Jednolity Plik Kontrolny biuro rachunkowe Lódź

JPK, Jednolity Plik Kontrolny – polski odpowiednik SAF-T, Standard Audit File for Tax.

JPK został wprowadzony ustawą z 10 września 2015 r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa. Wymóg przekazywania JPK dla dużych firm wszedł w życie 1 lipca 2016. Mali i średni przedsiębiorcy do końca czerwca 2018 będą przekazywać JPK fakultatywnie. Od lipca 2018 r. każdy przedsiębiorca, prowadzący księgi podatkowe przy użyciu programów komputerowych, będzie objęty obowiązkiem przekazywania danych w postaci JPK. Przygotowanie JPK wymaga wyposażenia systemów księgowych podatników w funkcje umożliwiające wytworzenie takiego pliku. W niektórych przypadkach konieczna jest również modyfikacja zasad prowadzenia ksiąg oraz sposobu dokumentowania transakcji handlowych.

SAF-T został opracowany przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD). Po raz pierwszy został przyjęty przez Portugalię, następnie przez Francję, Niemcy, Luksemburg i Austrię.

W skład JPK wchodzą następujące pliki:

• JPK_KR – z danymi z ksiąg rachunkowych
• JPK_WB – z danymi z wyciągów bankowych
• JPK_MAG – z danymi z magazynów
• JPK_VAT – z danymi z ewidencji zakupu i sprzedaży VAT
• JPK_FA – z danymi o fakturach VAT
• JPK_PKPIR – z danymi z podatkowej księgi przychodów i rozchodów
• JPK_EWP – z danymi z ewidencji przychodów

JPK ma postać plików XML. Schematy XSD publikuje Ministerstwo Finansów na stronie internetowej.

Kto i od kiedy wysyła JPK

	Firmy
	Duże	Średnie i małe	Mikro
Cyklicznie (co miesiąc) JPK_VAT	1 lipiec 2016	1 lipiec 2018	1 lipiec 2018
Na żądanie pozostałe typy JPK	1 lipiec 2016	1 styczeń 2017	1 lipiec 2018

Jednostka stowarzyszona biuro rachunkowe Lódź

Jednostka stowarzyszona – rozumie się przez to jednostkę będącą spółką handlową lub podmiotem utworzonym i działającym zgodnie z przepisami obcego prawa handlowego, w której znaczący inwestor posiada zaangażowanie w kapitale, oraz na którą wywiera znaczący wpływ.

Inne wartości niematerialne i prawne biuro rachunkowe Lódź

Inne wartości niematerialne i prawne - nabyte przez jednostkę, nadające się do gospodarczego wykorzystania, prawa majątkowe przeznaczone do używania na potrzeby jednostki, a w szczególności:

• autorskie prawa majątkowe, prawa pokrewne, licencje, koncesje
• prawa do wynalazków, patentów, znaków towarowych, wzorów użytkowych i zdobniczych,
• know-how, czyli wiedza technologiczna.

Żeby nabyte prawa majątkowe zaliczyć do wartości niematerialnych i prawnych, przewidywany okres użytkowania w danej firmie powinien być dłuższy niż 12 miesięcy.

Faktura VAT RR biuro rachunkowe Lódź

Faktura VAT RR – faktura dokumentująca nabycie produktów rolnych przez czynnego podatnika VAT od dostawcy, który jest rolnikiem ryczałtowym zwolnionym od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Faktura VAT RR jest wystawiana przez nabywcę towarów, w dwóch egzemplarzach. Oryginał otrzymuje dostawca, a kopię nabywca. Faktura VAT RR zawiera m.in. dane dostawcy i nabywcy, informacje o produktach rolnych będących przedmiotem transakcji wraz z określeniem ich wartości, stawkę zryczałtowanego zwrotu podatku oraz podpisane oświadczenie dostawcy produktów rolnych w brzmieniu:

Oświadczam, że jestem rolnikiem ryczałtowym zwolnionym od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Szczegółowe procedury dotyczące rolników ryczałtowych zawierają art.115, 116, 117 i 118 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U.Nr 54. poz.535 ze zm.). Stawka podatku na dostawy produktów rolnych wynosi 7% (od 01.01.2011 do 31.12.2013, po tym okresie 6,5%, zmianę stawki ogłoszono w ustawie z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej, Dz.U.Nr 238 poz. 1578), w zamyśle ustawodawcy ma być to częściowy zwrot (rekompensata) podatku za nabywane i opodatkowane środki produkcji wykorzystywane do produkcji produktów rolnych. Nabywca dolicza 7% VAT do ceny uzgodnionej z rolnikiem ryczałtowym, wystawia fakturę RR, jeśli płaci gotówką to nie ma prawa odliczenia podatku naliczonego. Jeśli zobowiązanie wynikające z faktury RR jest zapłacone przelewem na konto rolnika ryczałtowego w terminie nie później niż 14 dni (chyba że rolnik zawarł umowę z podmiotem i określił inny termin), nabywca będzie mógł odliczyć VAT naliczony w miesiącu, w którym dokonano zapłaty.

Glówny księgowy biuro rachunkowe Lódź

Główny księgowy to osoba odpowiedzialna za prowadzenie rachunkowości w przedsiębiorstwie. Zazwyczaj główny księgowy jest zwierzchnikiem pozostałych księgowych w przedsiębiorstwie, a w szczególności księgowych prowadzących rachunkowość finansową (statutową). W prawie polskim nie występuje wymóg posiadania głównego księgowego przez przedsiębiorstwo. Funkcja ta, historycznie bardzo wysoko umiejscowiona w strukturze zarządzania, traci coraz bardziej na znaczeniu, zastępowana przez funkcję kontrolera, skoncentrowaną znacznie bardziej na kontroli kosztów i wykonaniu budżetów. W wielu przedsiębiorstwach funkcja głównego księgowego zdegradowana została do prowadzenia jedynie rachunkowości statutowej, wynikającej z przepisów prawa, podczas gdy rachunkowość zarządcza oraz raportowanie konsolidacyjne spółki, będącej częścią grupy kapitałowej, prowadzone są przez kontrolera oraz w krajach nierozwiniętych przez dyrektora finansowego.

Stanowisko głównego księgowego istnieje również w jednostkach sektora finansów publicznych.

Grupa kapitalowa biuro rachunkowe Lódź

Grupa kapitałowa – struktura łącząca, której elementami są samodzielne prawnie podmioty gospodarcze w postaci spółek kapitałowych. W przypadku struktur tego rodzaju relacje podporządkowania mają charakter kapitałowy, tzn. wynikają z posiadania przez podmiot nadrzędny udziałów lub akcji w podmiotach podporządkowanych. W grupie kapitałowej wyróżnia się: spółkę dominującą (spółkę-matkę) i spółki podporządkowane, które są kontrolowane przez spółkę dominującą (spółki-córki).

Grupa kapitałowa jest w Polsce konstrukcją mającą umocowanie i definicję prawną, m.in. na gruncie ustawy o rachunkowości oraz ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Grupa kapitałowa sporządza skonsolidowane sprawozdanie finansowe o zawartości zgodnej z przepisami ustawy o rachunkowości.

Podatkowa grupa kapitałowa to pojęcie istniejące w prawie podatkowym. Może ona być podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych po spełnieniu warunków określonych w ustawie. Najważniejsze to:

• minimalna przeciętna wartość kapitału zakładowego, jaka przypada na każdą ze spółek, ma być nie mniejsza niż 1 000 000 PLN,
• spółka dominująca posiada bezpośredni 95% udział w kapitale zakładowym lub w tej części kapitału zakładowego spółek córek,
• spółki zależne nie posiadają udziałów w kapitale innych spółek tworzących grupę,
• w spółkach nie występują zaległości we wpłatach podatków stanowiących dochód budżetu państwa,
• spółki zawarły umowę w formie aktu notarialnego o utworzeniu na okres co najmniej 3 lat podatkowych podatkowej grupy kapitałowej.

Grupa kapitałowa spełniająca ustawowe wymogi, po zarejestrowaniu przez urząd skarbowy, staje się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Instrument kapitalowy biuro rachunkowe Lódź

Instrument kapitałowy – poprzez pojęcie "instrumentu kapitałowego" rozumie się przez to kontrakty, z których wynika prawo do majątku jednostki, pozostałego po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wszystkich wierzycieli, a także zobowiązanie się jednostki do wyemitowania lub dostarczenia własnych instrumentów kapitałowych, a w szczególności udziały, opcje na akcje własne lub warranty.

Inwentaryzacja biuro rachunkowe Lódź

Inwentaryzacja – ogół czynności rachunkowych zmierzających do sporządzenia szczegółowego spisu z natury składników majątkowych i źródeł ich pochodzenia na określony dzień. Inwentaryzacja polega na ustaleniu za pomocą spisu faktycznego stanu wszystkich rzeczowych i pieniężnych składników majątkowych, jak też wyjaśnienie różnic pomiędzy stanem stwierdzonym podczas inwentaryzacji (rzeczywistym) a stanem wynikającym z ewidencji księgowej.

Różnice te wynikają głównie z dwóch następujących powodów:

1. zmiany naturalnych cech przedmiotów, których nie można ustalić na podstawie dowodów (ulatnianie się, wysychanie, niedokładny pomiar przyjęcia i wydania materiałów masowych, przeterminowanie zapasów, zmiany mody itp.);
2. błędów i nadużyć popełnionych przez pracowników w ewidencji księgowej (omyłki liczbowe w dokumentacji i zapisach), pomyłki w przyjmowaniu i wydawaniu rzeczowych składników majątku, kradzieże i nadużycia.

Głównym celem inwentaryzacji jest ustalenie rzeczywistego stanu aktywów i pasywów. W szczególności sprowadza się to do:

• uzgodnienia zapisów księgowych ze stanem rzeczywistym,
• rozliczenia osób materialnie odpowiedzialnych za powierzony im majątek,
• dokonania oceny przydatności gospodarczej składników majątku objętych spisem,
• przeciwdziałania stwierdzonym w czasie spisu nieprawidłowościom w gospodarce składnikami majątku (nadmierna ilość, niechodliwość).

Zgodnie z obowiązującymi przepisami, inwentaryzacja dotyczy następujących czynności:

• przeprowadzenia spisu z natury wszystkich składników majątkowych pozostających w dyspozycji jednostki gospodarczej,
• wyceny wartości spisanych składników,
• uzyskania od kontrahentów jednostki gospodarczej pisemnych informacji o stanie jej środków pieniężnych na rachunkach bankowych, o stanie zaciągniętych kredytów bankowych, należnościach i zobowiązaniach oraz stanie własnych składników majątku powierzonych kontrahentom,
• porównania danych ewidencyjnych niektórych składników z odpowiednimi dokumentami, np. stanem posiadanych gruntów,
• ustalenia i wyjaśnienia przyczyn ilościowych niedoborów i szkód,
• postawienia i umotywowania wniosków o sposobie rozliczenia różnic inwentaryzacyjnych,
• wskazania sposobów usunięcia nieprawidłowości w gospodarce majątkiem jednostki.

Rozróżnia się następujące rodzaje inwentaryzacji:

• spis z natury – dokonywany przez członków komisji inwentaryzacyjnej, na podstawie bezpośrednich obserwacji i pomiarów środków majątkowych w jednostce gospodarczej. Obejmuje możliwe do obejrzenia środki trwałe, rzeczowe składniki majątku obrotowego, środki pieniężne w kasie, papiery wartościowe. Zgodnie z art. 26 ustawy o rachunkowości inwentaryzacją drogą spisu z natury obejmuje się również znajdujące się w jednostce składniki aktywów, będące własnością innych jednostek, powierzone jej do sprzedaży, przechowania, przetwarzania lub używania, powiadamiając te jednostki o wynikach spisu. Obowiązek ten nie dotyczy jednostek świadczących usługi pocztowe, transportowe, spedycyjne i składowania.
• uzgadnianie sald z kontrahentami – obejmuje stan środków pieniężnych na rachunkach bankowych, pożyczki i kredyty, należności, zobowiązania.
• weryfikacja stanu ewidencyjnego – dotyczy aktywów i pasywów, których stanu nie można ustalić przez spis inwentaryzacyjny lub uzgodnienie sald z kontrahentami. Dotyczy to w szczególności gruntów rolnych, należności i zobowiązań publicznoprawnych i innych składników niemożliwych do obejrzenia.

Inwentaryzację środków majątkowych i źródeł ich pochodzenia w jednostce gospodarczej przeprowadza się co najmniej raz w każdym roku obrotowym, najczęściej na ostatni dzień roku obrotowego.

Za poprawne i terminowe przeprowadzenie inwentaryzacji odpowiedzialność ponosi kierownik jednostki.

Inwentaryzacja powinna być tak zorganizowana, by normalna działalność jednostki gospodarczej nie została przerwana.

Spis z natury powinien zostać poddany wyrywkowej kontroli przez przewodniczącego komisji inwentaryzacyjnej.

Inwentaryzacja może być przeprowadzana ręcznie lub za pomocą narzędzi informatycznych, wspomaganych przez sprzęt elektroniczny. Identyfikacja poszczególnych elementów majątku metodą automatyczną wykorzystuje znakowanie i odczyt za pomocą kodów kreskowych oraz znaczników RFID. Dane zidentyfikowane przez czytniki i kolektory przetwarzane są przez oprogramowanie współpracujące z bazami danych. Narzędzia wspomagające automatyczną inwentaryzację:

• oprogramowanie do zarządzania majątkiem,
• drukarka etykiet,
• czytniki kodów kreskowych,
• kolektory danych,
• kod kreskowy,
• tagi RFID.

Inwestycja krótkoterminowa biuro rachunkowe Lódź

Inwestycje krótkoterminowe – inwestycje w aktywa posiadające termin wymagalności krótszy niż 12 miesięcy (licząc od dnia bilansowego) albo przeznaczone do obrotu w ciągu najbliższych 12 miesięcy. Ich celem jest osiągnięcie korzyści ekonomicznych wynikających z przyrostu wartości tych aktywów, uzyskania z nich przychodów (np. odsetek, dywidend) lub innych pożytków.

W ujęciu bilansowym inwestycje krótkoterminowe są podkategorią aktywów obrotowych, do których zalicza się krótkoterminowe aktywa finansowe ( w tym m.in. akcje, udziały, pożyczki, środki pieniężne) oraz inne inwestycje krótkoterminowe.

Tanie uslugi księgowe biuro rachunkowe Lódź

2x2 Biuro Rachunkowe obsługa księgowa podmiotów gospodarczych z Łodzi, Aleksandrowa, Konstantynowa, Zgierza i okolic
http://www.2x2.com.pl/
Kontakt z biurem rachunkowym
http://www.2x2.com.pl/kontakt/
Oferowane usługi księgowe przez biuro rachunkowe
http://www.2x2.com.pl/uslugi-ksiegowe/
Mapad dojazdu do biura rachunkowego
http://www.2x2.com.pl/dojazd/
Cennik biura rachunkowego
http://www.2x2.com.pl/cennik/

Kalkulacja biuro rachunkowe Lódź

Kalkulacja (łac. calculatio - obliczenie) - jest to ustalenie kosztu jednostkowego wytworzonego produktu, dostarczenie informacji o wysokości poniesionych kosztów oraz o wysokości poszczególnych kosztów w całości (układ kalkulacyjny kosztów). Kalkulacja stanowi istotny etap prowadzenia rachunku kosztów.

Wśród jej rodzajów wyróżniamy kalkulację: ofertową, wstępną, wynikową, kosztu częściowego oraz kosztu pełnego.

Metody kalkulacji kosztów:

• doliczeniowa
  • asortymentowa
  • zleceniowa
• podziałowa
  • prosta
  • współczynnikowa
  • odjemna
  • fazowa (procesowa)
    • półfabrykatowa
    • bezpółfabrykatowa
• jednostopniowa
• wielostopniowa
  • procesowa
  • fazowa

Faktura biuro rachunkowe Lódź

Faktura – dokument sprzedaży, rodzaj rachunku zawierającego szczegółowe dane o transakcji:

• dane identyfikujące dokument: numer, data wystawienia
• strony kupna-sprzedaży: sprzedawca i nabywca
• specyfikacja przedmiotu transakcji: nazwa towaru lub usługi, liczba, cena, wartość
• dane do rozliczenia obowiązujących podatków
• podsumowanie: cyframi i słownie
• informacja o uzgodnionych terminach i formie zapłaty
• informacje dodatkowe: sposób odbioru, miejsce dostawy i inne
• podpisy uczestników transakcji (obecnie w Polsce wymagane wyłącznie w przypadku faktury VAT RR, wystawianej w transakcjach z rolnikami ryczałtowymi).

Faktura VAT – szczególny rodzaj rachunku wystawiany przez podatników podatku VAT, podlegający osobnym przepisom.

Zgodnie z obowiązującym w Polsce prawem, faktura taka powinna zawierać przynajmniej:

• nazwy i adresy sprzedawcy i nabywcy oraz ich numery NIP
• miesiąc dokonania sprzedaży oraz datę wystawienia dokumentu
• numer kolejny faktury
• nazwę towaru lub usługi (przedmiotu transakcji)
• jednostkę miary i liczbę sprzedanych towarów lub rodzaj wykonanych usług
• cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto)
• wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto)
• stawki podatku
• sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku, zwolnionych z podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu
• kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku
• wartość sprzedaży towarów lub wykonanych usług wraz z kwotą podatku (wartość sprzedaży brutto), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku, zwolnionych z podatku lub niepodlegających opodatkowaniu
• kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem (brutto), wyrażoną cyframi.

Faktura powinna być wystawiona przynajmniej w dwóch egzemplarzach. Obecnie nie obowiązuje już rozróżnienie na „oryginał” i „kopię” faktury.

Tradycyjnie faktura wystawiana jest na papierze, jednak w pewnych okolicznościach dopuszczona jest postać elektroniczna (e-faktura).

Faktura elektroniczna (e-faktura) to dokument elektroniczny, który zgodnie z rozporządzeniem ministra finansów z dnia 14 lipca 2005 roku w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, zrównuje się prawnie z fakturą tradycyjną, czyli papierową. Od 01.01.2011 obowiązuje nowe Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17.12.2010 w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasad ich przechowywania oraz trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej (Dz. U. z 2010 r. Nr 249, poz. 1661). Rozporządzenie to jest bardziej liberalne niż poprzednie, ponieważ pozostawia podatnikowi swobodę w zakresie sposobu zapewnienia autentyczności i integralności e-faktury.

Za pomocą e-faktury można rozliczać się z fiskusem tak samo jak przy użyciu faktury tradycyjnej. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego faktura przesłana w formie elektronicznej, a następnie wydrukowana u odbiorcy nadal może być traktowana jako faktura tradycyjna (papierowa) i nie musi spełniać wymagań dla faktury elektronicznej.

Podstawowym warunkiem stosowania faktur w formie elektronicznej jest uzyskanie wcześniejszej akceptacji od kontrahentów. Akceptacja nie musi być zawarta w dokumentacji firmy, nie trzeba też o niej informować urzędu skarbowego. Opłacenie pierwszej e-faktury przez kontrahenta uznawane jest za wyrażenie zgody na elektroniczną wersję faktur. Wystawianie i przesyłanie e-faktur można rozpocząć następnego dnia po dokonaniu akceptacji przez odbiorcę. Z akceptacją e-faktur ściśle wiąże się też utrata prawa do ich wystawiania. Podatnik traci prawo do stosowania faktur elektronicznych (w przypadku cofnięcia akceptacji przez odbiorcę faktury) od dnia następującego po dniu, w którym otrzymał powiadomienie od odbiorcy o wycofaniu akceptacji.

Faktura pro forma – dokument będący zapowiedzią lub propozycją faktury (zwykle faktury VAT). Nie jest dokumentem księgowym.

Obowiązek dokumentacji operacji gospodarczych przy pomocy faktur definiuje ustawa z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług (z późniejszymi zmianami), która popularnie zwana jest ustawą o VAT.

Zasady wystawiania faktur reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur (Dz. U. z 2013 r. poz. 1485). Wcześniej zasady te zawierały przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 68, poz. 360). Jeszcze wcześniej obowiązywało rozporządzenie Ministra Finansów z 28 listopada 2008 w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2008 r. Nr 212, poz. 1337).

Ewidencja podatkowa biuro rachunkowe Lódź

Ewidencja podatkowa – ewidencja prowadzona dla celów podatkowych i służących ustaleniu rzeczywistej wielkości obciążenia podatkowego. Rodzaj prowadzonej ewidencji podatkowej zależny jest od formy opodatkowania przedsiębiorcy:

Pełna księgowość:

• ewidencja wszystkich zdarzeń gospodarczych
• ewidencja środków trwałych
• ewidencja wartości niematerialnych i prawnych

Księga przychodów i rozchodów

• ewidencja środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych
• ewidencja wyposażenia
• inne karty przychodów pracowników ( pracodawcy )
• książka kontroli
• ewidencja kupna i sprzedaży wartości dewizowych ( kantory)
• ewidencja pożyczek i rzeczy zastawionych ( lombardy )
• ewidencja sprzedaży ( klienci biur rachunkowych )
• ewidencja przebiegu pojazdu

Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych

• ewidencja przychodów
• wykaz środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych
• ewidencja wyposażenia
• imienne karty przychodów pracowników ( pracodawcy )
• książka kontroli

Karta podatkowa

• imienne karty przychodów pracowników ( pracodawcy )
• książka kontroli

Efekt dźwigni finansowej biuro rachunkowe Lódź

Efekt dźwigni finansowej (ang. financial leverage effect) – podniesienie lub obniżenie stopy zwrotu z kapitału własnego (ROE) na skutek zastosowania długu (kapitału obcego) jako źródła finansowania działalności gospodarczej, w porównaniu do wariantu finansowania opartego jedynie o kapitał własny.

Może być pozytywny (dodatni), jak i negatywny (ujemny) – ten drugi przypadek często określany jest jako maczuga finansowa. Uzyskanie dodatniego efektu dźwigni finansowej, wyrażającego się wzrostem stopy zwrotu z kapitału własnego przedsiębiorstwa, dzięki wykorzystywaniu obcych źródeł kapitału, uzależnione jest jednak od spełnienia łącznie dwóch podstawowych warunków.

Po pierwsze, dodatni efekt wystąpi jedynie wówczas, gdy rentowność całego kapitału (własnego i obcego) przedsiębiorstwa obliczona jako stosunek zysku operacyjnego do łącznej wartości kapitału będzie wyższa od stopy oprocentowania długu (kapitału obcego):

Zysk operacyjny / Kapitał całkowity * 100% > k_D

gdzie:

k_D – jest to stopa oprocentowania długu, zaś przez kapitał całkowity rozumiemy sumę kapitału obcego i własnego.

W przeciwnym razie zysk operacyjny wypracowany przez kapitał obcy będzie niższy od kwoty odsetek (kapitał obcy nie zarobi więc na siebie), a dodatkowo należne odsetki mogą pochłonąć część zysku operacyjnego wypracowanego przez kapitał własny, obniżając tym samym jego rentowność. Stąd płynie wniosek, że neutralność działania efektu dźwigni finansowej uzyskamy, gdy:

Zysk operacyjny / Kapitał całkowity * 100% = k_D

Drugim warunkiem zapewniającym wystąpienie dodatniego efektu dźwigni finansowej jest zachowanie właściwej, optymalnej struktury finansowania (odpowiedniego udziału kapitału obcego w całości źródeł finansowania zapewniającego najniższy koszt kapitału). Zbyt wysoki udział długu w strukturze finansowania firmy może bowiem spowodować wzrost ryzyka bankructwa, którego źródłem może być zarówno brak możliwości zrolowania długu w terminach jego wymagalności, jak i trudności w spłacie wysokich kosztów finansowych (odsetkowych). W przypadku, gdy wysokie koszty odsetkowe są wyższe od wypracowywanego przez kapitał całkowity zysku operacyjnego, zgodnie ze wzorem na stopień dźwigni finansowej (ang. Degree of Financial Leverage) w mianowniku mamy wartość ujemną, w liczniku nadal dodatnią i w konsekwencji DFL przyjmuje wartość ujemną:

DFL = Z_operbaz / Z_operbaz - O

gdzie:

DFL – stopień dźwigni finansowej

Z_operbaz – poziom zysku operacyjnego według stanu bazowego tzn. według stanu bieżącego (teraźniejszego)

O – kwota odsetek od kapitału obcego.

W konsekwencji sytuacja taka doprowadzi do wystąpienia efektu negatywnego (maczugi finansowej).