędną operację księgową. Sposób poprawiania błędów księgowych, polegający na usunięciu ich wpływu na końcowe saldo konta, a w niektórych przypadkach też na obroty. Nie dokonuje się przy tym skreślenia mylnego zapisu (zapis oparty na regule podwójnego zapisu).

Storno czarne

Polega ono na dokonaniu zapisu korygującego na tych samych kontach, na których nastąpiło błędne księgowanie, lecz po odwrotnych stronach.

Poprawienie błędu stornem czarnym powoduje zmianę w obrotach (zwiększenie), nie ma natomiast wpływu na wynik finansowy ani również na sumę bilansową.

Storno czerwone

Polega ono na wykorzystaniu zapisu ujemnego (bilans, konto księgowe). Zapis ten jest powtórzeniem zapisu błędnego (na tych samych kontach i po tych samych stronach), ze znakiem przeciwnym. Powoduje to anulowanie zapisu błędnego. Nie zmienia salda końcowego ani obrotów konta.

Znaku minus nie pisze się dosłownie, natomiast powtarza się zapis kolorem czerwonym (stąd nazwa storno czerwone) lub bierze się go w ramkę. To oznacza, że podczas zamykania konta należy odjąć liczbę, która jest zapisana na czerwono lub jest w ramce, tak jakby przed nią stał znak minus.

Storno czerwone stosuje się w przypadku poprawy zapisów na kontach wynikowych.

Stopa amortyzacji biuro rachunkowe Lódź

Stopa amortyzacji (stawka amortyzacji) – stawka wykorzystywana przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych środka trwałego w działalności gospodarczej. Stopa amortyzacji wyraża w procentach zużycie środka trwałego w danym okresie w stosunku do jego wartości początkowej.

W księgowości stawka amortyzacji powinna odzwierciedlać planowany okres użytkowania danego składnika majątku. W podatkach stopa amortyzacji określona jest w wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych. Odmienne podejście do poziomu stawki amortyzacji w ujęciu księgowym i podatkowym może prowadzić do powstawania różnic w wartości kosztu amortyzacji w księgach finansowych i deklaracji podatkowej przedsiębiorstwa.

W Polsce, w Ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania, ustalone zostały grupy rodzajowe środków trwałych z przypisaną im stawką amortyzacji. Podziału dokonano w oparciu o klasyfikację środków trwałych według symboli określonych przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego.

Zgodnie z Ustawą podatnik może podwyższać lub obniżać poziom stawki amortyzacyjnej zapisanej w wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych w zależności od: warunków w jakich środki trwałe są używane, rodzaju środków trwałych oraz przyjętej metody amortyzowania. Podatnik może indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną m.in. dla: używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika; przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych; wartości niematerialnych i prawnych.

Sprawozdawczość biuro rachunkowe Lódź

Sprawozdawczość finansowa pełni funkcje sprawozdawcze, jej celem jest przygotowanie informacji o stanie działalności gospodarczej jednostki gospodarczej za pomocą sprawozdań finansowych w postaci danych, do odbiorców zewnętrznych. Wszystkie dane ekonomiczne pochodzą z ksiąg rachunkowych jasno obrazując sytuacje majątkową, finansową i dochodową jednostki. Stosuje się jednolitą zasadę według wartości nabycia tzw. kosztu historycznego. Informacje te winny być przedstawione rzetelnie, prawidłowo i istotnie.

Sprawozdanie finansowe powinno zawierać:

• wprowadzenie z informacją o kontynuacji działalności w nie mniejszym istotnie zakresie bez postawienia w stan likwidacji lub upadłości, wycenie – zasadach stosowanych w tym zakresie;
• bilans;
• rachunek zysków i strat;
• informacje zawierające dane uzupełniające bilans i rachunek zysku i strat
• rachunek przepływu środków pieniężnych z działalności operacyjnej, inwestycyjnej, finansowej;
• zestawienie zmian w funduszu własnym – wyjaśniającym przyczyny i wysokość zmian tego kapitału powierzonego i wypracowanego;
• w przypadku spółek akcyjnych i spółek z ograniczoną odpowiedzialnością, spółdzielnie i przedsiębiorstwa państwowe muszą przedstawić sprawozdanie na temat działalności w roku obrotowym przedstawiając zamierzenia i zagrożenia dla ich działalności.

Zasady sprawozdawczości finansowej są regulowane przez ustawę o rachunkowości oraz krajowe i międzynarodowe standardy.

Sprawozdanie z przelywów pieniężnych biuro rachunkowe Lódź

Sprawozdanie z przepływów pieniężnych, rachunek przepływów pieniężnych (rpp) (nazywane też sprawozdaniem z przepływu środków pieniężnych, sprawozdaniem z przepływów finansowych, ang. cash flow statement) – dokument sprawozdawczy podsumowujący przepływ środków pieniężnych w danym przedsiębiorstwie z uwzględnieniem ich źródeł i wykorzystania. Pokazuje zmiany, jakie zaszły w poszczególnych elementach aktywów i pasywów wywołane przez przepływ środków pieniężnych. Przedstawia informacje umożliwiające ocenę stopnia płynności finansowej, skuteczności ściągania należności i zdolności do regulowania zobowiązań.

Rachunek przepływów pieniężnych jest elementem sprawozdania finansowego sporządzanym obligatoryjnie przez jednostki podlegające obowiązkowemu badaniu sprawozdania finansowego. Sporządza się go uwzględniając dane za bieżący i poprzedni rok obrotowy.

Z obowiązku sporządzania rachunku przepływów pieniężnych są wyłączone mikroprzedsiębiorstwa. W Polsce zakres wykazywanych informacji, zasady sporządzania oraz wzór rpp określa ustawa o rachunkowości.

Rachunek przepływów pieniężnych pozwala ocenić zdolność przedsiębiorstwa do generowania gotówki. Pokazuje zmiany, jakie zaszły w poszczególnych elementach aktywów i pasywów wywołane przez przepływ środków pieniężnych. Pozwala także na określenie głównych kierunków odpływu środków pieniężnych oraz badanie mechanizmów powodujących zmianę sytuacji finansowej przedsiębiorstwa. W rachunku przepływów pieniężnych są uchwycone zależności między stanem aktywów, nadwyżkami księgowymi osiąganymi z działalności oraz poziomem płynności finansowej.

Dokument dzieli się na trzy części ukazujące 3 aspekty działalności przedsiębiorstwa:

• przepływy z działalności operacyjnej,
• przepływy z działalności inwestycyjnej,
• przepływy z działalności finansowej.

Zgodnie z ustawą o rachunkowości, rachunek przepływów pieniężnych można sporządzać metodą bezpośrednią lub metodą pośrednią według wzorów określonych w ustawie. Analiza rachunku z przepływów pieniężnych dostarcza wielu cennych informacji uzupełniających wnioski z analizy bilansu oraz rachunku zysków i strat.

Przedstawiona poniżej tabela prezentuje sytuacje, które mogą wystąpić przy wstępnej ocenie tego sprawozdania. Znakiem „+” oznaczono dodatnie przepływy, zaś symbolem „–” ujemne.

Rodzaj strumieni	Przypadki
	1	2	3	4	5	6	7	8
Operacyjny	+	+	+	+	–	–	–	–
Inwestycyjny	+	–	+	–	+	–	+	–
Finansowy	+	–	–	+	+	+	–	–

• Przypadek 1: Dodatnie przepływy pieniężne na wszystkich poziomach. Przedsiębiorstwo gromadzi środki pieniężne na koncie być może aby przeznaczyć je na przyszłe inwestycje.
• Przypadek 2: Wysoka rentowność a zyski przeznaczane są na rozwój przedsiębiorstwa i spłatę zobowiązań.
• Przypadek 3: Sytuacja często spotykana w trakcie działań restrukturyzacyjnych
• Przypadek 4:  Sytuacja typowa dla prawidłowo rozwijającego się przedsiębiorstwa.
• Przypadek 5: Ujemne przepływy z działalności operacyjnej i dodatnie z pozostałych działalności wskazują na przejściowe trudności jednostki gospodarczej.
• Przypadek 6: Sytuacja typowa dla młodych, dopiero rozwijających się przedsiębiorstw, które jeszcze nie osiągnęły rentowności i dużo inwestują.
• Przypadek 7: Niedobory gotówkowe przedsiębiorstwa są pokrywane ze sprzedaży aktywów. Może to oznaczać fazę przed bankructwem jednostki.
• Przypadek 8: Ujemny przepływy we wszystkich poziomach, co jednak nie musi oznaczać bankructwa. Przedsiębiorstwo inwestuje mimo strat i konieczności regulowania wcześniejszych zobowiązań.

Sprawozdanie skonsolidowane biuro rachunkowe Lódź

Sprawozdanie skonsolidowane – sprawozdanie finansowe przygotowane dla grupy jednostek (np. spółek handlowych), które są powiązane ze sobą kapitałowo (tzw. grupa kapitałowa). Sprawozdanie skonsolidowane jest przygotowywane na poziomie jednostki dominującej, tj. podmiotu, który sprawuje kontrolę nad innymi podmiotami z danej grupy (jednostki zależne, jednostki współzależne). Skonsolidowane sprawozdanie obejmuje dane jednostki dominującej i jednostek od niej zależnych wszystkich szczebli, bez względu na ich siedzibę, zestawione w taki sposób, jakby grupa kapitałowa stanowiła jedną jednostkę.

Konsolidacja sprawozdania finansowego oznacza połączenie sprawozdań finansowych jednostek wchodzących w skład grupy kapitałowej poprzez zsumowanie odpowiednich pozycji sprawozdań finansowych jednostki dominującej i jednostek zależnych / współzależnych z uwzględnieniem odpowiednich wyłączeń (np. wynikających z transakcji wewnątrzgrupowych) oraz korekt.

Celem tworzenia skonsolidowanych sprawozdań jest m.in. umożliwienie weryfikacji, czy dana grupa przedsiębiorstw kontrolowana przez tych samych właścicieli nie ma dominującego udziału w rynku (monopol), ujawnienie sytuacji, w których deformowany jest obraz sytuacji finansowej jednostki dominującej poprzez transakcje wewnątrzgrupowe czy też ujawnienie sytuacji, w których część zysków danej grupy jest transferowana do tzw. „rajów podatkowych”.

Skonsolidowane sprawozdanie finansowe składa się z:

1. skonsolidowanego bilansu;
2. skonsolidowanego rachunku zysków i strat;
3. skonsolidowanego rachunku przepływów pieniężnych;
4. zestawienia zmian w skonsolidowanym kapitale własnym;
5. informacji dodatkowej, obejmującej wprowadzenie do skonsolidowanego sprawozdania finansowego oraz dodatkowych informacji i objaśnień.

Do rocznego skonsolidowanego sprawozdania finansowego dołącza się również sprawozdanie z działalności grupy kapitałowej oraz informację o udziałach (akcjach) własnych posiadanych przez jednostkę dominującą, jednostki wchodzące w skład grupy kapitałowej oraz osoby działające w ich imieniu.

Wybór metody konsolidacji danych jednostki należącej do grupy kapitałowej zależy od tego czy jest to jednostka zależna czy też współzależna.

Dane jednostki zależnej (czyli w pełni kontrolowanej przez jednostkę dominującą) konsoliduje się metodą konsolidacji pełnej, o której mowa w art. 60 ust. 1 ustawy o rachunkowości. Metoda ta polega na sumowaniu w pełnej wartości poszczególnych pozycji odpowiednich sprawozdań finansowych jednostki dominującej i jednostek zależnych, dokonaniu wyłączeń (np. wzajemnych należności i zobowiązań jednostek objętych konsolidacją) oraz innych korekt (np. wynikających ze zbycia udziałów w jednostce zależnej w trakcie trwania roku obrotowego).

Dane jednostek współzależnych (czyli współkontrolowanych przez jednostkę dominującą) konsoliduje się metodą konsolidacji proporcjonalnej, o której mowa w art. 61 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 55 ust. 5 ww. ustawy. Metoda ta polega na sumowaniu poszczególnych pozycji sprawozdań finansowych wspólnika jednostki współzależnej, w pełnej wartości, z częścią wartości poszczególnych pozycji sprawozdań finansowych jednostek współzależnych, proporcjonalną do posiadanych przez jednostki grupy kapitałowej objęte konsolidacją udziałów, dokonaniu wyłączeń, oraz innych korekt.

Organem odpowiedzialnym za sporządzenie skonsolidowanego sprawozdania finansowego jest Zarząd jednostki dominującej. Prawidłowe i rzetelne przygotowanie sprawozdania skonsolidowanego oznacza opracowanie:

• zasad rachunkowości grupy kapitałowej,
• zasad sporządzania sprawozdania,
• obowiązków osób przygotowujących sprawozdanie oraz
• przygotowanie dokumentów konsolidacyjnych.

Kierownictwo podmiotu dominującego musi zapewnić właściwy przepływ informacji w obrębie jednostki i grupy kapitałowej. Należy wyznaczyć osoby odpowiedzialne za sporządzenie skonsolidowanego sprawozdania finansowego. Osoby te również muszą dostarczać informacje o wszelkich zmianach w strukturze grupy kapitałowej spółkom podporządkowanym oraz biegłemu rewidentowi. Podmioty dominujące muszą przekazać jednostkom podporządkowanym model sporządzania sprawozdania finansowego oraz pakietu konsolidacyjnego. Wyznacza się do tego osoby odpowiedzialne za przygotowanie sprawozdania. Ważnym elementem jest harmonogram prac związany ze sporządzeniem sprawozdań jednostkowych jednostek podporządkowanych i podmiotu dominującego, badaniem tych sprawozdań przez biegłych rewidentów, przekazaniem danych finansowych do jednostki dominującej, sporządzeniem i badaniem skonsolidowanego sprawozdania finansowego.

Jednostka dominująca może nie sporządzać skonsolidowanego sprawozdania finansowego, jeżeli na dzień bilansowy roku obrotowego oraz na dzień bilansowy roku poprzedzającego rok obrotowy łączne dane jednostki dominującej oraz wszystkich jednostek zależnych każdego szczebla, bez dokonywania wyłączeń konsolidacyjnych, o których mowa w art. 60 ust. 2 i 6, z uwzględnieniem danych jednostek współzależnych, spełniają co najmniej dwa z następujących warunków:

• łączne średnioroczne zatrudnienie w przeliczeniu na pełne etaty wyniosło nie więcej niż 250 osób,
• łączna suma bilansowa w walucie polskiej nie przekroczyła równowartości 7.500.000 euro,
• łączne przychody netto ze sprzedaży produktów i towarów oraz operacji finansowych w walucie polskiej nie przekroczyły równowartości 15 000 000 euro.

Jednostka dominująca, zależna od innej jednostki, mającej siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego, może nie sporządzać skonsolidowanego sprawozdania finansowego, jeżeli:

• jednostka dominująca wyższego szczebla posiada co najmniej 90% udziałów tej jednostki, a wszyscy pozostali udziałowcy tej jednostki wyrazili zgodę,
• jednostka dominująca wyższego szczebla obejmie konsolidacją zarówno zależną od niej jednostkę dominującą, jak i wszystkie jednostki zależne od jednostki dominującej zwolnionej ze sporządzenia skonsolidowanego sprawozdania finansowego.

Jednostka dominująca może nie sporządzać skonsolidowanego sprawozdania finansowego także wtedy, gdy wszystkie jednostki od niej zależne wyłącza się z obowiązku objęcia ich konsolidacją.

Należy podkreślić, że jeżeli jednostka dominująca lub jednostka jej podporządkowana jest emitentem papierów wartościowych dopuszczonych do obrotu, zamierza ubiegać się lub ubiega się o dopuszczenie papierów wartościowych do obrotu na jednym z rynków regulowanych krajów Europejskiego Obszaru Gospodarczego, nie stosuje się zwolnień, o których mowa powyżej.

Konsolidacją nie obejmuje się jednostki zależnej jeżeli:

• udziały tej jednostki zostały nabyte, zakupione lub pozyskane w innej formie, z wyłącznym ich przeznaczeniem do późniejszej odprzedaży, w terminie jednego roku od dnia ich nabycia, zakupu lub pozyskania w innej formie,
• występują ograniczenia w sprawowaniu kontroli lub współkontroli nad jednostką, które wyłączają swobodne dysponowanie jej aktywami, w tym wypracowanym przez tę jednostkę zyskiem netto, lub które wyłączają sprawowanie kontroli nad organami kierującymi tą jednostką.

Konsolidacją można nie obejmować jednostki zależnej lub współzależnej niebędącej spółką handlową, jeżeli dane finansowe tej jednostki są nieistotne dla realizacji obowiązku określonego w art. 4 ust. 1 ustawy o rachunkowości.