EBITDA

EBITDA (ang. earnings before interest, taxes, depreciation and amortization) – zysk operacyjny przedsiębiorstwa przed potrąceniem odsetek od zaciągniętych zobowiązań oprocentowanych (kredytów, obligacji), podatków, amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych (ang. amortization) oraz amortyzacji (deprecjacji) rzeczowych aktywów trwałych (ang. depreciation).

EBITDA = przychody – koszty operacyjne bez amortyzacji i deprecjacji

lub

EBITDA = wynik operacyjny + deprecjacja rzeczowych aktywów trwałych + amortyzacja wartości niematerialnych i prawnych

EBITA biuro rachunkowe Lódź

EBITA (ang. earnings before interest, taxes and amortization) – zysk operacyjny przedsiębiorstwa przed potrąceniem odsetek od zaciągniętych zobowiązań oprocentowanych (kredytów, obligacji), podatków oraz amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych.

Można go obliczyć dodając do zysku operacyjnego wartość amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych. Amortyzacja rzeczowych aktywów trwałych nie jest wliczana w EBITA, gdyż w języku angielskim termin amortization odnosi się wyłącznie do amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych, a amortyzację rzeczowych aktywów trwałych nazywa się terminem depreciation. Oba rodzaje amortyzacji w rozumieniu języka angielskiego obejmuje EBITDA.

EAT biuro rachunkowe Lódź

EAT (ang. earnings after taxes) – zysk przedsiębiorstwa uwzględniający wszelkie koszty i po zapłaceniu podatku dochodowego. Odpowiednik zysku netto.

E-faktura biuro rachunkowe Lódź

E-faktura (faktura elektroniczna) – dokument elektroniczny mający cechy faktury.

W Polsce rozporządzenie ministra finansów z dnia 14 lipca 2005 roku w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej zrównało e-fakturę z fakturą tradycyjną, papierową. Od 1 stycznia 2011 obowiązuje rozporządzenie z dnia 17 grudnia 2010 w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasad ich przechowywania oraz trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej (Dz. U. z 2010 r. Nr 249, poz. 1661), bardziej liberalne niż poprzednie, ponieważ pozostawia podatnikowi swobodę w zakresie sposobu zapewnienia autentyczności i integralności e-faktury.

Za pomocą e-faktury można rozliczać się tak samo jak przy użyciu faktury tradycyjnej. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego faktura przesłana w formie elektronicznej, a następnie wydrukowana u odbiorcy nadal może być traktowana jako faktura tradycyjna (papierowa) i nie musi spełniać wymagań dla faktury elektronicznej.

Stosowanie e-faktury ma wiele zalet:

1. oszczędność – w porównaniu z tradycyjną fakturą odpadają koszty przesyłki pocztowej,
2. terminowość oraz bezpieczeństwo przesyłki – w porównaniu z tradycyjną fakturą znika ryzyko niedostarczenia faktury,
3. wygoda przechowywania – faktura elektroniczna nie zajmuje tyle miejsca co faktura papierowa, poza tym można ją przejrzeć w dowolnej chwili (na swoim komputerze lub wysyłając zapytanie do jej wystawcy).

Podstawowym warunkiem stosowania faktur w formie elektronicznej jest uzyskanie wcześniejszej akceptacji od kontrahentów. Wystawianie i przesyłanie e-faktur można rozpocząć następnego dnia po dokonaniu akceptacji przez odbiorcę. Z akceptacją e-faktur ściśle wiąże się też utrata prawa do ich wystawiania. Podatnik traci prawo do stosowania faktur elektronicznych (w przypadku cofnięcia akceptacji przez odbiorcę faktury) od dnia następującego po dniu, w którym otrzymał powiadomienie od odbiorcy o wycofaniu akceptacji.

Faktury elektroniczne można korygować i wystawiać ich duplikaty. Powinny mieć one co do zasady formę elektroniczną. Wyjątkowo w przypadku przeszkód formalnych lub technicznych, uniemożliwiających wystawienie i wysłanie tych dokumentów w formie elektronicznej, dopuszcza się wystawienie dokumentu papierowego (na przykład gdy kontrahent cofnie akceptację).

E-faktury powinny być przechowywane przez ich wystawcę oraz odbiorcę w formacie, w którym zostały przesłane, w sposób gwarantujący autentyczność ich pochodzenia i integralność ich treści, jak również ich czytelność przez cały okres ich przechowywania. E-faktury przechowuje się tak długo jak papierowe, to jest do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Podatnik ma obowiązek:

• umożliwić organom podatkowym oraz organom kontroli skarbowej natychmiastowy (bez zwłoki), pełny (bez wyjątków) i ciągły (bez przerw) dostęp drogą elektroniczną do faktur
• umożliwić udokumentowany pobór i odczyt e-faktur przez te organy (czyli np. udostępnić komputer, ewentualnie łącze do internetu, i oprogramowanie niezbędne dla obsługi e-faktur)
• udostępnić tym organom dane dotyczące autentyczności pochodzenia i integralności treści każdej faktury przesłanej w formie elektronicznej (np. informacje dotyczące certyfikatów).

Dla kontroli podatnik powinien przechowywać również:

• oświadczenia o akceptacji odbiorcy faktury na otrzymywanie faktur drogą elektroniczną,
• dowody dopełnienia obowiązków informacyjno-zgłoszeniowych wobec naczelnika urzędu skarbowego oraz naczelnika urzędu celnego,
• dowody na istnienie przeszkód formalnych lub technicznych w skorygowaniu e-faktury drogą elektroniczną w sytuacji, gdy do e-faktury wystawiono korektę papierową,
• dokumentację dotyczącą bezpiecznego podpisu elektronicznego lub wymiany danych elektronicznych EDI dotyczącą podatnika i jego kontrahenta.

Faktury elektroniczne w Polsce w 2007 roku były stosowane w niewielkim zakresie – 7% nabywców otrzymywało, a 3% sprzedawców wysyłało tego typu rozliczenia. W krajach UE, które zrezygnowały z bezpiecznego podpisu elektronicznego, e-faktury są wykorzystywane w znacznie większym stopniu – w Danii ponad 2/3 wszystkich faktur w obrocie to faktury elektroniczne OIOXML, Szwecja i Finlandia dzięki przejściu administracji publicznej na fakturowanie elektroniczne spodziewają się oszczędności rzędu 365 milionów euro rocznie.

Dźwignia operacyjna biuro rachunkowe Lódź

Dźwignia operacyjna – jest miarą wpływu zmian wartości przychodów netto ze sprzedaży na zysk operacyjny przedsiębiorstwa. Zysk operacyjny przedsiębiorstwa jest różnicą pomiędzy przychodami netto ze sprzedaży a kosztami operacyjnymi, obejmującymi zarówno koszty stałe, jak i koszty zmienne.

Koszty stałe nie zależą od skali działalności przedsiębiorstwa, czyli kształtują się w poszczególnych okresach (w krótkim i średnim terminie) na niezmiennym poziomie, niezależnie od zmian wielkości przychodów netto ze sprzedaży. W przeciwieństwie do nich koszty zmienne zwiększają się wraz ze wzrostem działalności produkcyjnej, usługowej czy handlowej. Do kosztów zmiennych w przypadku działalności produkcyjnej można zaliczyć m.in. koszty surowców, materiałów, energii zużytych w procesie produkcyjnym. Z kolei kosztami stałymi mogą być m.in. czynsze dzierżawne, pensje pracowników (w części nie powiązanej z wielkością produkcji), stałe opłaty licencyjne lub koszty konserwacji.

Można wykazać, że wyższy udział kosztów stałych w kosztach operacyjnych ogółem (wynikający z wyższego udziału aktywów trwałych w aktywach ogółem), przy innych warunkach niezmienionych, powoduje osiągnięcie wyższej dźwigni operacyjnej przez przedsiębiorstwo. Oznacza to wyższą wrażliwość zysków operacyjnych na zmiany wielkości przychodów netto ze sprzedaży (procentowy wzrost lub spadek zysku operacyjnego jest wyższy niż procentowy wzrost lub spadek przychodów netto ze sprzedaży).

Efekt dźwigni operacyjnej można wyrazić następującą formułą:

Δ Zysku operacyjnego = Δ Przychodów ze sprzedaży netto * DOL

gdzie:

DOL to stopień dźwigni operacyjnej (ang. Degree of Operational Leverage), który określamy wzorem:

DOL = (Przychody ze sprzedaży netto - Koszty zmienne) / (Przychody ze sprzedaży netto - Koszty zmienne - Koszty stałe)

Stopień dźwigni operacyjnej równy np. 3 oznacza, że wzrost przychodów ze sprzedaży o 1% powoduje wzrost zysku operacyjnego o 3%. Natomiast spadek przychodów ze sprzedaży o 1% skutkuje spadkiem wyniku operacyjnego o 3%.

Dzień bilansowy biuro rachunkowe Lódź

Dzień bilansowy – zgodnie z ustawą o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. jest to dzień, na który jednostka sporządza sprawozdanie finansowe (najczęściej dniem tym jest 31 grudnia, gdy rok obrotowy pokrywa się z rokiem kalendarzowym).

Dzialalność operacyjna biuro rachunkowe Lódź

Działalność operacyjna – działalność związana z bezpośrednim wytwarzaniem towarów lub świadczeniem usług. Jest to zespół działań (funkcji przedsiębiorstwa) związanych z przetwarzaniem zasobów w wyniki rzeczowe, tzn. produkty (wyroby/usługi).

Działalność operacyjna przedsiębiorstwa interpretowana jest dwojako:

• w węższym zakresie - jako zespół funkcji podstawowych przedsiębiorstwa (często bez sprzedaży),
• w szerszym zakresie - jako zespół funkcji podstawowych i pomocniczych przedsiębiorstwa.

Pojęcie działalności operacyjnej przedsiębiorstwa wprowadzone zostało do teorii i praktyki zarządzania przedsiębiorstwem jako uogólnienie jego działalności produkcyjnej i usługowej. Określenie działalność operacyjna pochodzi od słowa operacje, oznaczającego transformację zasobów na wyniki użyteczne w postaci produktów. Nie należy rozumieć pod tym określeniem działalności bieżącej – dla takiej działalności właściwym jest określenie działalność operatywna.

Według ustawy o rachunkowości z dnia 29 września 1994 roku przez działalność operacyjną rozumie się podstawowy rodzaj działalności jednostki oraz inne rodzaje działalności, niezaliczone do działalności inwestycyjnej (lokacyjnej) lub finansowej. (art. 48b, ust. 3, pkt. 1).

Dzialalność inwestycyjna biuro rachunkowe Lódź

Działalność inwestycyjna – działalność przedsiębiorstwa, której przedmiotem jest zakup lub sprzedaż rzeczowych aktywów trwałych (środków trwałych, środków trwałych w budowie), wartości niematerialnych i prawnych, długoterminowych inwestycji (w tym inwestycji w nieruchomości i prawa), krótkoterminowych aktywów finansowych (z wyjątkiem środków pieniężnych i ich ekwiwalentów) oraz związane z nią pieniężne koszty i korzyści.

Stanowi jeden z trzech podstawowych rodzajów działalności prowadzonej przez przedsiębiorstwo – obok działalności operacyjnej i finansowej.

Według ustawy o rachunkowości z dnia 29 września 1994 roku:

Przez działalność inwestycyjną (lokacyjną) rozumie się nabywanie lub zbywanie składników aktywów trwałych i krótkoterminowych aktywów finansowych oraz wszystkie z nimi związane pieniężne koszty i korzyści. (art. 48b ust. 3 pkt 2).

W działalności inwestycyjnej przedsiębiorstwa wykazuje się m.in.:

• Wpływy:
  • ze sprzedaży środków trwałych, środków trwałych w budowie, wartości niematerialnych i prawnych,
  • z inwestycji w nieruchomości, wartości niematerialne i prawne oraz aktywa finansowe,
  • z tytułu zwrotu krótko- i długoterminowych pożyczek udzielonych innym jednostkom,
  • z tytułu zwrotu zaliczek dotyczących działalności inwestycyjnej,
  • z tytułu pochodnych instrumentów finansowych,
  • z tytułu pieniężnych korzyści dotyczących wyżej wymienionych składników np.: odsetki od lokat,
• Wydatki:
  • ze sprzedaży środków trwałych, środków trwałych w budowie, wartości niematerialnych i prawnych,
  • z inwestycji w nieruchomości, wartości niematerialne i prawne oraz aktywa finansowe,
  • z tytułu zwrotu krótko- i długoterminowych pożyczek udzielonych innym jednostkom,
  • z tytułu zwrotu zaliczek dotyczących działalności inwestycyjnej,
  • z tytułu pochodnych instrumentów finansowych,
  • z tytułu pieniężnych korzyści dotyczących wyżej wymienionych składników np.: odsetki od lokat.

Dzialalność finansowa biuro rachunkowe Lódź

Działalność finansowa – działalność przedsiębiorstwa, której przedmiotem jest pozaoperacyjne pozyskiwanie źródeł finansowania lub ich spłata (oraz związane z tym pieniężne koszty i korzyści), w wyniku których ulega zmianie wysokość i struktura wniesionego kapitału własnego oraz zadłużenia finansowego jednostki.

Działalność finansowa stanowi jeden z trzech z trzech podstawowych rodzajów działalności prowadzonej przez przedsiębiorstwo – obok działalności operacyjnej i inwestycyjnej.

Według ustawy o rachunkowości z dnia 29 września 1994 roku:

Przez działalność finansową rozumie się pozyskiwanie lub utratę źródeł finansowania [zmiany w rozmiarach i relacjach kapitału (funduszu) własnego i obcego w jednostce] oraz wszystkie z nimi związane pieniężne koszty i korzyści. (art. 48b, ust. 3, pkt. 3)

W działalności finansowej przedsiębiorstwa wykazuje się m.in.:

• Wpływy:
  • z wydania udziałów (akcji) i innych instrumentów kapitałowych oraz dopłat do kapitału,
  • z emisji długo- i krótkoterminowych dłużnych instrumentów finansowych,
  • zaciągnięcie kredytów i pożyczek (łącznie ze zrealizowanymi różnicami kursowymi),
  • pieniężne korzyści związane bezpośrednio z pozyskaniem kapitału.
• Wydatki:
  • płatności na rzecz właścicieli akcji lub udziałów jednostki z tytułu ich wykupu i zwrot dopłat do kapitału,
  • z tytułu podziału zysku, w tym z lat poprzednich,
  • spłata kredytów i pożyczek (łącznie ze zrealizowanymi różnicami kursowymi)
  • poniesione koszty na spłatę zobowiązań z tytułu umów leasingu finansowego,
  • zapłacone odsetki, prowizje bankowe i inne pieniężne koszty związane bezpośrednio z pozyskiwaniem kapitału.

Dowód księgowy biuro rachunkowe Lódź

Dowód księgowy − dokument będący podstawą dokonanego zapisu w księgach rachunkowych (np. faktura VAT).

Ustawa o rachunkowości wymaga, aby dowód księgowy zawierał:

• określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego
• określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej
• opis operacji gospodarczej, oraz jej wartość, w miarę możliwości określoną także w jednostkach naturalnych
• datę dokonania operacji, a także datę wystawienia dowodu (gdy sporządzono go pod inną datą)
• podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów
• stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania

Zgodnie z ustawą o rachunkowości, dowody księgowe powinny być:

• rzetelne - zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej
• kompletne
• wolne od błędów rachunkowych

Niedopuszczalne w dowodach księgowych jest dokonywanie wymazywania i przeróbek.

Wyróżnić można następujące rodzaje dowodów księgowych:

• zewnętrzne własne - przekazane w oryginale kontrahentowi
• zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów
• wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki

Podstawą do zapisów w księgach rachunkowych mogą być również dowody księgowe:

• zbiorcze - służące do dokonania łącznych zapisów kilku dowodów źródłowych, które muszą być wymienione w dowodzie zbiorczym
• korygujące
• zastępcze - wystawione do czasu otrzymania dowodu zewnętrznego obcego
• rozliczeniowe - ujmujące dokonane uprzednio zapisy według nowych kryteriów klasyfikacyjnych

Kontrola dowodów księgowych prowadzona jest przez głównego księgowego lub upoważnione przez niego osoby. Potwierdzeniem przeprowadzenia kontroli jest podpis osoby odpowiedzialnej. Wyróżnia się:

• Kontrolę merytoryczną, która polega na zbadaniu danych zwartych w dokumencie pod względem ich zgodności z rzeczywistością, zbadaniu celowości operacji gospodarczej z punktu widzenia gospodarczego, zbadaniu zgodności z przepisami prawnymi.
• Kontrolę formalno-rachunkową, która ma na celu wykrycie wszystkich błędów formalnych oraz rachunkowych.

Dokument księgowy, który zawiera braki lub nieprawidłowości zwracany jest do odpowiedniej komórki lub osoby odpowiedzialnej w celu dokonania odpowiednich korekt.

 Dowody księgowe przechowuje się w taki sposób aby zabezpieczyć je przed niedozwolonymi zmianami, nieupoważnionym rozpowszechnieniem, uszkodzeniem, zniszczeniem. Dowody księgowe przechowywane są w postaci oryginalnej, w określonym porządku w podziale na okresy sprawozdawcze.Mogę być przechowywane:

• w siedzibie firmy,
• poza siedzibą firmy, należy to zgłosić do właściwego urzędu skarbowego w terminie 15 dni od daty ich wydania, w razie kontroli trzeba zapewnić dostępność dokumentów podmiotowi kontrolującemu.

Dokumenty księgowe najczęściej przechowywane są przez okres 5 lat (wyłączając sprawozdania finansowe). Czas przechowywania dokumentów zależny jest od daty przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Dokumenty biuro rachunkowe Lódź

Dokument – rzeczowe świadectwo jakiegoś zjawiska sporządzone w formie właściwej dla danego czasu i miejsca.

Podział dokumentów:

1. Według sposobu sporządzenia, rozróżnia się dokumenty:
   • wizualne
     • piśmiennicze (np. rękopisy, druki, książki, czasopisma)
     • niepiśmiennicze (np. fotografie, plany, mapy, dzieła sztuki)
   • audialne (np. taśmy i płyty dźwiękowe)
   • audiowizualne (np. filmy)
2. Według wzajemnych odniesień dokumenty określa się jako:
   • pierwotne (w formie, jaką nadał im twórca)
   • wtórne, dokładnie odwzorowane (duplikat, odpis, kopia)
   • pochodne, zawierające informacje o dokumencie pierwotnym i jego zawartości.
3. W różnych okolicznościach pojęcie dokumentu może różnić się szczegółami interpretacyjnymi:
   • W nauce jest to przedmiot, który ilustruje lub uzasadnia pogląd naukowy. W naukach zajmujących się przeszłością, dokumentem może być rzecz, która w zamierzeniu twórcy (autora) niczego nie miała dokumentować; jest to tzw. dokument epoki.
   • W bibliotekoznawstwie jest to każde źródło informacji zapisane na nośniku materialnym, nadające się do wykorzystania w celach informacyjnych, badawczych lub jako dowód np. rękopis, druk, grafika, obiekt muzealny, dzieło sztuki itp.
   • W prawie to przedmiot stanowiący dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności, która może mieć znaczenie w sprawie lub fakty będące podstawą ustalenia stanu prawnego. Zwykle sporządzony w formie określonej przepisami i zaopatrzony w środki uwierzytelniające (podpisy, pieczęcie).
   • W administracji dokument urzędowy to sporządzone przez organ państwowy lub samorządowy wyrażenie woli, regulujące konkretną sprawę.
   • W rachunkowości to pismo dotyczące zmian w stanie majątkowym przedsiębiorstwa. Zadekretowany do zaksięgowania staje się dowodem księgowym.
   • W informatyce dokument oznacza określony typ pracy zapisywanej do pliku, czyli dokument binarny (dokument cyfrowy).
   • Według ustawy o ochronie informacji niejawnych: dokumentem jest każda utrwalona informacja niejawna, w szczególności na piśmie, mikrofilmach, negatywach i fotografiach, nośnikach do zapisów informacji w postaci cyfrowej i na taśmach elektromagnetycznych, także w formie mapy, wykresu, rysunku, obrazu, grafiki, fotografii, broszury, książki, kopii, odpisu, wypisu, wyciągu i tłumaczenia dokumentu, zbędnego lub wadliwego wydruku, odbitki, kliszy, matrycy i dysku optycznego, kalki, taśmy atramentowej, jak również informacja niejawna utrwalona na elektronicznych nośnikach danych.

 Rodzaje dokumentacji:

• aktowa
• techniczna
• geodezyjno-kartograficzna
• audiowizualna
• elektroniczna

Dokumenty tożsamości:

• legitymacja
  • szkolna
  • studencka
  • emeryta / rencisty
• dowód osobisty
• paszport

 Niektóre dokumenty nie będące dokumentami tożsamości:

• prawo jazdy
• książeczka wojskowa

Dlugoterminowe rozliczenia międzyokresowe biuro rachunkowe Lódź

Długoterminowe rozliczenia międzyokresowe – to rozliczenia, które trwają dłużej niż 12 miesięcy od dnia bilansowego i dotyczą np. kwoty zapłaconej z góry do rozliczenia w poszczególnych miesiącach (czynsz, podatki). Należą do aktywów trwałych.

Dieta prawo pracy biuro rachunkowe Lódź

Dieta za czas podróży służbowej – kwota należna pracownikowi odbywającemu z polecenia pracodawcy podróż służbową w ramach wykonywanej pracy, na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży.

 

Wysokość diet krajowych i zagranicznych w sferze budżetowej określa rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej. W pozostałych zakładach pracy określa je wewnętrzne prawo zakładowe. Nie mogą to być stawki niższe niż określone w rozporządzeniu. Zakład może jednak przyjąć wyższe kwoty. Jeśli przepisy wewnętrzne zakładu pracy nie określają wysokości diety, przyjmuje się wysokość określoną w rozporządzeniu.

Wysokość diet jest corocznie waloryzowana stosownie do planowanego wzrostu średniorocznego wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem przyjętego w ustawie budżetowej na dany rok. Od 1.01.2007 dieta za czas podróży na terenie kraju określona w rozporządzeniu wynosiła 23,00 zł. Od dnia 1 marca 2013 kwota ta została podniesiona do 30 zł. Wysokość diet zagranicznych uzależniona jest od kraju docelowego podróży i określona jest w załączniku do rozporządzenia.

 

Należność z tytułu diety obliczana jest za czas liczony od rozpoczęcia (wyjazd) do zakończenia (powrót) podróży.

Diety krajowe

• od 8 do 12 godzin – połowa diety
• ponad 12 godzin – pełna dieta
• za każdą następną rozpoczętą dobę:
  • do 8 godzin – połowa diety
  • ponad 8 godzin – pełna dieta

Diety zagraniczne

• do 8 godzin – 1/3 diety,
• ponad 8 do 12 godzin – 1/2 diety,
• ponad 12 godzin i za każdą pełną dobę podróży przysługuje dieta w pełnej wysokości

Diety w wysokości nieprzekraczającej limitu określonego w rozporządzeniu są wolne od podatku dochodowego i nie stanowią podstawy do naliczenia składek ZUS.

Dekretacja biuro rachunkowe Lódź

Dekretacja – zarządzenie odpowiedniej osoby, dotyczące zwłaszcza pism wpływających do komórki organizacyjnej, nadaje właściwy bieg dokumentacji wpływającej zgodnie z przyjętą instrukcją kancelaryjną lub innymi przepisami regulującymi obieg danego rodzaju dokumentów (np. księgowych).

Zgodnie z instrukcją kancelaryjną adnotacja umieszczana na piśmie (dokumencie) lub do niego dołączona, powinna wskazywać komórkę organizacyjną (osobę) odpowiedzialną za załatwienie danej sprawy. Może również określać sposób lub termin załatwienia sprawy.

Pisma przychodzące najpierw są rejestrowane a następnie przekazywane do dekretacji. W urzędzie administracji publicznej dekretacją zajmuje się kierownik urzędu lub wyznaczona przez niego osoba. Zadekretowane dokumenty przekazywane są następnie przez sekretariat do właściwych komórek organizacyjnych. Przesyłki zadekretowane do załatwienia przez komórkę organizacyjną mogą być przyjęte do załatwienia bezpośrednio przez kierownika komórki lub ponownie dekretowane innej osobie przy założeniu, że ponowna dekretacja nie może wprowadzać zmian w sposobie i terminie załatwienia sprawy. Zmiany może dokonać tylko dekretujący.

Sposób wykonania dekretacji jest zależny od obowiązującego w danej komórce organizacyjnej systemu kancelaryjnego. Dekretacje wykonane w systemie EZD (Elektroniczne Zarządzanie Dokumentacją) potwierdza się podpisem elektronicznym poprzez dołączenie danych identyfikujących imię, nazwisko i stanowisko osoby dokonującej tej czynności do dekretowanej treści.

Natomiast w systemie tradycyjnym dekretacji dokonuje się na przesyłkach w postaci papierowej. Polega ona na odręcznym umieszczeniu odpowiednich informacji bezpośrednio na przesyłce, wraz z datą i podpisem dekretującego. W systemie tym dopuszcza się możliwość korzystania z narzędzi informatycznych w celu dokonania dekretacji pod warunkiem późniejszego przeniesienia jej w formie dekretacji zastępczej na dokument w postaci nieelektronicznej.

W sądownictwie niektórych krajów wypisywaniem dekretacji zajmuje się asystent sędziego. W Polsce, zgodnie z przepisami prawa, zajmuje się tym bezpośrednio sędzia.

W księgowości dekretów używa się, aby ująć zdarzenie gospodarcze w systemie finansowo-księgowym firmy. Dekretując zdarzenie gospodarcze, np. wystawienie faktury kosztowej, osoba odpowiedzialna powinna oznaczyć dany dokument, np. fakturę, w ten sposób aby można było przenieść operację do systemu księgowego. Dekret powinien zawierać numery kont księgowych, na których powinna zostać umieszczona operacja gospodarcza, krótki opis operacji gospodarczej, podpis osoby dekretującej, datę zdarzenia gospodarczego i kwotę. Po zadekretowaniu zdarzenia gospodarczego, co najczęściej następuje poprzez wystawienie dekretu na danym dokumencie, np. fakturze lub poleceniu księgowania, taki dokument można wprowadzić do systemu księgowego, czyli zaksięgować.

Debet rachunkowość biuro rachunkowe Lódź

Debet - (łac. 'winien' od debēre 'być winnym') - w księgowości debetem nazywa się lewą stronę rachunku rozliczeniowego - czyli miejsce, gdzie wpisuje się aktywa. W rachunku zysków i strat po debecie księgowane są koszty.
Konto księgowe ma dwie przeciwstawne strony:

• stronę lewą nazywaną „Winien”(Wn) lub z łaciny „Debet”(Dt)
• stronę prawą określaną jako „Ma” lub „Credit”(Ct)

Controlling finansowy biuro rachunkowe Lódź

Controlling finansowy – podsystem controllingu, nakierowany na planowanie, sterowanie i koordynowanie procesów finansowych w przedsiębiorstwie. Zadaniem controllingu finansowego jest tworzenie i aktualizowanie architektury systemu planowania finansowego, konstruowanie wskaźników i mierników oceny sytuacji finansowej przedsiębiorstwa oraz przygotowanie informacji dla podejmowania decyzji finansowych.

W szerszym ujęciu controlling finansowy traktowany jest, jako „międzyfunkcja” wspierająca kompleksowe zarządzanie przedsiębiorstwem w oparciu o informacje finansowe oraz koordynacja rozwiązywania problemów finansowych w całym łańcuchu tworzenia wartości przedsiębiorstwa. Efektem (skutkiem) stosowania controllingu finansowego powinna być poprawa ogólnej sytuacji finansowej przedsiębiorstwa ocenianej w trzech wymiarach: płynności, rentowności i efektywności działania.

Wyróżnia się strategiczny i operatywny controlling finansowy. Strategiczny controlling finansowy nakierowany jest na realizację długookresowych celów przedsiębiorstwa. Jego zadaniem jest m.in.:

• dążenie do maksymalizacji wartości przedsiębiorstwa,
• dążenie do uzyskania stabilności finansowej,
• poprawa wyników finansowych w dłuższym okresie,
• dążenie do zachowania płynności finansowej,
• wybranie najlepszej strategii finansowej,
• kontrolowanie finansów przedsiębiorstwa.

Operatywny controlling finansowy skupia się na bieżących zagadnienia finansowych przedsiębiorstwa i pełni m.in. następujące funkcje:

• osiąganie zadowalających wyników finansowych w krótkich okresach,
• dążenie do optymalizacji kosztów,
• dążenie do pełnej kontroli nad przepływami pieniężnymi,
• stworzenie optymalnej struktury organizacyjnej,
• prowadzenie właściwej polityki inwestycyjnej.

Controlling finansowy posługuje się szerokim spektrum instrumentów (w rachunkowości finansowej i zarządczej), m.in. rachunek kosztów i wyników, wskaźniki centrów odpowiedzialności decyzyjnej czy zrównoważona karta wyników.

Controlling biuro rachunkowe Lódź

Controlling – system sterowania przedsiębiorstwem zorientowanym na wynik, łączący w sobie jednocześnie procesy poszukiwania informacji, planowania i kontroli funkcjonowania przedsiębiorstwa. Celem działania controllingu jest przygotowanie dla kadry kierowniczej informacji, metod i instrumentów umożliwiających podejmowanie skutecznych decyzji planistycznych i realizacyjnych na różnych poziomach zarządzania, a także koordynację oraz kontrolę przebiegu wszystkich procesów przedsiębiorstwa.

Controlling działa na pograniczu funkcji zarządczych i kontrolnych. Zadaniem menedżera jest prowadzenie działalności gospodarczej i ponoszenie odpowiedzialności za wyniki przedsiębiorstwa. Kontroler zaś koncentruje się na pomiarze i ocenie skutków działalności gospodarczej, będąc jednocześnie odpowiedzialnym za przejrzystość pomiarów. Część wspólną tych zadań tworzy controlling, który obejmuje ustalanie celów, planowanie, sterowanie w zakresie finansów i skuteczności ekonomicznej oraz kontrolę. Istotnym zadaniem controllingu jest scalenie zazwyczaj oderwanych od siebie czynności kontrolnych w jedną spójną całość.

Działanie controllingu polega na stałym monitorowaniu funkcjonowania przedsiębiorstwa pod kątem stopnia realizacji celów i dopasowania się przedsiębiorstwa do zmieniającego się otoczenia oraz przekazywaniu informacji zarządzającym o potrzebie podejmowania działań korygujących. Monitorowanie przedsiębiorstwa odbywa się za pośrednictwem dwóch mechanizmów: sprzężenia zwrotnego (feed-back) oraz sprzężenia wyprzedzającego (feed-forward).

Istotą sprzężenia zwrotnego jest porównywanie wartości planowanych z uzyskiwanymi, wraz z analizą odchyleń. Jednak sama świadomość istniejących odchyleń nie jest wystarczająca do podjęcia właściwych działań korygujących. Konieczna jest jeszcze znajomość zagrożeń, które mogą powstać jako efekt pojawiających się odchyleń (sprzężenie wyprzedzające). Dlatego po przeprowadzonej analizie odchyleń wprowadza się działania usprawniające dotychczasowe reguły postępowania przedsiębiorstwa, chroniąc tym samym przedsiębiorstwo przed kolejnymi niepowodzeniami. Tym samym bieżąca weryfikacja dotychczasowej realizacji celów przekłada się na poprawę warunków realizacji celów w dłuższym okresie. Istotą sprzężenia wyprzedzającego jest wykrywanie odchyleń wcześniej, w miarę możliwości jeszcze przed ich wystąpieniem. Oznacza to, że sposób myślenia nastawiony na sprzężenie zwrotne powinien rozwinąć się więc w sposób myślenia uwzględniający sprzężenie wyprzedzające, pozwalający przedsiębiorstwu skorygować dotychczasowy sposób działania i uniknąć porażki w przyszłości.

Na system controllingu przedsiębiorstwa składa się controlling strategiczny i controlling operatywny.

Controlling strategiczny nastawiony jest na wspomaganie zarządu przedsiębiorstwa w realizacji zamierzeń długookresowych – osiąganiu celów strategicznych. Controlling strategiczny jest zorientowany na przyszłość przedsiębiorstwa, interesuje go długookresowe zabezpieczenie egzystencji przedsiębiorstwa. Dlatego też interpretuje jego stan teraźniejszy, z punktu widzenia przyszłości i sugeruje odpowiednie działania dostosowawcze. W związku z tym zadaniem controllingu strategicznego jest pomiar długookresowych efektów działania przedsiębiorstwa, badanie szans i zagrożeń tkwiących w otoczeniu przedsiębiorstwa, określanie znaczących odchyleń otrzymywanych wyników od planu, a także reagowanie na zmiany wewnątrz przedsiębiorstwa. 

Controlling operatywny skoncentrowany jest na bieżącym osiąganiu celów, a tym samym na wspieraniu sprawności działania przedsiębiorstwa. Głównym celem controllingu operatywnego jest utrzymanie bieżącej rentowności, płynności i efektywności przedsiębiorstwa, które umożliwia pomiar i analiza takich wielkości jak: przychody-nakłady, wpływy-wydatki, koszty-wyniki. Działania controllingu operatywnego nakierowane są na wnętrze przedsiębiorstwa, głównie w zakresie koordynacji procesów wewnętrznych, dokonując pomiaru ilościowych wielkości.

Porównanie controllingu strategicznego i operatywnego

Charakterystyczne cechy	Typ controllingu
	Strategiczny	Operatywny
Cele	Długofalowe planowanie strategiczne w zakresie wzrostu wartości przedsiębiorstwa (utrzymanie zdolności do osiągania zysku). Zabezpieczenie długookresowej egzystencji i rozwoju przedsiębiorstwa oraz niezbędnych potencjałów do osiągania sukcesu.	Sterowanie wynikiem ekonomicznym przedsiębiorstwa. Dbanie o rentowność, zysk, wyniki ekonomiczne.
Orientacja	Otoczenie przedsiębiorstwa: szybkie dopasowanie działalności przedsiębiorstwa do zmian zaistniałych w otoczeniu.	Wnętrze przedsiębiorstwa: regulacja wewnętrznych procesów przedsiębiorstwa.
Charakter zadań	Uwzględnienie wielkości kwalitatywnych: wyznaczone cele oraz zadania mają jakościowy charakter, słabo ustrukturalizowany.	Uwzględnienie wielkości kwantytatywnych: cele i zadania wyrażone w wymiernych jednostkach; duża precyzja danych.
Przedmiot zadań	Identyfikacja oraz ocena takich wielkości jak: mocne i słabe strony przedsiębiorstwa, szanse oraz zagrożenia przedsiębiorstwa na osiągnięcie „trwałych zysków”.	Identyfikacja i weryfikacja wielkości w układach: przychody, nakłady, wpływy, wydatki, koszty, wydajność – zyskowność.
Horyzont czasowy	Z reguły długookresowy – od 3 lat – z góry nie jest ograniczony.	Z reguły: krótkookresowy – kwartał, rok, długookresowy – do trzech lat.

Przy controllingu strategicznym główny nacisk położony jest na czynności antycypacyjne, realizowane dzięki mechanizmowi sprzężenia wyprzedzającego. Analiza porównawcza planów i stopnia ich realizacji jest domeną controllingu operatywnego, jednak występuje ona również w controllingu strategicznym, chociaż w mniejszym zakresie. Controlling operatywny koncentruje się przede wszystkim na sprzężeniu zwrotnym, użytecznym dla badania stopnia realizacji bieżących celów.

Rozwój systemu controllingu w przedsiębiorstwie zaowocował pojawieniem się obszarów controllingu odpowiedzialnych za poszczególne funkcje przedsiębiorstwa, zarówno te podstawowe, jak i wspierające. Obszary controllingu funkcyjnego przecinają niejako w poprzek system controllingu strategicznego i operatywnego, precyzując zadania controllingu poszczególnych obszarów. Każdy rodzaj controllingu funkcyjnego obejmuje swym zasięgiem zarówno działania długookresowe (strategiczne), jak i bieżące (operatywne). Jednak w zależności od rangi danej funkcji w konkretnym przedsiębiorstwie można mówić o różnym zakresie zadań związanych z controllingiem strategicznym bądź controllingiem operatywnym badanej funkcji. Kluczowym jednak zawsze pozostaje controlling strategiczny, który pełni nadrzędną rolę w stosunku do całego systemu controllingu w przedsiębiorstwie poprzez wyznaczanie zasad funkcjonowania controllingu, dekompozycję celów na poszczególne funkcje, a także koordynowanie pracy controllingu poszczególnych obszarów funkcyjnych.

COGS biuro rachunkowe Lódź

Cost Of Goods Sold (ang. – Koszt Wyrobów Sprzedanych, Koszt Własny Sprzedaży). KWS obejmuje wszystkie koszty pośrednie i bezpośrednie związane z wytworzeniem wyrobów sprzedanych.

Używany w kalkulacyjnym rachunku wyników: Przychód ze sprzedaży – KWS – Koszty Zarządu – Koszty Sprzedaży = Wynik na działalności operacyjnej.

CFO European Summit biuro rachunkowe Lódź

CFO European Summit - międzynarodowa konferencja organizowana przez ACCA Polska od 2008 roku. Jest jednym z największych i najważniejszych spotkań przedstawicieli branży finansowej w Polsce i Europie.

Każda konferencja składa się z części wykładowej jak i kilku paneli dyskusyjnych w których biorą udział międzynarodowi eksperci, znani ekonomiści oraz CFO. W dotychczasowych spotkaniach uczestniczyli m.in.: Wiesław Rozłucki, Prof. Krzysztof Rybiński, Prof. Grzegorz Kołodko, Prof. Leszek Balcerowicz, a wśród poruszanych tematów znalazły się:

• I edycja (2008) - relacje inwestorskie, kapitał ludzki, strategiczne zarządzanie płynnością finansową
• II edycja (2009) – kryzys, CFO jako strateg, skuteczne strategie w niepewnych czasach,
• III edycja (2010) – zarządzanie ryzykiem, nowa funkcja CFO oraz rola kobiet w w strukturach finansowych firm
• IV edycja (2011) - siła i pozycja agencji ratingowych w globalnym systemie finansowym, analityka biznesowa i analityka konkurencji, a także innowacyjność w finansach.
• V edycja (2012) - przyczyny i konsekwencje kryzysu fiskalnego, megatrendy i kierunki rozwoju biznesu za 5,10,15 lat (w tym raport "Świat w 2030 roku".), poszukiwanie oszczędności - smart shopping w korporacjach.

Szósta edycja konferencji odbędzie się 16 października 2013 roku w Warszawie.

Centra odpowiedzialności biuro rachunkowe Lódź

Centra odpowiedzialności (ośrodki odpowiedzialności) – związane są z decentralizacją przedsiębiorstw. Oznaczają przydzielenie odpowiedzialności za określone wyniki do konkretnego menedżera. Centra odpowiedzialności są kwalifikowane w zależności od stopnia swobody menedżerów w zakresie uprawnień decyzyjnych i odpowiedzialności finansowej.

Wyróżnianych jest kilka rodzajów centrów odpowiedzialności.

• Centra kosztów – ośrodki odpowiedzialności za koszty. W centrach kosztów menedżer ma swobodę w podejmowaniu decyzji, których skutkiem są ponoszone koszty. Rozliczany jest przez swoich przełożonych z wysokości tych kosztów. Powinien być na bieżąco informowany o wysokości kosztów. Przykład menedżera – kierownik produkcji.
• Centra przychodów – ośrodki odpowiedzialności za przychody. W centrach przychodów menedżer jest odpowiedzialny za osiągnięcie planowanych przychodów i nie ma wpływu na kształtowanie cen oraz kosztów. W praktyce czyste centra przychodów są rzadko spotykane. Zwykle menedżer odpowiedzialny za przychody uczestniczy w planowaniu i kontroli przynajmniej niektórych kosztów, np. podróże swoich podwładnych i związane z nimi koszty. Przykład menedżera – kierownik działu sprzedaży.
• Centra zysków – ośrodki odpowiedzialności za zyski. W centrach zysków menedżer odpowiedzialny jest za przychody i koszty. Centra zysku powinny posiadać odpowiednią autonomię w zakresie wyboru odbiorców i kształtowania cen na sprzedawane produkty lub usługi. Taka sama autonomia powinna dotyczyć kształtowania poziomu kosztów. Przykład menedżera – w grupach kapitałowych, dyrektor zakładu produkcyjnego.
• Centra inwestycyjne – ośrodki inwestycyjne. Są takimi ośrodkami, gdzie menedżerowie są odpowiedzialni za przychody, za koszty oraz mają pewną autonomię w zakresie kształtowania zdolności produkcyjnych poprzez podejmowanie decyzji inwestycyjnych dotyczących zakupu nowych środków trwałych, takich jak: maszyny, urządzenia, środki transportowe czy budynki. Przykład menedżera – decyzje inwestycyjne są często podejmowane na wyższym szczeblu, np. dyrektora pionu produktowego, do centrum inwestycji często należy zarząd.

Trzeba mieć na uwadze, że zakres odpowiedzialności różnych menedżerów może się częściowo przenikać.

Cash pooling biuro rachunkowe Lódź

Cash pooling – inaczej umowa o wspólnym zarządzaniu płynnością finansową lub umowa konsolidacji rachunków bankowych – usługa finansowa umożliwiająca wzajemne bilansowanie sald rachunków spółek należących do tej samej grupy kapitałowej. Zgromadzoną kwotą zarządza uczestnik wiodący (ang. pool leader).

Dzięki tej usłudze grupa zyskuje silniejszą pozycję negocjacyjną, wyższą wiarygodność kredytową, bardziej efektywnie wykorzystuje środki pieniężne, obniża koszty odsetkowe.

W Polsce, dla celów statystycznych usługa klasyfikowana jest w PKWiU 65.23.10 jako „usługi pośrednictwa finansowego, gdzie indziej niesklasyfikowane”. Usługa zwolniona jest z opodatkowania VAT, ponadto, jako niespełniająca wszystkich elementów umowy pożyczki, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Budżetowanie kroczące biuro rachunkowe Lódź

Budżetowanie kroczące (ang. continuous budgeting, rolling budget) – jeden ze sposobów tworzenia budżetu, polegający na opracowywaniu budżetu w sposób ciągły – kroczący i sprowadza się do ciągłego uaktualniania i uszczegółowiania budżetu opracowanego na kolejne okresy (np. kolejne miesiące lub kwartały roku). Jest to jednocześnie budżet sporządzany dla niezmiennego pełnego okresu budżetowego, np. pełnego roku, niezależnie od roku kalendarzowego, obrachunkowego. Pod koniec każdego okresu budżetowego (miesiąca, kwartału) budżety na następne okresy (11 kolejnych miesięcy lub trzy kolejne kwartały) zostają poddawane analizie i aktualizacji.

W budżecie kroczącym szczególna uwaga jest poświęcona okresom najbliższym, dla których informacje mogą zostać dość precyzyjnie określone. Dla pozostałych okresów ustala się budżety, ze stopniem szczegółowości możliwym do uzyskania w tej stosunkowo odległej perspektywie. W następnym okresie aktualizuje się i uszczegóławia budżety kolejnych podokresów, uwzględniając następne miesiące lub kwartały dla opracowania budżetu „zamkniętego” okresu planistycznego. W efekcie takiego budżetowania przedsiębiorstwo w każdym dowolnym okresie ma budżet opracowany na pełny rok obrotowy, co zapewnia stabilny horyzont działalności. Poza tym budżet jest ciągle weryfikowany o zdarzenia, które wystąpiły w przeszłości i jest uaktualniany o zdarzenia, które mogą wystąpić w przyszłości.

Zalety budżetu kroczącego

• aktualność budżetu,
• obniżenie stopnia niepewności, gdyż w ciągle zmieniającym się otoczeniu gospodarczym budżet kroczący jest bardziej efektywny i daje poczucie bezpieczeństwa,
• oparcie procesu planowania i kontroli na ostatnim realistycznym budżecie, a nie na założeniach budżetu przygotowywanego raz na rok,
• objęcie przewidywaniami dłuższego okresu niż przy budżetowaniu konwencjonalnym,
• wypracowanie nawyków u pracowników do bieżącego planowania i dokonywania kontroli wykonania,
• większe przystosowanie się do zmian zachodzących w przedsiębiorstwie i w jego otoczeniu,

 Wady budżetowania kroczącego

• pracochłonność i czasochłonność tworzenia budżetu, a co za tym idzie również jego kosztowność,
• dostosowanie budżetu do bieżących możliwości, hamujące w ten sposób kreatywność i determinację,
• możliwość znużenia pracowników ciągłym tworzeniem budżetów,
• aktualizacja standardów kosztów i cen rozliczeniowych dla transakcji wewnętrznych przyczynia się do różnej wyceny zapasów i różnych wartości odchyleń, problem ten jest szczególnie dotkliwy w przedsiębiorstwach wytwarzających szeroki asortyment wyrobów.

Budżetowanie biuro rachunkowe Lódź

Budżetowanie – jest jednym z instrumentów rachunkowości zarządczej, wspomagającym osiąganie celów przedsiębiorstw. Jest to proces obejmujący projektowanie, tworzenie i zatwierdzanie budżetu, a także jego późniejszą kontrolę. Budżetowanie jest wynikiem planowania zamierzeń rozwojowych przedsiębiorstwa, wskazującego cele i kierunki jego działania oraz sposób wykorzystania zasobów. Budżetowanie jest kwantyfikowaniem założeń przyjętych w planach, ich uszczegółowieniem i ma za zadanie przypisanie konkretnych środków i działań do miejsc i czasu ich wykonania oraz osób odpowiedzialnych, jak również ich kontrolę. Pomiędzy planowaniem, budżetowaniem a kontrolą istnieje związek dwukierunkowy. Wzajemna relacja powoduje potrzebę regularnego rewidowania przyjętych założeń.

Budżet to finansowy plan działania przedsiębiorstwa, który prezentuje sposób alokacji zasobów wyrażony w jednostkach pieniężnych lub w jednostkach naturalnych, sporządzany na okres roku lub na czas trwania projektu, zaakceptowany i realizowany przez pracowników poszczególnych szczebli zarządzania.

Wyróżnia się budżet stały (opracowany dla jednego poziomu działalności) i elastyczny (tworzony w oparciu o analizę czynników zmienności kosztów dla różnych poziomów działalności).

Wyodrębniamy różne typy budżetowania:

• budżetowanie kroczące – stworzenie dokładnego budżetu dla pierwszego kwartału oraz ogólnego dla pozostałych kwartałów;
• przyrostowe – stworzenie budżetu na podstawie danych z poprzedniego okresu najczęściej pomnożonych o odpowiedni wskaźnik, „od zera” – opracowanie budżetu na podstawie dokładnej analizy, tak jakby był on wdrażany dla danej jednostki po raz pierwszy;
• odgórne – opracowanie budżetu na poziomie menadżerów wyższego szczebla zarządzania;
• budżetowanie partycypacyjne – kierownictwo opracowuje strategie firmy, a pracownicy opracowują budżety cząstkowe.

Budżetowanie składa się z:

1. opracowania założeń do budżetu,
2. opracowania budżetu,
3. uzgodnienia i zatwierdzenia budżetu,
4. kontroli wykonania budżetu,
5. reakcji na wyniki kontroli.

Do funkcji budżetowania można zaliczyć:

• mobilizowanie do okresowego planowania,
• koordynacja działań i współpracy,
• umożliwienie komunikowania zamierzeń,
• dostarczanie podstaw do kontroli i oceny dokonań,
• dostarczanie danych do opracowania systemów motywacyjnych.

Budżet elastyczny biuro rachunkowe Lódź

Budżet elastyczny – budżet, który jest tworzony w taki sposób, aby było możliwe korygowanie wstępnie zaplanowanych wielkości w zależności od rzeczywistych rozmiarów działalności i rozwoju pozycji przedsiębiorstwa.

Poszczególne pozycje budżetu mogą być dostosowywane do każdego poziomu rozmiarów działalności danego przedsiębiorstwa. Niezbędne jest sprecyzowanie jednej wielkości, opisującej rozmiary działalności. Może to być np. miara produkcji wykazana w ilości wytworzonej produkcji lub maszynogodzinach. Zakłada się z góry, że poziom poszczególnych pozycji kosztów jest uzależniony od upływu czasu, rozmiarów prowadzonej działalności, bądź od obu wymienionych elementów jednocześnie. Oprócz tego wszystkie koszty muszą zostać podzielone na koszty stałe i zmienne wobec tej wielkości.

Koszty całkowite = koszty zmienne + koszty stałe

W praktyce kreowanie budżetu elastycznego sprowadza się do definiowania formuł, które będą obrazować zależność między wysokością pozycji danego budżetu a przyjętą jednostką rozmiarów działalności.

Na przykład, budżet przychodów ze sprzedaży można wyrazić funkcją:

S(q)=∑ⁿ_i=1 pᵢ x qᵢ

gdzie:

S - przychody ze sprzedaży

p - cena produktu

q - rozmiary sprzedaży

i - 1,2,3,…, n- poszczególne produkty

Zastosowanie tego modelu budżetowania jest wskazane szczególnie tym jednostkom gospodarczym, których koszty zmienne stanowią wysoki udział kosztów całkowitych. Metoda ta jest o tyle efektywna, że w fazie sporządzania budżetu trudno jest przewidzieć rzeczywistą wielkość produkcji. Zaletą budżetowania elastycznego jest to, że pozwala ona z góry określić uzasadniony poziom kosztów dla różnych możliwych rozmiarów działalności. Możliwa jest kontrola wykonania budżetu prowadzona w stosunku do budżetu zakładającego faktyczne, a nie planowane rozmiary działalności. Budżet elastyczny jest sporządzany dla różnych rozmiarów działalności i dzięki możliwości reakcji na zmiany warunków gospodarczych jego stosowanie może w dużym stopniu ułatwić interpretację stopnia wykonania. Tym samym przedsiębiorstwo będzie miało możliwość podjęcia skutecznych działań, które wpłyną na poprawę wyniku finansowego. Wadą tej metody jest to, że jej stosowanie staje się bardzo pracochłonne w przypadku występowania bardziej skomplikowanych powiązań między poziomem kosztów a rozmiarami działalności.

Biuro rachunkowe lódzkie biuro księgowe

Biuro rachunkowe – podmiot gospodarczy świadczący usługi w na rzecz innych podmiotów gospodarczych oraz organizacji, instytucji oraz osób fizycznych. Przedmiotem działalności biura rachunkowego jest wykonywanie w imieniu i na rzecz zlecającego usług w zakresie rachunkowości, prowadzenie dokumentacji płacowej i kadrowej itp. Poprzez zawarcie umowy zlecenia z biurem rachunkowym zleceniobiorca zleca, w zakresie określonym umową, wykonywanie ciążących na nim obowiązków z zakresu prawa podatkowego, prawa pracy, przepisów o ubezpieczeniu społecznym, przepisów z zakresu statystyki itp., podmiotowi zwanemu „biuro rachunkowe”.

Bilans instytucji finansowych biuro rachunkowe Lódź

Bilans instytucji finansowych (ang. financial institutions’ balance sheet) – jeden z elementów sprawozdania finansowego instytucji finansowej (np. banku), w którym ujęte są aktywa (majątek) i pasywa (źródła finansowania) podmiotu. Bilans instytucji finansowych sporządzany jest zgodnie z uniwersalnymi metodami rachunkowości.

Specyfika bilansu instytucji finansowych w porównaniu z bilansami innych podmiotów gospodarczych (np. przedsiębiorstw produkcyjnych, usługowych) polega na:

• odwrotnym umiejscowieniu depozytów i kredytów w stosunku do standardowych przedsiębiorstw (np. w przypadku banku udzielone kredyty są aktywami, ponieważ bank uzyskuje z ich tytułu przypływ gotówki ze spłacanych rat kredytowych; z kolei przyjęte lokaty są zobowiązaniami, gdyż spowodują one w przyszłości odpływ gotówki),
• zestawieniu aktywów według stopnia płynności, tj. od najbardziej płynnych (np. gotówki) do najmniej płynnych (np. elementów majątku trwałego),
• zestawieniu pasywów według poziomu stabilności,
• niewielkim udziale majątku trwałego w całości sumy bilansowej.

Wzór bilansu banku, z przykładami pozycji po stronie aktywów i pasywów

Aktywa	Pasywa
kasa, operacje z bankiem centralnym, należności od sektora finansowego, należności od sektora niefinansowego, należności od sektora budżetowego, należności z tytułu zakupionych papierów wartościowych z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu, papiery wartościowe, aktywa trwałe, inne aktywa.	operacje z bankiem centralnym, zobowiązania wobec sektora finansowego, zobowiązania wobec sektora niefinansowego, zobowiązania wobec sektora budżetowego, zobowiązania z tytułu sprzedanych papierów wartościowych z udzielonym przyrzeczeniem odkupu, zobowiązania z tytułu emisji własnych papierów wartościowych, inne pasywa, rezerwy celowe na zobowiązania pozabilansowe, kapitały (fundusze), wynik w trakcie zatwierdzania, wynik (zysk/strata) roku bieżącego
RAZEM AKTYWA	RAZEM PASYWA

Bilans banku biuro rachunkowe Lódź

Bilans banku – sprawozdawczy dokument księgowy banku.

Banki stosują układy bilansu daleko odmienne od „normalnych” przedsiębiorstw produkcyjnych czy handlowych. Aktualna pozostaje zasada aktywa = pasywa, natomiast z powodu innego charakteru biznesu znacznie różnią się składniki aktywów i zobowiązań. W wypadku banku, aktywami są (oprócz majątku trwałego, gotówki i papierów wartościowych) udzielone kredyty – ponieważ z ich tytułu bank uzyskuje przypływ gotówki ze spłacanych rat kredytowych. Natomiast zobowiązaniami są przyjęte lokaty, gdyż spowodują one w przyszłości odpływ gotówki na wypłatę zakończonych lokat. Banki są od strony analizy bilansu bardzo kapitałochłonne i mocno zadłużone, dlatego do ich oceny stosuje się specjalnie dobrane wskaźniki.

Bilans rachunkowość biuro rachunkowe Lódź

Bilans – zestawienie aktywów i pasywów jednostki sporządzane na początek (bilans otwarcia) i koniec (bilans zamknięcia) okresu sprawozdawczego (obrachunkowego) w organizacjach prowadzących księgowość według zasad tzw. pełnej rachunkowości. Należy do obowiązkowych sprawozdań finansowych.

Bilans stanowi fotografię składników majątkowych przedsiębiorstwa i źródeł ich finansowania w określonym momencie. Jest obowiązkowym elementem sprawozdania finansowego i informuje o zasobach kontrolowanych przez jednostkę oraz sposobach ich pozyskania (zobowiązaniach i kapitałach własnych).

W międzynarodowych standardach rachunkowości (MSR) zamiast określenia „bilans” funkcjonuje nazwa: „sprawozdanie z sytuacji finansowej” (ang. statement of financial position). MSR nie narzucają (w przeciwieństwie do ustawy o rachunkowości) sztywnego nazewnictwa oraz formy prezentacji danych finansowych jednostki w sprawozdaniu finansowym, stad też np. spółki notowane na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie sporządzające sprawozdania finansowe według MSR często stosują takie określenia jak w ustawie o rachunkowości, to jest „bilans” zamiast „sprawozdanie z sytuacji finansowej”.

Jedną z pozycji bilansu jest zysk / strata, wykazywany w drugim obowiązkowym elemencie sprawozdania jakim jest rachunek zysków i strat (rachunek wyników).

Aktywa

A.	Aktywa trwałe
	I.	Wartości niematerialne i prawne
		1.	Koszty zakończonych prac rozwojowych
		2.	Wartość firmy
		3.	Inne wartości niematerialne i prawne
		4.	Zaliczki na wartości niematerialne i prawne
	II.	Rzeczowe aktywa trwałe
		1.	Środki trwałe
			a)	grunty (w tym prawo użytkowania wieczystego gruntu)
			b)	budynki, lokale i obiekty inżynierii lądowej i wodnej
			c)	urządzenia techniczne i maszyny
			d)	środki transportu
			e)	inne środki trwałe
		2.	Środki trwałe w budowie
		3.	Zaliczki na środki trwałe w budowie
	III.	Należności długoterminowe
		1.	Od jednostek powiązanych
		2.	Od pozostałych jednostek
	IV.	Inwestycje długoterminowe
		1.	Nieruchomości
		2.	Wartości niematerialne i prawne
		3.	Długoterminowe aktywa finansowe
		4.	Inne inwestycje długoterminowe
	V.	Długoterminowe rozliczenia międzyokresowe
		1.	Aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego
		2.	Inne rozliczenia międzyokresowe
B.	Aktywa obrotowe
	I.	Zapasy
		1.	Materiały
		2.	Półprodukty i produkty w toku
		3.	Produkty gotowe
		4.	Towary
		5.	Zaliczki na dostawy
	II.	Należności krótkoterminowe
		1.	Należności od jednostek powiązanych
			a)	z tytułu dostaw i usług
			b)	inne
		2.	Należności od pozostałych jednostek
			a)	z tytułu dostaw i usług
			b)	z tytułu podatków, dotacji, ceł, ubezpieczeń...
			c)	inne
			d)	dochodzone na drodze sądowej
	III.	Inwestycje krótkoterminowe
		1.	Krótkoterminowe aktywa finansowe
		2.	Inne inwestycje krótkoterminowe
	IV.	Krótkoterminowe rozliczenia międzyokresowe

Pasywa
A.	Kapitał (fundusz) własny
	I.	Kapitał (fundusz) podstawowy
	II.	Należne wpłaty na kapitał ... (wielkość ujemna)
	III.	Udziały (akcje) własne (wielkość ujemna)
	IV.	Kapitał (fundusz) zapasowy
	V.	Kapitał (fundusz) z aktualizacji wyceny
	VI.	Pozostałe kapitały (fundusze) rezerwowe
	VII.	Zysk (strata) z lat ubiegłych
	VIII.	Zysk (strata) netto
	IX.	Odpisy z zysku netto w ciągu roku obrotowego (wielkość ujemna)
B.	Zobowiązania i rezerwy na zobowiązania
	I.	Rezerwy na zobowiązania
		1.	Rezerwa z tyt. odroczonego podatku dochodowego
		2.	Rezerwa na świadczenia emerytalne i podobne
		3.	Pozostałe rezerwy
	II.	Zobowiązania długoterminowe (powyżej 12 miesięcy)
		1.	Wobec jednostek powiązanych
		2.	Wobec pozostałych jednostek
			a)	kredyty i pożyczki
			b)	z tytułu emisji dłużnych papierów wartościowych
			c)	inne zobowiązania finansowe
			d)	inne
	III.	Zobowiązania krótkoterminowe (do 12 miesięcy)
		1.	Wobec jednostek powiązanych
			a)	z tytułu dostaw i usług
			b)	inne
		2.	Wobec pozostałych jednostek
			a)	kredyty i pożyczki
			b)	z tytułu emisji dłużnych papierów wartościowych
			c)	inne zobowiązania finansowe
			d)	z tytułu dostaw i usług
			e)	zaliczki otrzymane na dostawy
			f)	zobowiązania wekslowe
			g)	z tytułu podatków, ceł, ubezpieczeń i innych świadczeń
			h)	z tytułu wynagrodzeń
			i)	inne
		3.	Fundusze specjalne
	IV.	Rozliczenia międzyokresowe
		1.	Ujemna wartość firmy
		2.	Inne rozliczenia międzyokresowe

Bilans jednostki gospodarczej powinien posiadać następujące cechy:

• zupełność,
• rzetelność,
• sprawdzalność,
• ciągłość,
• przejrzystość.

Zupełność bilansu oznacza, że obejmuje on dane dotyczące zdarzeń gospodarczych, które wystąpiły w danym okresie. Rzetelność, to prezentacja składników zgodnie ze stanem rzeczywistym co do ich rodzaju i wartości. Sprawdzalność, to możliwość porównania pozycji bilansu ze źródłami z których pochodzą pod względem kompletności i poprawności. Zasada ciągłości oznacza, że bilans zamknięcia jednego okresu jest bilansem otwarcia następnego okresu. Przejrzystość bilansu jest zachowana, gdy bilans przyjmuje odpowiednią formę prezentacji, pozycje są grupowane według treści ekonomicznej, ich ujęcie umożliwia analizę stanu środków i źródeł ich finansowania oraz orientację w sytuacji finansowej.

Zgodnie z IV Dyrektywą Unii Europejskiej bilans może być sporządzony w układzie jednostronnym lub dwustronnym.

W formie dwustronnej składniki majątku (aktywa) są wykazywane oddzielnie od źródeł ich finansowania (kapitału własnego i zobowiązań). W wersji jednostronnej aktywa są przedstawiane na przemian ze źródłami ich finansowania. W układzie jednostronnym uwidacznia się podejście właścicielskie: jest on tak prezentowany, aby dostarczał informację inwestorowi o wartości kapitału równoważonego aktywami netto. Formę dwustronną uznaje się za tradycyjną, jest ona stosowana szerzej niż jednostronna.

Tradycyjny bilans przedsiębiorstwa nie ujawnia wielu kategorii niematerialnych czynników wytwórczych charakterystycznych dla gospodarki opartej na wiedzy. Dlatego zgodnie z zasadami nowego działu rachunkowości finansowej, tj. rachunkowości aktywów kompetencyjnych i kapitału intelektualnego, zaleca się, aby obok tradycyjnego bilansu sporządzać bilans oparty na wiedzy lub bilans pełny. Bilans oparty na wiedzy stanowi logiczne rozwinięcie tradycyjnego bilansu, który został uzupełniony po stronie aktywów o część „Aktywa kompetencyjne” oraz po stronie pasywów o część „Kapitał intelektualny”. Aktywa kompetencyjne składają się z następujących pozycji sprawozdawczych: wiedza, umiejętności, doświadczenie oraz projekty badawcze. Na kapitał intelektualny składa się: kapitał intelektualny przyjęty, kapitał intelektualny wytworzony oraz kapitał doświadczenia. Z kolei bilans pełny dodatkowo zawiera części „Aktywa marketingowe” oraz „Kapitał relacji z otoczeniem”. Wprowadzenie tych kategorii sprawozdawczych nie narusza równowagi bilansowej, ponieważ wartości ekonomiczne prezentowane w nowych pozycjach bilansowych wynikają z dwustronnych zapisów operacji gospodarczych na odpowiadających im kontach księgowych. Bilans oparty na wiedzy oraz bilans pełny stanowią fakultatywny element sprawozdania finansowego, który można dołączać do informacji dodatkowej. Takie uzupełnienie sprawozdania finansowego, choć nie jest obowiązkowe, pozytywnie wpływa na jego cechy jakościowe, tj. istotność, wiarygodność, wierne odzwierciedlenie, przewaga treści nad formą oraz kompletność.

Biegły rewident biuro rachunkowe Lódź

Biegły rewident (inaczej audytor) – osoba fizyczna posiadająca uprawnienia zawodowe w zakresie wykonywania czynności rewizji finansowej nadane w trybie Ustawy z dnia 7 maja 2009 r. o biegłych rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz o nadzorze publicznym, w tym uprawnienia do badania sprawozdań finansowych. Tytuł "biegły rewident" podlega ochronie prawnej.

Potwierdzeniem uprawnień zawodowych jest wpis do rejestru biegłych rewidentów. Uchwałę o wpisie do rejestru podejmuje Krajowa Rada Biegłych Rewidentów.

Do rejestru biegłych rewidentów może być wpisany ten kto:

1. korzysta z pełni praw publicznych oraz ma pełną zdolność do czynności prawnych;
2. ma nieposzlakowaną opinię i swoim dotychczasowym postępowaniem daje rękojmię prawidłowego wykonywania zawodu biegłego rewidenta;
3. nie był skazany prawomocnym wyrokiem za umyślnie popełnione przestępstwo lub przestępstwo skarbowe;
4. ukończył studia wyższe w Rzeczypospolitej Polskiej lub zagraniczne studia wyższe uznawane w Rzeczypospolitej Polskiej za równorzędne i włada językiem polskim w mowie i piśmie;
5. odbył roczną praktykę w zakresie rachunkowości w państwie Unii Europejskiej oraz co najmniej dwuletnią aplikację w podmiocie uprawnionym do badania sprawozdań finansowych zarejestrowanym w państwie Unii Europejskiej pod kierunkiem biegłego rewidenta lub pod kierunkiem biegłego rewidenta zarejestrowanego w państwie Unii Europejskiej albo trzyletnią aplikację w podmiocie uprawnionym do badania sprawozdań finansowych zarejestrowanym w państwie Unii Europejskiej pod kierunkiem biegłego rewidenta lub pod kierunkiem biegłego rewidenta zarejestrowanego w państwie Unii Europejskiej – przy czym spełnienie tych warunków zostało stwierdzone przez Komisję Egzaminacyjną, zwaną dalej "Komisją";
6. złożył przed Komisją z wynikiem pozytywnym egzaminy dla kandydatów na biegłego rewidenta z wiedzy teoretycznej;
7. złożył przed Komisją z wynikiem pozytywnym końcowy egzamin dyplomowy sprawdzający umiejętności praktycznego zastosowania wiedzy teoretycznej;
8. złożył ślubowanie przed prezesem Krajowej Rady Biegłych Rewidentów lub innym upoważnionym członkiem Krajowej Rady Biegłych Rewidentów.

Do rejestru może być wpisana również osoba fizyczna, która:

1. posiada co najmniej 15-letnie doświadczenie zawodowe w zakresie rachunkowości, prawa i finansów oraz spełnia warunki opisane powyżej (z pominięciem warunków dotyczących praktyki i aplikacji);
2. posiada uprawnienia do wykonywania zawodu biegłego rewidenta, uzyskane w innym państwie Unii Europejskiej, po złożeniu z wynikiem pozytywnym egzaminu w języku polskim z prawa gospodarczego, w zakresie niezbędnym do wykonywania czynności rewizyjnych, obowiązującego w Rzeczypospolitej Polskiej.

Do rejestru może być wpisana również, na zasadzie wzajemności, osoba fizyczna, która posiada uprawnienia do wykonywania zawodu biegłego rewidenta uzyskane w państwie trzecim, jeżeli spełnia wymagania w zakresie kwalifikacji zawodowych zgodne z warunkami określonymi w ustawie lub równoważne oraz złoży z wynikiem pozytywnym egzamin w języku polskim z prawa gospodarczego, w zakresie niezbędnym do wykonywania czynności rewizyjnych, obowiązującego w Rzeczypospolitej Polskiej.

Biegły rewident wykonuje czynności rewizji finansowej, tj.:

• prowadzi badania oraz przeglądy sprawozdań finansowych. Celem badania sprawozdania finansowego jest wyrażenie przez biegłego rewidenta pisemnej opinii wraz z raportem o tym, czy sprawozdanie finansowe jest zgodne z zastosowanymi zasadami (polityką) rachunkowości oraz czy rzetelnie i jasno przedstawia sytuację majątkową i finansową, jak też wynik finansowy badanej jednostki;
• świadczy inne usługi poświadczające, np.:

– badanie dokonywane przy zakładaniu spółki akcyjnej i podwyższeniu kapitału zakładowego,
– badanie sprawozdania założycieli spółki komandytowo-akcyjnej,
– badanie planu przekształcenia spółki,
– audyty projektów i programów unijnych w zakresie, w jakim są one zastrzeżone wyłącznie dla osób posiadających kwalifikacje biegłego rewidenta,
– badanie planu przekształcenia spółki,
– badanie informacji finansowych partii politycznych o otrzymanych subwencjach oraz o poniesionych z subwencji wydatkach.

Biegły rewident może świadczyć również usługi atestacyjne, czyli usługi spełniające kryteria innych usług poświadczających, przy czym usługi te nie są zastrzeżone do wyłącznej kompetencji biegłego rewidenta.

Przedmiotem działalności biegłych rewidentów, którzy prowadzą działalność gospodarczą określoną we własnym imieniu i na własny rachunek, obok badania sprawozdań finansowych, może być:

1. usługowe prowadzenie ksiąg rachunkowych i podatkowych,
2. przeglądy sprawozdań finansowych,
3. ekspertyzy i opinie ekonomiczno-finansowe,
4. doradztwo podatkowe,
5. doradztwo w zakresie organizacji i informatyzacji rachunkowości,
6. prowadzenie postępowania likwidacyjnego i upadłościowego,
7. działalność wydawnicza i szkoleniowa w zakresie rachunkowości.

Biegły rewident wykonuje zawód jako osoba prowadząca działalność we własnym imieniu i na własny rachunek, wspólnik spółki jawnej, spółki partnerskiej lub spółki komandytowej; osoba pozostająca w stosunku pracy z określonymi podmiotami; osoba niepozostająca w stosunku pracy i nieprowadząca działalności we własnym imieniu i na własny rachunek, pod warunkiem zawarcia umowy cywilnoprawnej z podmiotem uprawnionym do badania sprawozdań finansowych.

Biegli rewidenci na zlecenie Krajowego Biura Wyborczego sporządzają ekspertyzy i opinie dotyczące pozyskania środków finansowych i wydatkach poniesionych przez partie polityczne z Funduszu Wyborczego, wydatkach z subwencji, a także sprawozdań składanych przez komitety wyborcze.

Biegły rewident jest obowiązany w szczególności:

1. postępować zgodnie ze złożonym ślubowaniem;
2. stale podnosić kwalifikacje zawodowe, w tym przez odbywanie obligatoryjnego doskonalenia zawodowego w każdym roku kalendarzowym. Zakres tematyczny oraz minimalną liczbę godzin szkolenia określa Krajowa Rada Biegłych Rewidentów;
3. przestrzegać standardów rewizji finansowej, zasad niezależności oraz etyki zawodowej;
4. regularnie opłacać składkę członkowską;
5. przestrzegać uchwał organów Krajowej Izby Biegłych Rewidentów w zakresie, w jakim dotyczą one biegłych rewidentów.

Biegły rewident jest zawodem zaufania publicznego. W związku z tym musi przestrzegać zasady niezależności oraz etyki zawodowej – reguluje je Kodeks Etyki zawodowych księgowych, opracowany przez Międzynarodową Federację Księgowych (IFAC). Zgodnie z Kodeksem, biegły rewident w swoim postępowaniu kieruje się następującymi zasadami:

• uczciwością,
• obiektywizmem,
• zawodowymi kompetencjami i należytą starannością,
• zachowaniem tajemnicy informacji,
• profesjonalnym postępowaniem.

Krajowa Rada Biegłych Rewidentów może skreślić biegłego rewidenta z rejestru w przypadku jego śmierci, wystąpienia biegłego rewidenta z samorządu biegłych rewidentów, nieuiszczania składek członkowskich za okres dłuższy niż rok, prawomocnego orzeczenia o wydaleniu z samorządu biegłych rewidentów lub niespełnieniu jednych z warunków uzyskania uprawnień zawodowych (pełna zdolność do czynności prawnych, korzystanie z pełni praw publicznych, nieposzlakowana opinia, brak prawomocnego wyroku skazującego za umyślnie popełnione przestępstwo lub przestępstwo skarbowe).

Biegły rewident, który sporządza niezgodną ze stanem faktycznym opinię o sprawozdaniu finansowym i stanowiących podstawę jego sporządzenia księgach rachunkowych jednostki lub sytuacji finansowo-majątkowej tej jednostki, podlega karze grzywny lub karze pozbawienia wolności do lat 2 albo obu tym karom łącznie.

Biegły rewident jest zobligowany do dochowania tajemnicy zawodowej o informacjach i dokumentach, które związane są z wykonywaniem jego zawodu. Taki obowiązek nie jest jednak ograniczony w czasie.

W pewnych przypadkach biegły rewident może być zwolniony z dochowania tajemny zawodowej, ma to miejsce w w sytuacji gdy istnieje przewidziany prawem obowiązek ujawnienia informacji bądź przekazywania dokumentów w przypadkach, które zostały określone w ustawie lub innych odrębnych przepisach.

Przestrzeganie tajemnicy zawodowej obowiązuje także inne osoby, którym zostały udostępnione informacje objęte tajemnicą.

Bankowy plan kont biuro rachunkowe Lódź

Bankowy plan kont – wprowadzony przez zarządzenie prezesa NBP, zgodny z normami europejskimi plan zawierający wszystkie konta jakie służą do księgowania operacji bankowych. Pozwala na publikowanie bilansu strat i zysków banku i zapewnia niezbędne informacje dla władz monetarnych i kierownictwa banków w celu analizy globalnej struktury finansowej oraz kontroli ryzyka bankowego; stanowi podstawę badań biegłych rewidentów, audytorów czy nadzoru bankowego. Ewidencja bilansowa i pozabilansowa na kontach ogólnych przedstawia aktualną sytuację banku i pogrupowana jest na 10 zespołów.

Zespoły bankowe planu kont:

• zespół 0 – aktywa trwałe – dobra i wartości pozostające trwale w banku,
• zespół 1- operacje z udziałem środków pieniężnych i operacje między bankowe, obejmujące wartości w kasie, operacje z bankami i innymi podmiotami finansowymi,
• zespół 2 – operacje z podmiotami niefinansowymi (kredyty i depozyty),
• zespół 3 – operacje z jednostkami budżetowymi i pozabudżetowymi, obejmujące należności i zobowiązania o charakterze budżetowym lub pozabudżetowym,
• zespół 4 – papiery wartościowe,
• zespół 5 - operacje różne – konta rozrachunkowe, konta przejściowe,
• zespół 6 – fundusze własne,
• zespół 7 – koszty i straty,
• zespół 8 – przychody i zyski,
• zespół 9 – zobowiązania pozabilansowe.

Bankowy plan kont obejmuje także tzw. wyznaczniki, czyli elementy opisowe, które umożliwiają analizę. Stanowią uzupełnienie informacji dotyczących zdarzeń gospodarczych. Podstawowymi wyznacznikami są: rodzaj waluty, partner operacji (rezydent, nierezydent), rodzaj operacji przeciwstawnej, pierwotny okres umowy operacji, okres zapadalności, rodzaj oprocentowania (stałe, zmienne), refinansowanie przez NBP, klasyfikacja podmiotów ekonomicznych, kredyty gwarantowane lub niegwarantowane przez państwo.

Audyt operacyjny biuro rachunkowe Lódź

Audyt operacyjny – badanie wydajności i skuteczności systemów oraz jednostek organizacyjnych danego podmiotu gospodarczego pod względem efektywności zarządzania działalnością operacyjną. Audyt operacyjny dokonuje oceny sposobu, w jaki kierownictwo jednostki planuje swoje działania operacyjne, a następnie kontroluje realizację planów. Celem audytu jest ocena sposobu organizacji podmiotu gospodarczego pod względem efektywności i wydajności realizowanych operacji oraz formułowanie zaleceń usprawniających jego funkcjonowanie. Tak zdefiniowany audyt to również badanie systemu kontroli wewnętrznej organizacji.